Gündüzleri Psikolog, geceleri manken; madde bağımlısı, kendine aşık bir kadın ve yıllar önce trafik kazasında öldürdüğü adam.
Celladımın, celladıyım bu hikayede. Masum değiliz ikimiz de biliyorum fakat karşısında diz çöktüğüm tek adam Asran Arslan...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Asran Arslan'dan
"Lanetlenme karşısında uysal olan bizler, acı çektiğimiz ölçüde var oluruz ~ Bir ruh, sadece üzerine aldığı tahammül edilmez şeyler’in miktarıyla büyür ve telef olur."
İşte tozlu rafların arasından ellerimde can bulan "Dostoyevski Uysal Bir Ruh" adlı kitabın bu cümleleri ile bana dokunan kısımla ruh ruha geliyoruz. Benden yıllarca önce yaşamış bir adam bugün benim yaşadığım olayları böyle tarif ediyor.
Belki de Tarih tekerrürden ibaret diyen adamlar bir şeyi unutuyor. Tarihte tekrar eden şeyler sadece vatanı için savaşan insanlardan ibaret değil. O gün bir yazarın çektiği acı, bugün benim başa çıkmaya çalıştığım hayatımla eş değer!
Acılar değişmez, acılar baki değişen tek şey et yığınları!
Okuduğum kitabın ayracını kaldığım noktaya koyduktan sonra masaya bıraktım ve okuma gözlüğünü de çıkarıp üzerine koydum. Dakikalardır aynı noktaya odaklanmış olmam gözlerimi pul pul yaparken yüzümü sıvazlayarak bunu en aza indirmeye çalıştım. İşte o sıra kitap sessizliğin var olduğu odamı telefonumun zil sesleri bastırdı. Koltuğun yanına koymuş olduğum telefonuma uzanarak arayan numaraya bakmadan açtım ve kulağıma dayadım:
Az ve öz konuşmamız beklediğim haberi bana verdi ve bende ayaklanarak telefonumu cebime koyduktan sonra evden ayrılmayı umdum fakat harelerim bir melek uyuyuşu görüntüsüne takıldı: Üzerindeki pikeyi bacaklarının arasına alarak döndüğünde huzurla gülümsüyor ve bal köpüğüne sarılmaktan vazgeçmiyordu.
Parmak uçlarımda yürüyerek baş ucuna gelip parmaklarımı yanaklarında gezdirdim. Öylesine hafif bir uykusu vardı ki, "Asran." Diye mıırıldanıp gözlerini aralamıştı.
"Uyu meleğim, bugün çok yoruldun."
"Sen?" Uyku mahmurluğu sesini boğuk çıkarsa da hâlâ naif.
"İşim var sabaha karşı dönerim." Eğilerek yanağına öpücük kondurmak istesem de ani dönüşü dudaklarınızı birleştirmişti.
Ve onunla en küçük temasım, bir orman yakar!
"Hadi uyu." Diyerek dudaklarınızı ayırdığımda istifini bozmadan uyumaya devam etti.
