Nieuwe kansen (Taekook)

Verassing

Jimin pov

Ik word wakker en ik word gelijk blij als ik zie dat Jungkook nog in mijn armen ligt te slapen. Je hoort hem ook zachtjes ademhalen omdat zijn mond iets open staat, echt veel te schattig. Kon ik de tijd maar laten stilstaan en voor altijd in deze houding met hem liggen, maar ja dat kan helaas niet. Plus ik wil ook graag met hem lachen en dat kan niet als hij voor altijd in deze houding blijft. Ik blijf rustig liggen en wacht tot Jungkook wakker wordt.

Jungkook pov

Ik word wakker en voel me erg beroerd, gister is er weer genoeg gebeurd en ik kan het nog steeds geen plekje geven. Als ik weer naar het nu terug schakel zie ik Jimin naar me kijken. 'Goedemorgen Jiminie Hyung.' Zeg ik met een schorre en zwakke stem. 'Goedemorgen Jungkookie, hoe voel je je?' Vraagt hij en ik zie hem een beetje bezorgd naar me kijken. 'Niet zo goed. Het voelt alsof mijn hersenen te groot zijn voor mijn schedel.' Leg ik uit en Jimin moet een beetje lachen om mijn omschrijving. Na rustig verder wakker te worden samen en kleine gesprekjes te hebben over van alles en nog wat besluiten we naar beneden te gaan. We weten allebei niet of er nog andere zijn en of we nog moeten opruimen.

'Goedemorgen.' Horen we de vrolijke stem van Jin zeggen wanneer we de trap af komen lopen. We zeggen beide ook goedemorgen en hetzelfde gebeurd er als Namjoon de keuken uit komt lopen met een glas water. Ook met hun hebben we wat kleine gesprekjes nadat er aan mij gevraagd wordt hoe ik me voel. Ik kan gewoon nog steeds niet geloven dat Taehyung naar het buitenland gaat, waarom heeft hij dit niet eerder aangegeven? Was hij zonder iets te zeggen gegaan als we gister niet hadden gevraagd wat hij voor een opleiding zou gaan doen? Teveel vragen waar ik op dit moment helemaal niks mee kan en daarnaast heb ik nu ook niet zo veel zin om Taehyung te zien, hij heeft me pijn gedaan.

Na een middag lekker op de bank te hebben gelegen met de boys wordt er aangebeld. Ik slenter naar de deur, niemand die ik verwacht, maar misschien zijn het Yoongi en Hobi wel die langs komen na gister. Oh wat zat ik fout.. Als ik de deur open word ik meteen naar buiten getrokken, op mijn sokken, door niemand minder dan Taehyung. 'LAAT ME LOS!' Schreeuw ik en ik hoor Jin, Jimin en Namjoon naar de deur komen rennen. Maar voordat ze ook maar iets kunnen doen word ik over Taehyung zijn schouder gegooid en rent hij weg. De andere trekken snel hun schoenen aan en rennen vervolgens achter ons aan naar god mag weten waar.

Na een hele tijd, ik weet niet hoe lang, word ik op de grond gezet en ik wil meteen weglopen. Zoals ik al eerder zei, ik heb echt geen zin om met hem te praten op dit moment. 'Wacht alsjeblieft even hier. Niet weg gaan, dit is belangrijk.' Smeekt hij bijna en de andere jongens komen er ook bij staan. 'Ben jij helemaal gek geworden?!' Schreeuwt Jimin tegen Taehyung die alleen zijn schouders ophaalt in mij smekend aan blijft kijken. 'Alsjeblieft.' Vraagt hij weer. Ik kijk meteen naar Jin en hij knikt naar me waarna ik naar Taehyung knik. Ik ga wel gauw naast Jin staan en pak zijn hand stevig vast.

Na een paar minuten wachten komt Taehyung terug lopen en kijkt hij me aan. 'Ben je er klaar voor?' Vraagt hij en steekt zijn hand naar me uit. Ik kijk Jin weer aan en vraag vervolgens 'Mogen zij mee?' Te bang om in mijn eentje met hem mee te lopen. Hij knikt en dan pak ik met mijn vrije hand zijn hand vast terwijl ik nog steeds Jin zijn hand stevig vasthou. Ook Namjoon en Jimin lopen met ons mee. Na een paar stappen moet ik mijn ogen dicht doen en na wat tegenstribbelen doe ik dit dan ook. Voorzichtig word ik door Taehyung geleid naar weet ik veel waar terwijl ik Jin nog steeds op sleeptouw met me mee neem.

