Nieuwe kansen (Taekook)

Pap!

Jungkook pov

Ik voelde wel een harde klap, maar daarna was alles zwart en duister. Ik hoorde vage geluiden op de achtergrond, maar kon er niet op komen wat het was. Waar ben ik?

'Je bent op de grens van leven of dood.' Hoor ik een bekende stem zeggen. Dat kan niet, het kan gewoon niet waar zijn. 'Ja het is waar mijn zoon, ik ben het.' Hoor ik opnieuw de stem van mijn vader zeggen. Ik draai me om en vanuit het duister komt hij aanlopen, mijn vader. Ik laat gelijk alle tranen lopen. 'Pap? PAP!' Schreeuw ik en spring in zijn armen. 'Och och och, daar ben je al veel te groot voor Jungkook. Je bent nu een grote jongen, je vader kan je niet meer dragen.' ' Pap, het spijt me zo erg van toen! Je had niet zo weg moeten gaan, als ik niet zo koppig was geweest was je nog gewoon bij ons!' Jammer ik uit en ik word gesust door mijn vader. 'Shh mijn jongen. Het is al goed, ik heb je vergeven sinds het moment dat ik hier was. Maar jij hoort hier nog helemaal niet te zijn, jouw leven is nog niet voorbij. Dus hup jij, ga terug en maak me trots!' Zegt hij en duwt me van zich weg terwijl ik dat nog helemaal niet wil. 'NEE PAP! VERLAAT ME NIET OPNIEUW!' Schreeuw ik uit. 'Ik verlaat je niet zoon. Ik ben er altijd, hier in je hart.' Zegt hij terwijl hij naar mijn hart wijst die ik duidelijk kan zien zitten. 'Ik ben nooit echt weggegaan, ik ben altijd bij je geweest. Ik heb je de eerste keer kunnen redden van die gevaarlijke situatie, maar dit keer moest je wel gewond raken zodat ik je hier kon ontmoeten en je dit kon vertellen.' Ik laat al mijn tranen gaan. 'Ik hou van je pap.' Zeg ik en hij reageert met 'Ik ook van jou zoon.'

En toen was ik terug in mijn lichaam, ik kon het voelen. Ik hoorde nu alle stemmen luidt en duidelijk, maar ik kon mijn ogen niet open doen. Ik hoorde Jin zijn stem, hij vertelde iets over dat hij bang was dat ik deze strijd op zou geven. Daarna hoorde ik Jimin iets vragen waarop Jin weer reageerde. Na een korte stilte hoorde ik Hobi zeggen hoeveel hij in mij geloofde.

IK WIL TERUG KOMEN JONGENS, IK WIL MIJN OGEN OPEN DOEN EN JULLIE VERTELLEN DAT IK ER BEN EN NERGENS HEEN ZAL GAAN MAAR HET LUKT NIET! Ik voel Jin zijn natte tranen over mijn hand glijden en daarna hoor ik stoelen schuiven. Nee ga niet weg, laat me niet alleen!

De deur hoor ik dichtgaan, maar ik hoor voetstappen dichterbij komen. Is dit het dan toch wel? Komt de dood me nu halen, ben ik niet sterk genoeg geweest? Ik voel iemand zijn hand op de mijne en lippen tegen mijn voorhoofd geplant worden. 'Kom terug Bunny, ik heb je nodig.' Hoor ik de stem van Taehyung zeggen.

Opnieuw doe ik mijn uiterste best om mijn ogen te openen, maar het lukt gewoon niet. Is dit wat mijn vader ook gevoeld heeft? Heeft hij ook zo hard geprobeerd om zijn ogen te openen zonder succes? Pap, kan ik nog wat langer met je praten? Ik heb je advies nodig, nu meer dan ooit.

Er is een maand voorbij gegaan, dit weet ik omdat ik elke dag heb meegemaakt, de lange dagen waarbij ik iedereen heb horen binnen komen, elk woord heb gehoord en ze ook weer weg heb horen gaan. Nu zit mijn moeder naast mijn bed en verteld me dat ik nu net zo lang als mijn vader in een coma lig. Veel te lang dus en ik weet dondersgoed hoelang mijn vader in een coma heeft gelegen. Elke dag heb ik geprobeerd om mijn ogen open te doen, een beweging weg te geven via mijn hand of voet, maar tevergeefs, het lukt gewoon niet. Langzamerhand begin ik de strijd op te geven, ik heb het gevoel dat ik mijn ogen nooit meer zal openen en ik hier voor altijd zal liggen totdat ik oud ben en mijn lichaam het begeeft.

Mijn moeder is weer weg en nu zit Jin naast mijn bed. 'Het is al laat Kookie, maar ik moest wel langskomen. Ik kan niet een dag doorkomen zonder dat ik je heb gezien, maar er lijkt geen verbetering in te zitten zeggen de dokters.' Ik hoor zijn stem breken en voel de natte tranen opnieuw op mijn hand belanden. 'Ik had het moeten zien aankomen! Je was anders en ik had moeten weten dat het je allemaal te veel zou worden, dat je die waas weer voor je ogen zou krijgen en niet meer wist wat je aan het doen was of waar je voeten je naartoe zouden brengen.' Zegt hij al snikkend. Voor mijn gevoel ben ik ook aan het huilen, maar ik weet dat dit in werkelijkheid niet het geval is omdat Jin me door mijn haren aait en zijn voorhoofd tegen de mijne legt.

'Kom terug Kook, we hebben je allemaal nodig! De bloeding in je hersenen is al een tijdje hersteld en je zou al wakker moeten zijn volgens de dokters. Dus waarom ben je niet wakker?' Dat raakt me, waarom ben ik inderdaad niet wakker? Ik probeerde elke dag iets te laten merken dat ik er wel ben, maar het lukt niet. 

Ik had het opgegeven en hoorde de dokters zeggen dat ik misschien wel nooit meer wakker zou worden. Ze weten nog te weinig over een coma om zeker te weten of ik nog wakker zal worden. VERDOMME IK WIL WEL WAKKER WORDEN, IK HOOR ALLES WAT JULLIE ZEGGEN EN WAT ER OM MIJ HEEN GEBEURD KRIJG IK ALLEMAAL MEE! MAAR IK KAN MIJN OGEN NIET OPENEN OF MIJN HANDEN BEWEGEN!

Ik merk dat ik gefrustreerd aan het raken ben. Waarom werkt mijn lichaam mij zo tegen? Ben ik dan echt zo zwak?

Na nog een maand in een coma te hebben gelegen hoorde ik de dokters en mijn moeder overleggen in mijn kamer dat het misschien beter is om mij los te laten. NEE DAT WIL IK NIET!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

SORRY SORRY SORRY!

Ik vergeet elke keer te posten.. En ook nog eens bij zo'n kut cliffhanger.. Ik heb daarom besloten om het gehele boek al online te zetten.

Door dit te doen kan ik het ook niet vergeten en kunnen jullie gewoon in 1x doorlezen! :)