Gündüzleri Psikolog, geceleri manken; madde bağımlısı, kendine aşık bir kadın ve yıllar önce trafik kazasında öldürdüğü adam.
Celladımın, celladıyım bu hikayede. Masum değiliz ikimiz de biliyorum fakat karşısında diz çöktüğüm tek adam Asran Arslan...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Tutunmak istediğim her şey çok uzaklarda gibi hissetsem de bana kendiliğinden gelen destek ile soğuk ellerim Asran'ın ateşin üzerinden çekmiş gibi sıcak elleri ile buluştuğunda rahatlayıp ona tutundum:" Düşeceksin sandım, iyi misin?" Sesi uzak ama telaşlıydı.
Başımı ovuştururken, kendimi daha iyi hissediyordum: "Tansiyonum düştü galiba."
"Ataklar yaşıyorsun, hadi dinlen biraz." Bedenimi bedeni ile odaya yönlendirdiğinde bu halimin sebebi olduğunu hatırlayıp, "İstemiyorum, bırakır mısın?" Diye mırıldandım, hâlâ gücümü toparlayabilmiş değildim.
"Deva inadın sırası mı?"
"Defol Asran Arslan!" Elimi tutan ellerini itip evrenin soğukluğunu yeniden bedenime çektiğimde kendimdeki gücü bulmak adına derin bir nefes alıp duruşumu dikleştirdim. Son kalan gücüm ile Ozan'ın odasına gittiğimde yatağına uzanmış telefonu ile uğraşıyordu. Kendimi palaspandıras yanına attım.
O ise bir ruha dönmüş yüzüma bakarak endişe ile söylendi: "Kraliçem yüzün bembeyaz olmuş iyi misin?"
"Ataklarım."
Uyuşan başımı ovuştururken daha fazla dik duramayıp kendimi sırtüstü geri attığımda Ozan dalgın dalgın mırıldandı: "Hayır, üzülmüşsün."
"Midem bulanıyor." Ellerim midemi üzerine giderken ayaklarımı kendime doğru çektim. O ise öylece beni seyrediyordu daha sonra o da kendini yüzüstü yatağa atıp kafasını elinin altına koydu: "Asran ile mi kavga ettin?"
"Uyuşturmak istiyorum; Beynimi, kalbimi susturmak istiyorum." Gözlerim kapalı ettiğim cümlelerden sonra odanın sessizleşmesine izin vermeden: "Kaçtığın şeylerle uyuşturucuyu her almadığında yüzleşmek zorunda kalıyorsun değil mi?" Diye sordu. Ozan her zaman doğruyu söyler ve bunun bana yardımcı olacağını söylerdi, yani acılarımla yüzleşmem gerekirmiş.
Peki o benim yaptığım hatalar ile yüzleşebilecek mi?
Ona biraz sonra anlatacağım şeylerin gerginliği ile yatakta oturur pozisyona gelip bağdaş kurduğumda o da aynı şeyleri yapmıştı: "Ozan ben bir psikoloğum ama neden kendime çarem yok?" Diye başladım, bu konuya nasıl ve nereden gireceğimi bilmiyordum.
"Terzi misali, ismin Deva ama kendine deva olamıyorsun balım." Elleri elimin üzerini bulduğunda desteği kalbimde vuku bulmuş ve bir anlıkta olsa iyi hissetmekten kendimi alamamıştım.