Taehyung pov

Ik begeleid Jungkook, en daarmee ook de andere jongens, naar de plek die ik speciaal voor Jungkook heb versiert. Weten jullie nog dat ik die spullen ging kopen om mijn liefde voor Jungkook te verklaren? Nou als je dat nog weet dan weet je vast ook wel waar ik nu naar toe ga. Ik heb een groot hart gemaakt van kaarsen en ik begeleid Jungkook naar het midden van dat hart en sein naar de andere jongens dat ze stil moeten zijn. Jin fluistert iets in Jungkook zijn oor en laat dan zijn hand los om het hart uit te stappen. Ik zie Jungkook trillen als een rietje en probeer hem gerust te stellen, dit is alleen moeilijker dan het lijkt. 'Mag ik mijn ogen al open doen? Ik kan het niet meer aan.' Zegt hij en ik vertel hem om nog even geduld te hebben. 'Okay tel maar af van 10 naar 0 en dan mag je je ogen open doen.' Zeg ik en Jungkook doet precies wat hem gevraagd wordt.

'10..9..8..7..6..5..4..3..2..1..0..' En dan opent hij zijn ogen en ze vergroten direct na wat hij ziet.

Jungkook pov

Als ik mijn ogen open doe weet ik niet wat ik zie. Jin had me toegefluisterd dat ik dit zelf moest doen voordat hij mijn hand los liet. Ik weet alleen niet zo goed wat ik moet zeggen of wat ik moet doen, ik sta stijf aan de grond genageld. Langzaam begin ik om me heen te kijken en ik zie dat de andere jongens een stukje verder op staan om ons wat privacy te geven. Als ik een heel rondje heb gedraaid en weer oog in oog kom te staan met Taehyung kijk ik blozend weg, ik weet echt niet wat ik tegen hem moet zeggen..

'Je hoeft niks te zeggen, laat mij zeggen wat ik wil. Ik kan aan je reactie al genoeg zien.' Zegt hij. 'Het enige wat ik van je vraag is of je me wilt aankijken.' Voegt hij er aan toe en ik kijk voorzichtig op. Hij glimlacht en begint met zijn zegje.

'Lieve Jungkook, het is nu ongeveer 3 kwart jaar geleden dat je in mijn leven kwam. Ik weet onze eerste ontmoeting nog goed, jij die stond te beven en ik die niet wist wat ik moest denken. Achteraf weet ik dat ik toen gelijk voor je gevallen was, maar ik was anders en wou het niet laten merken, ik wist toen zelf ook niet zeker wat het gevoel was. Sinds een paar maanden heb ik naar je uitgesproken dat ik je leuk vindt en jij hebt het ook naar mij uitgesproken. Onze eerste kus waarna ik begon te realiseren dat ik je leuk vond en met niemand wou delen, maar ik wou het nog niet naar je uitspreken. Sinds je in die coma lag en ik je bijna kwijt was geraakt durfde ik mijn gevoelens uit te spreken, het heeft me veranderd.' Hij kijkt me diep in mijn ogen aan en ik durf niet weg te kijken. 'We hebben het nooit officieel gemaakt en dit had een reden. Ik wist al sinds begin van het schooljaar dat ik naar het buitenland zou moeten om te studeren en ik had hier eerder helemaal geen problemen mee aangezien ik niet echt iets had wat ik zou gaan missen. Maar sinds ik jou heb leren kennen was dit anders, ik heb mijn ouders nog gesmeekt om hier te mogen blijven, maar helaas mag dit niet.. Dus ik heb het nooit officieel gemaakt met je, ik wou het niet nog moeilijker maken dan het al was om weg te moeten. Ik was ook op zoek naar het juiste moment om het je te vertellen, ik was bang voor je reactie en ik weet ook dat ik je heb pijn gedaan.' Er rolt een eenzame traan uit zijn oog, terwijl er bij mij al een waterval is gevallen. Taehyung pakt nu beide handen van mij vast en gaat verder met zijn verhaal.

' Sorry dat ik je heb pijn gedaan en sorry voor de pijn die ik je nog ga veroorzaken.' Ik kijk hem nu niet begrijpend aan, welke pijn gaat hij me geven? ' Ik weet dat ik altijd van je zal blijven houden, maar ik weet niet of we elkaar nog terug zullen gaan zien.' Dat deed me pijn inderdaad, ik voel hoe mijn benen beginnen te trillen. Taehyung pakt mijn middel vast en zet een stap dichterbij, alsof we nog niet bijna in elkaar stonden. Met 1 hand veegt hij mijn tranen weg, wat eigenlijk weinig zin heeft aangezien er nog vele blijven vallen. Hij komt langzaam dichterbij en voor ik het weet plant hij zijn lippen weer op de mijne, onze 2de kus en als ik hem moet gaan geloven ook onze laatste. Hij zet een stap naar achter en langzaam laat hij me los, ik probeer hem weer vast te pakken maar hij stapt het hart uit.

'Ik hou van je.' Zegt hij en vervolgens rent hij weg. Ik probeer hem nog achterna te rennen, maar ik struikel en kan niet meer opstaan door de pijn die ik in mijn enkel en in mijn hart voel.