Gündüzleri Psikolog, geceleri manken; madde bağımlısı, kendine aşık bir kadın ve yıllar önce trafik kazasında öldürdüğü adam.
Celladımın, celladıyım bu hikayede. Masum değiliz ikimiz de biliyorum fakat karşısında diz çöktüğüm tek adam Asran Arslan...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
🦋
O konuştu, ben sustum ve onun sözleri bittiğinde uzunca süre ikimiz de sustuk. Kendimi geri attığımda kollarımı karnımda birleştirmiş onu izliyordum, "Onun için sadece bir ilikten ibaretim değil mi?" Sessizce sözlerime devam ettim, "Ne komik değil mi? Beni terk eden adamın, benim iliğime ihtiyacının olması." Hafif iniltimin ardında kafamı başka yöne çevirmiş, dilimi yanağımun içinde gezdiriyordum.
"O öyle bir adam değil, eminim geçerli bir açıklaması vardır."
"Söyleyeceklerin bu kadarsa gidebilirsin."yeniden elini masaya vurarak büyük bir gürültü ile çekip gitti ve ben içimde bir sızı ile öyle kaldım. Ben babam varken baba hasreti ile yanıp tutuşmuştum ve şimdi bir kız çocuğunun babasız kalmaması için tek Deva benim!
Kendi kardeşimi babasız bırakırsam bir canavar mı olurum?
Ben hiçbir zaman iyi bir kardeş değildim!
"Of" diye gelen bir nida ile ayaklanarak saçlarımı iki elim ile arkaya atıp tezgahtan sürahiden bir su aldım ve içtim.
"Herkes senden bir şey istiyor değil mi?" Meltem Hanım elinde Asran'a götürdüğü yemek tabakları ile gelirken onları tezgaha koyarak bana baktı.
Elimdeki su bardağının kenarında parmak uçlarımı gezdirirken mırıldandım, "Cenk'in babası başkası olsaydı, ona bunu söyler miydiniz?"
Elindeki tepsiyi tezgaha bıraktığında bu söz onu düşündürmüş gibi birkaç dakika sözlerimi düşündü ve hazır hissettiğinde, "Şartlar ne gerektirir bilemem ama yalan sevmem, başıma kötü bir şey geleceğini de bilsem bunu söylerdim." Dedi.
Sesim düşünceli idi: "Galiba bazı insanlar ne anne ne de baba olmamalı."
Elimdeki bardağı bıraktıktan sonra, "Bende dahil." Mırıltıma karşılık ona gülümsemeye çalışarak mutfaktan çıkarken kapı pervazında duraksatan bir söz ile karşılaştım.
"Anne olmak çok özel, bunu tat ama sana yapılan yanlışları ona yapma." Aniden elim karnıma gittiğinde bir ürperti ile geri çektim.
"Ben istesem de anne olmam çok zor." O gün, benden anneliğimin çalındığı gün, beyninde yer edinmesi gerekirken kalbimdeki açtığı o derin boşluğu hissettirdi.
5 Yıl Önce
Günlerce yediğim sakinleştiriciler etkisini kaybettiği anlarda üzerime binen acılar ile nefesim kesiliyor, sızıdan dokunamadığım bir metal ile çizik atılmış kasığımın ağrısı kalbimde vuku bulurken gözyaşlarım yanaklarıma sessiz sessiz dökülüyor. Çektiğim her çile anne olmamdaki diyet sanar, her gün o güçle uyanırdım.
