Nieuwe kansen (Taekook)

Anders

Jin pov

Ik ben Namjoon aan het aanstaren, al sinds iets van een uur geleden. Langzaam wordt hij wakker en strekt hij zich uit, in het uitstrekken is hij op zoek naar zijn telefoon zoals hij elke ochtend doet. 'Je telefoon ligt nog beneden, weet je nog?' Zeg ik en hij kijkt me direct aan. Hij lijkt even na te denken en herpakt zich daarna weer. 'Oh ja, ik weet het allemaal weer. Goedemorgen.' Zegt hij terwijl hij me een kus op mijn voorhoofd geeft. 'Je hebt er dus geen spijt van?' Vraag ik, ik moet het antwoord gewoon weten. Hij kijkt me boos aan. 'Spijt? Ik zal er nooit spijt van hebben om met jou te zijn! Vraag dat nooit meer okay? Ik hou van je en dat zal niet veranderen!' Zegt hij terwijl hij mijn gezicht in zijn beide handen heeft en mijn wangen samenknijpt. Ik knik en besef mij ineens dat hij zei dat hij van me houdt.

We maken ons klaar en gaan naar benden om te ontbijten. Tijdens het ontbijt hebben we een gesprek over allemaal random dingen en als we klaar zijn vertrekken we richting Jungkook om hem op te halen voor school.

Jungkook pov

Ik word wakker en merk dat ik weer huilend in slaap ben gevallen, maar vandaag ga ik niet bij de pakken neer zitten! Ik ga gewoon naar school en maak er een leuke dag van. Wel heb ik dus besloten om te veranderen, ik ben video's gaan kijken over hoe ik mijn meer volwassen kan gaan gedragen. Ik wil niet langer afhankelijk zijn van andere en ik wil het verleden mij niet meer over laten nemen. Net zoals Jin altijd tegen mij zegt ''Het is niet mijn schuld van wat er is gebeurd.'' Dat is wat ik mezelf continue probeer te vertellen, ik probeer mezelf te overtuigen dat het waar is, maar helaas werkt dit niet. En hoe meer ik er aan denk hoe meer pijn het doet..

Ik heb een traumatisch ongeluk meegemaakt, eentje die ik nooit meer zal vergeten en waarvan ik mezelf de schuld geef. Ik was te koppig en heb er voor gezorgd dat ik iemand verloor. Sorry, maar ik kan jullie het hele verhaal nog niet vertellen, misschien later als ik er wat meer klaar voor ben okay? Sinds die tijd ben ik me heel kinderlijk gaan gedragen om zo het onderwerp er over te vermijden (en zo ben ik ook gebleven), maar natuurlijk wist Jin (die alles weet over het ongeluk) wel beter en probeert me er overheen te zetten. Sinds de gebeurtenis met Taehyung en Jin heeft het me meer aan het denken gezet en ben ik onzeker geworden over wie ik ben en wat ik mensen aan doe. Ik durf niet meer koppig te zijn, maar ik voel me ook niet meer vrolijk.

Na heel wat gepieker terwijl ik me klaar aan het maken was voor school heb ik besloten om te doen alsof er niks is gebeurd, maar van binnen ga ik kapot..

Nadat ik heb ontbeten en mijn tas heb klaar gemaakt voor school staan Jin en Namjoon voor de deur, we hadden afgesproken om samen naar school te gaan vandaag. Onderweg zijn Jin en Namjoon vrolijk aan het praten en ik loop een beetje achter ze aan terwijl ik naar beneden kijk. Ik probeer mezelf te vertellen dat ik me sterk moet houden, maar ook dat ik meer volwassen moet worden en me ook zo moet gaan gedragen.

Jin pov

Onderweg naar school zijn Namjoon en ik druk in gesprek, wanneer ik naast me kijk zie ik Jungkook niet naast me lopen. Ik draai me om en zie dat hij achter ons loopt, compleet verloren in zijn eigen wereld. 'Gaat het echt goed Kookie? Wil je dat ik je naar huis breng om nog een dagje uit te rusten?' Vraag ik aan hem, maar het lijkt niet bij hem binnen te komen. Ik tik voorzichtig op zijn schouder en hij schrikt er van. Hij kijkt me aan en ik zie een hele andere blik in zijn ogen dan dat ik gewend ben. 'Alles okay?' Vraag ik nogmaals en hij knikt terwijl hij een glimlach opzet. 'Ja Hyung, alles gaat prima! We moeten opschieten, anders komen we nog te  laat!' Zegt hij en loopt gauw door richting school. Ik en Namjoon kijken hem na en Namjoon kijkt me bezorgd aan en ik weet meteen dat hij hetzelfde zag als dat ik zag. 'Er is iets aan de hand. Dit is niet dezelfde Jungkook als die we kennen.' Zeg ik en ook wij lopen gauw door richting school, ook om Jungkook bij te houden.

Ik durf er niet over te beginnen bij hem, het liefst zie ik dat hij er zelf over begint als hij er klaar voor is. Alleen zegt hij normaal meteen tegen me wat er is het moment dat er iets is, al zijn het de kleinste dingen. Dat is waarom ik ook zo van hem hou, hij is altijd oprecht en eerlijk, maar nu is het allemaal anders.

Als we op school aankomen komen we Hoseok en Jimin tegen die Jungkook blij begroeten met een knuffel. Jungkook is een aantal dagen thuis gebleven dus de jongens hebben hem ook niet veel gezien of gesproken. Jungkook kijkt afwezig naar buiten als we met z'n alle aan tafel zijn gaan zitten. Ineens worden zijn ogen groot en zegt hij dat hij naar de wc moet. Ik kijk naar waar Jungkook keek en zie Taehyung door de deur van de school komen en zie in zijn ogen dat hij ook zag dat Jungkook gauw wegliep nadat hij hem zag binnenlopen. Zie ik nou pijn in zijn blik? De andere jongens kijken net zo als ik kijk, niet begrijpend wat er aan de hand is en als ik naar Jimin kijk zie ik hoe hij kijkt naar waar Jungkook verdween.

Oh Jimin, ik gun het je zo om met Jungkook te zijn, alleen kan ik je niet beloven dat het zal gebeuren aangezien Jungkook en Taehyung elkaar leuk vinden. Alleen weten ze het nog niet van elkaar..

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik plaats nu een deel aangezien ik morgen heel de dag weg ben en daar geen tot nauwelijks internet ga hebben. En ook omdat ik een gezellig dagje met mijn familie weg ga!

Dus geniet van dit deel die oorspronkelijk morgen online zou komen, maar nu dus een dagje eerder komt!