Nieuwe kansen (Taekook)

Uitrusten

Namjoon pov

Voorzichtig lopen Jimin en ik met Jungkook naar buiten toe. Hij kan zelf amper nog lopen en leunt volledig op ons. We komen bij een bankje aan en besluiten hem daar rustig op neer te zetten terwijl we hem blijven ondersteunen. 'Gaat het alweer wat beter Kookie?' Vraagt Hobi wanneer we zijn gaan zitten. Jungkook knikt en zegt sorry voor alles. 'Daar kan jij toch niks aan doen gekkie. Als er wat is, we zijn er altijd voor je.' Zeg ik en geef Jungkook voorzichtig een knuffel. Ik kijk even opzij en zie Yoongi en Taehyung er ook aan komen. Hobi kijkt ook opzij en walgt al weer van het zien van Yoongi. 'Hobi, niet nu.' Zeg ik streng en hij knikt waarna hij zijn aandacht weer op Jungkook richt.

Na een kwartiertje gewacht te hebben stopt er een auto en een vrouw komt onze kant op rennen. 'Och Jungkookie toch, jongetje ik heb alles van Jin gehoord. Gaat het wel?' Vraagt ze bezorgd terwijl ze voor Jungkook door haar knieën zakt. Jungkook kijkt haar aan en zegt 'Mama.' Op een zwakke toon. Hij leunt wat naar voren toe en werpt zich in de armen van zijn moeder. 'Dank jullie wel voor het helpen van Jungkook. Wie was er zo slim om Jin op te bellen?' Vraagt ze lief terwijl ze Jungkook over zijn rug aait. 'Ik.' Zeg ik vriendelijk. 'Dat was erg goed van je, alleen Jin kan hem op dat soort momenten helpen. Je bent een waardige vriend voor Jungkook en dat zei Jin ook al. Nou, ik neem Jungkook maar mee naar huis zodat hij kan uitrusten. Als hij zich morgen goed voelt zal hij er gewoon weer zijn. Doei jongens.' Zegt ze vriendelijk en ik, Jimin en Hobi zeggen ook alle 3 gedag naar ze. En zo rijden ze weer weg.

'Kom Hobi, laten we ook maar gaan. Bedankt voor je hulp Jimin.' Zeg ik en kijk Jimin vriendelijk aan. 'Geen dank, ik heb er alles voor over om Jungkook te helpen.' Zegt hij en we zwaaien naar elkaar waarna ik en Hobi weglopen. 'Die Jimin is zo slecht nog niet.' Zeg ik tegen Hobi wanneer we ver genoeg zijn en Hobi haalt alleen zijn schouders op. 'Ik vertrouw die 3 voor geen meter.' Zegt hij.

Taehyung pov

Wat is er zojuist allemaal gebeurd? Ik heb alles gevolgd maar weet echt niet wat er allemaal is gebeurd. Heb ik dit gedaan? 'Ik ga jongens en misschien willen jullie die wonden ook maar snel gaan verzorgen voordat het een litteken wordt.' Zegt Jimin tegen ons en loopt vervolgens weg. Ik kijk Yoongi aan en we zeggen gedag en scheiden daarna onze wegen.

Als ik thuis aan kom staan er gelijk 3 mensen voor mijn neus die mijn wonden willen verzorgen. 'Taehyung jongen, wat heb je gedaan?' Vraagt mijn moeder die bezorgd de trap af komt lopen. 'Niks bijzonders.' Zeg ik en loop richting mijn kamer. Ik laat me op mijn bed vallen en zucht eens diep. Hoe moet ik Jungkook nu weer aanspreken? Wat moet ik tegen hem zeggen, zometeen is hij bang voor me en rent die weg. Okay ik geef toe dat ik wou dat hij bang voor me was, maar een klein beetje, wat nou als ik nooit meer tegen hem kan praten?

Jungkook pov

'Gaat het jongen?' Vraagt mijn moeder als we in de auto zitten en weg rijden. Ik knik en val in slaap. Als we thuis aangekomen zijn maakt mijn moeder me wakker en lopen we samen het huis in. Ze brengt me naar mijn kamer en legt me in bed. 'Ik kom later wel wat eten brengen okay? Rust nu maar wat uit en als je wilt moet je Jin even terug bellen. Hij vroeg of ik dat wou doorgeven als je de energie weer wat terug had.' Ik knik en bedank mijn moeder voor de zoveelste keer waarna ze mijn kamer uitloopt. Ik besluit Jin maar gelijk te bellen, omdat ik weet hoe bezorgd die is. 'Jungkookie! Hoe voel je je, gaat alles goed?' Zegt Jin meteen zodra hij de telefoon binnen 1 seconde opneemt. 'Ja Jin het gaat goed, dankje. En bedankt voor alles, ik sta weer eens bij je in het krijt.' Zeg ik op een vermoeide, maar al iets vrolijkere toon. 'Ah, je weet dat je niet bij me in het krijt staat! Je bent als een klein broertje voor me, ik zal altijd alles voor je doen!' Zegt hij en zo hebben we nog even een gesprek voordat we ophangen en mijn moeder binnen komt met het eten.

'Kijk eens Jungkook.' Zegt ze wanneer ze binnen komt. 'Dankje mam.' Zeg ik vermoeid. 'Eet maar snel op en ga dan maar lekker slapen nadat je deze paracetamol in hebt genomen. Dan heb je morgen niet zo'n hoofdpijn.' Zegt ze en ik knik. Ze loopt de kamer weer uit en ik begin met eten. Na het eten neem ik zoals mijn moeder zei de paracetamol in en kruip lekker onder de dekens. Al gauw val ik in slaap en voor ik het weet is de volgende dag alweer aangebroken.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Een wat korter hoofdstuk dan de andere. 

Arme Jungkookie, zal hij morgen weer gewoon naar school gaan?