Gündüzleri Psikolog, geceleri manken; madde bağımlısı, kendine aşık bir kadın ve yıllar önce trafik kazasında öldürdüğü adam.
Celladımın, celladıyım bu hikayede. Masum değiliz ikimiz de biliyorum fakat karşısında diz çöktüğüm tek adam Asran Arslan...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ahde vefa, verdiği sözde durmak, yaptığı anlaşmaya sadık kalmaktır.
🦋
Mezar başında üflenen mum, 25 yıldır sönmüş olan ışığımı aydınlatan düğme oldu. Tahir Bey bana sarıldı ve her doğum günümde beni üşüten soğuğun yerini sıcaklık aldı. Ona bunu söylememiş olsam da baba sıcaklığı dedikleri şeyi ona sarıldığımda anlamıştım. Yüreğim bir kuş gibi çırpınırken babam o kuşu tutmuş ve avuçlarının arasında tutarak o yarayı görmüştü, ilk defa birisi 'baba tarafımın yarasını' görmüştü.
Şimdi!
Sahi şimdi neredeyim!
Onunla mezar başında kaldığımız dakikaların sonunda bir kafeye gelerek Tahir Bey'e sıcak çikolata ısmarladım ve sessizce onu içmeye devam ettik. O sustu, ben sustum ama gözlerimiz saatlerdir susmuyor.
"Telefon!" Gelen ses ile irkilerek bardağı masaya bıraktım ve telefonu elime aldım ve Asran'ın aradığını görünce açmak istedim fakat o da beni yargılar mu düşüncem ona gard almamı söyledi.
"Neredesin?"diye gelen homurtulu ses ile yüzümü ekşitnek zorunda kaldım.
"Tahir bey ile oturuyorum."
Sözlerini kılıç gibi keskinleşmişti, "Sabahın köründe!" Diye gelen ima canımı sıktı, anlaşılmamak gururumu ezdi.
"Canım ne zaman isterse o zaman."
"Gerçekten bazen girdiğin tripleri anlamıyorum."
"Sen bilirsin." Telefonu kapattıktan sonra yerine koyduğumda derin bir iç çekerek arkama yaslanmıştım. İç geçirdiğimde üşüdüğüm için iyice kendime sarıldım. Sabah sakinliği bize de uğramış olacak ki ikimiz de bir şey konuşuyorduk. Ortak hiçbir yönümüz yoktu ki, sahi ne konuşabilirdim?
O bir konu bulmuş gibi elindeki kupayı masaya bırakarak nefes alıp verdi ve, "Asran iyi biri mi?" Diye sordu.
Gözlerimi daldığım caddeden cekerek ona baktım. Kelimeleri kafamda toparladığımda, "İyi biri olmasa onun ile sevgili olmazdım." Dedim, cevabım ile tatmin olmamış gibiydi.
Sesini soğuklaştırarak, "O adam mafya!" Dediğinde oldukça gergin görünüyordu.
Beni korumaya çalışıyor olamazsın değil mi?
Önüme düşen saçlarımı kulağımın arkasına koyarak ayağa kalktım ve ceketime uzandığım esnada ona dönerek, "Sende doktordun, anneme mükemmel bir hayat sunduğunu mu düşünüyorsun?" Diye sordum ve cevabını beklemeden ceketimi üzerime giydikten sonra, "Neyse ben kalksam iyi olur." Dedim. Ona arkamı dönmek istemesem de bu ikilemden belki de en doğrusunu seçerek ona, "ilik uyumlu çıkmış, sabah Armağan yazmış. Ne zaman uygunsa!" Dedim ve yeniden önüme döndüm. Her ne kadar ona şans vermek istesem de bir kelime yahut bir ses bile yeniden ona nefret dolmama sebebti. ben her ne kadar zeytin dalı uzatmak istesem de küçük Deva her seferinde o dalı kırıp elime veriyor
