Gündüzleri Psikolog, geceleri manken; madde bağımlısı, kendine aşık bir kadın ve yıllar önce trafik kazasında öldürdüğü adam.
Celladımın, celladıyım bu hikayede. Masum değiliz ikimiz de biliyorum fakat karşısında diz çöktüğüm tek adam Asran Arslan...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Hikayem daha yeni başlıyor demiştim değil mi?
Bu yaşadığım bir hikaye olamayacak kadar korkunç gibi görünse de ben Deva, çoğu kişi Zelal olarak tanısa da bu hayata bir ivme kazandırıp kendi hikayemi en kusursuz şekilde yazacak kadar güçlüyüm; Kimsesiz olsam bile, bazı duyguları tatmasam da: sevgi gibi, biliyorum ki ben bunların da üstesinden gelirim.
"Sana kahve getirdim." Saç havlusu ile saçını kurulayarak yanıma gelen Cenk'e gözlerimi yıldızlı gökyüzünden ayırarak döndüm. "Teşekkürler."
"Asran sabah burada olurmuş." Diye söylenirken havlusunu saçından indirmiş, eli ile saçını karıştırıyordu. Ben ise dediğini duymamış gibi yaparak başka bir soru yönelttim. "Hep böyle mi?" Sehpadaki kahve bardağını dudaklarıma götürürken ona bakmaya devam ettim.
"Nasıl?"
Düşünceliydim, aslında Asran'ı çözmeye çalışıyordum fakat Asran'ın tanımak bana karanlık gökyüzünde gördüğümüz ama dokunamadığımız yıldızlar kadar uzak! Kahve kupasını elimle kavramış, sıcaklığı ile rahatlamaya çalışırken, "Suratsız, hiç gülmüyor sinirliyken gülmesini saymıyorum; Katı kuralları var, sanki çizdiği görünmez bir sınırı var ve biz bunun ötesine geçemiyoruz!"
"Eskiden böyle değildi tabi." Duraksayıp ellerini cebine koydu. "Hatta bir starboy idi: barlar, partiler hatta yarışlar... O kaza Asran'ı bir anda değiştirdi."
O kazada benim bilmediğim çok şey olmuştu, hiçbir zaman gördüğümün yaşadıklarımızı tamamı olduğunu düşündüğüm için araştırma gereksiniminde bulunmamıştım. Gençliğimizi puslu bir gecenin karanlığına esir ettik. Ne ben o diyeti ödeyip gençliğimi alabilirim ne de Asran!
Kalbimde öylesine büyük bir boşluk olsa da, saatlerce konuşmak istesem de tek bir söze sığdırdım:"O kaza ikimizi de değiştirmiş." Kupayı yeniden sehpaya koymam ile ayaklandım. "Uyusam iyi olur."
...
"Ya hayır Cenk, o buranın yeri."
"Sus kız değil." Sabahtan beri Cenk ile 2000 parça dev bir puzzle yapmaya çalışıyor ama pek beceremiyor gibiydik. "Verir misin ya, şurası işte yeri." Diye hayıflanıp eline vurmamla, "tamam hadi bıraktım yap." Diye hayıflanmıştı.
Ah asi genler, iki kuzeni de işgal etmişler!
Bağdaş kurduğu yerde ellerini karnında birleştirmiş bana bakarken kerelip puzzle'ın ikinci parçasını yerine koydum. "Alkış alayım, alkış." Kahkahalarımız odayı doldururken istediğim alkışın Cenk'ten değil de arkadan geldiğini duyunca oraya döndüm. "Ben geldim." Kollarını açmış bize doğru yürürken heyecanına yenik düşerek ayaklandım fakat gidip ona sarılmamı engelleyen sınırlarımızı aşamadım." Hoş geldiniz Pilot Bey uçuş nasıldı?"
