Gündüzleri Psikolog, geceleri manken; madde bağımlısı, kendine aşık bir kadın ve yıllar önce trafik kazasında öldürdüğü adam.
Celladımın, celladıyım bu hikayede. Masum değiliz ikimiz de biliyorum fakat karşısında diz çöktüğüm tek adam Asran Arslan...
Butimar Kuşu: iran edebiyatında deniz kıyısına çöken, denizin bir gün kuruyacağını düşünerek bu tasa yüzünden hiç su içemez ve susuzluktan ölür.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
DeKasım akşamlarının ayazı hiçbir ayaza benzemez derdi annem, Kasım akşamının en büyük ayazı bana Tokat gibi sözlerle geldi ve ben sevdiğim adamla geçtiğim sokakları bir mont ile dolaştım durdum! Üşümedim, çünkü kalbi buz tutmuş bir adamın içindeki bir tutam sevgi için o buz kütlesi ile uğraşıp durmuştum.
Başaramadım!
Kaldıramadım!
Onunla deliler gibi seviştiğim gecenin sonu, kardeşimi öldürmek için bana yanaştığını öğrenmem ile son buldu!
Sabah ellerimi tutan elleri, bana aşık olmamış olsa kardeşimin kanı ile dolacaktı!
Ondan bir kez yalan istedim, 'söyleyemeyeceğini' açıkladığında kendimi sokaklarda buldum! Dakikalardır nereye gittiğini bilmeden yürüyorum çünkü Asran'dan başka gidecek yerim yok! Bundan dört ay öncesine kadar her kapı bana açılırken şimdi tüm kapılar yüzüme kapanıyor... İçli bir iç çekişin ardından esen rüzgarın şiddeti ile montuma iyice sarılarak bir banka oturdum ve karşımdaki ağaçların rüzgarın şiddetine göre dans edişlerinin gölgesini seyretmeye başladım ama bilinç düzeyim öylesine kapalıydı ki o ağaca bakarken tonlarca düşünce zihnimden akıp gitti ve ben bir çıkar yol bulamadım.
"Kendine geldin mi?" Yanıma oturan bir yabancı, artık öyle, olan kişiye yan gözle baktığımda göz devirerek önüme döndüm.
"Konuşma benimle ama uçağın hazır, seni bırakmama izin ver!"
"Deva, lütfen." Feryat eder gibi çıkan sesi bir anda soldu ve ben ona tepki vermeden yine aynı yeri izlemeye devam ederken bir hışırtı duydum ve yanımdaki silüet giderek uzaklaştı. Yanıma baktığımda ise bir araba anahtarının yanımda durduğunu gördüm. Elime aldığımda ise kafamı kaldırarak gidişini izledim. Elleri cebinde yürüyerek gidiyordu.
O uzaklaşırken gözyaşlarım ona gitme demem için beni zorluyordu ama tırnaklarımı etime geçirdim ve buna izin vermedim. O gece o soğuk bankta yalnızlığımı kabullenmek zorunda kaldım.
Ben hiçbir zaman bir olamamıştım, ben hep tektim, diğer herkes yabancı!
İstanbul'a dönmek için ileriye park edildiğini gördüğüm arabaya doğru yürüyerek bindim ve arabayı Asran'ın kendi için kiraladığını, ya da aldığını, bildiğim piste sürdüm. Sürmeye çalıştım, gözyaşlarım gazı daha çok köklememe neden olurken benimle birlikte ağlayan gök ise silecekleri durmadan çalıştırmama sebep oluyordu.
