Monsters in het Duister

Hoofdstuk 10

Het was vreselijk om door het donker te moeten kruipen. Jack stootte een paar keer hard zijn hoofd en mia schaafde haar benen. Na een tijdje moest de peuter van Mia's rug afstappen om niet geplet te worden, dus kroop ze maar tussen Jack en mia in. Plots klonk er een luide schreeuw van dieper uit de grot. Matthew! Riep Jack. Waar ben je?! Er klonk geen antwoord. Matthew? Riep mia. Weer geen reactie. Blijf dicht op me fluisterde Jack. Ook al wist ze dat Jack het niet zou zien knikte Mia. Jack kroop nog langzamer dan eerst. En na een tijdje stopte hij. Dat deed hij onverwachts want de peuter en Mia knalde tegen hem aan. Pas op riep Jack. Wat is er vroeg Mia. Ik voel geen grond verderop riep Jack. Hij leunde een beetje naar voren in het gat. Matthew ben je daar beneden riep hij. Na een kort tijdje klonk er van heel ver antwoord. Ja ik ben hier riep Matthew. Laat je maar vallen riep hij. Oké riep Jack twijfelend. Volg mij mia riep hij naar achteren. Hij kroop en leunde steeds meer naar voren. Toen alleen nog zijn onderbenen de grond raakte kantelde Jack naar voren en viel. Hij kneep zijn ogen dicht. De wind raasde om zijn oren, en begon zijn kleren te drogen. En toen plots stopte het vallen en lande hij op iets zachts. Verbaast deed Jack zijn ogen open. Er scheen licht in de grot en overal om hem heen stonden gigantische bloemen. Ze waren rood en leken een beetje op Lelie's. Jack stond op en liep tussen de bloemen door. Matthew waar ben je? Riep hij. Ik ben hier riep Matthew van achteren. Dus Jack draaide zich om en liep weer terug. Er klonk een harde gil en Mia lande vlak naast hem. Van schrik sprong Jack naar achteren. Daardoor sprong hij in de bloem, en stootte zijn hoofd tegen een meeldraad. Daardoor vlogen de stuifmeelkorrels alle kanten op. Ze vulden Jack's longen en maakte zijn hoofd licht. Hij begon zich warm en prettig te voelen. En hij raakte geïrriteerd toen het na een paar seconden weer weg was. Dus hij liep naar de meeldraad en stak zijn hoofd erin. En langzaam aan begon er een melodietje ergens achter in zijn hoofd te spelen. Jack trok zich weg bij de meeldraad. En toen viel zijn oog op de nectar. De nectar was over de kroonbladen verspreid en leek op een soort dunne rode honing. Jack ging er met zijn vinger langs en hield het onder zijn neus. Het rook verrukkelijk, en iets drong hem aan het te proeven. Hij wou zijn hand in zijn mond steken, maar plots sloeg Matthew hem tegen zijn onderarm. De nectar viel op de grond en Jack keek Matthew pissig aan. Ben je gek geworden riep Matthew boos. Je gaat toch niet een of andere vloeistof van een wildvreemde plant eten! Her stuifmeel begon uit te werken en Jack werd weer wakker uit de droom. Hij wankelde een beetje en Matthew ving hem op. Mia klom ondertussen overeind en de peuter hield haar bij haar korte broek vast. Ze liepen samen naar Jack toe. We moeten hier weg zei hij. Niet lettend op de anderen liep hij snel tussen de bloemen door richting het daglicht. En terwijl hij de grot uitliep ademde hij de frisse wind in. En toen hij aan het licht gewend was zag hij Mayka voor hem staan. Ze glimlachte en gebaarde naar het landschap achter haar. Ze stonden op een soort kleine berg die toch wel hoog genoeg was om over alle boomtoppen heen te kunnen kijken. De zo'n was bezig onder te gaan en dat gaf de wolken een rode gloed. Het is schitterend fluisterde mia ademloos. Ze liep net de grot uit, en Matthew had de peuter op zijn rug. Oké kom even allemaal hier riep hij. Hij gebaarde naar Mayka of ze pen en papier had. Mayka knikte en haalde een boekje tevoorschijn. Het was helaas nog nat. Dus ze legde het te drogen in de zon. Weet iemand anders een manier waardoor we toch met haar kunnen communiceren? Vroeg Matthew. Ik weet wel iets zei Jack en hij liep weg. Even later kwam hij terug met een stuk schors van een berk. Iedereen keek hem verbaast aan. Je kan op de schors van een berk prima schrijven zei Jack. Dat heb ik gemerkt toen ik verdwaald was in het bos, steeds als ik een briefje vond ging ik de goede kant op. En toen op een gegeven moment het papier op was, gebruikte mijn vader de schors van berken vertelde Jack. Oké... zei Matthew terwijl hij de pen weer pakte. We moeten even op een rijtje gaan zetten wat er aan de hand is zei Matthew. We zij ontvoerd, we kunnen worden vermoord door vreemde wezens, we moeten een of andere uitgang vinden, we waren hier met achttien dus die dwalen hier ook nog ergens rond en we moeten ondertussen ook nog zien te overleven met eten en drinken dat we niet hebben. Matthew schreef het allemaal op en liet het Mayka lezen. Ze knikte en gaf het weer terug. En ik wil weten wat er met Liam is gebeurd fluisterde Mia bijna onhoorbaar. Ik stel voor dat we eerst op zoek gaan naar andere mensen en voedsel zei Jack. We zijn samen sterker. Ja maar ook een groter doelwit zei Matthew. Ik denk dat we op zoek moeten gaan naar voedsel, Water en wapens. Oké dan doen we toch dat onze eerste prioriteit is om overlevingsmiddelen te vinden, en als we mensen tegenkomen mogen ze met ons mee zei Mia. Dat vonden ze allemaal wel goed. En omdat het donker begon te worden begonnen ze hout te sprokkelen. Al snel brandde er een klein kampvuurtje. Het steen waar ze op lagen was hard en koud. Mia ging bij de peuter zitten die vroeg of ze haar een nachtkus wou geven. Mia gaf haar een kus op haar voorhoofd. Slaap lekker... Zei ze, maar ze kon haar zin niet afmaken. Wat is je naam eigenlijk vroeg ze. Het meisje lachte zacht. Ik ben Simone zei ze. Slaap lekker Simone zei Mia met een korte glimlach. Daarna liep ze naar Jack. Ze ging liggen en keek naar de lucht. Slaap lekker mam fluisterde ze. Een traan gleed langzaam over haar wang. Jack keek haar aan. Haar blauwe ogen stonden vol water. Hij schoof naar haar toe en gaf haar een knuffel. Mia knuffelde hem terug en begon weer rustig te worden. Ze lieten elkaar los. Mia kon al zijn moed en kracht in zijn bruine ogen lezen. Hij zou voor haar klaarstaan, wat er ook zou gebeuren. Ze legde haar arm onder haar hoofd en keek naar de sterren. Het duurde en lang tijdje maar toch viel ze in slaap. Jack bleef nog lang wakker en dacht over alles wat er was gebeurd. In de verte hoorde hij plots een melodietje. Hij schoot overeind en luisterde goed. Het was het zelfde melodietje als dat hij had gehoord toen hij dat stuifmeel had ingeademd. Na een paar minuten stopte het, en was het weer stil. Jack schudde zijn hoofd een paar keer en luisterde nog een tijdje goed. Uiteindelijk ging hij maar weer liggen. Een uurtje later viel hij in een onrustige slaap. Hij droomde over het meer en het beest dat Arnout meenam, de mannen met de capuchons en het heerlijke gevoel van de bloemen.