Monsters in het Duister

Hoofdstuk 2

Het meer lag verscholen in het bos. Het was een heel eind om er naar toe te gaan, dus halverwege de tocht stopten mia en jack met rennen. Ze waren al vrienden sinds de dag dat jack naar hun dorpje kwam. Hij vertelde over zijn vele wereldreizen en plaatsen waar hij geweest was. Mia ging soms helemaal op in die verhalen. Zij was nog nooit meer dan tien kilometer van het dorp geweest. Maar wat haar nog wel het meest interesseerde was wat hij er allemaal had beleeft. De gevaren in de jungle, de hitte van de woestijn, ga zo maar door. De andere kinderen vonden dat hij maar opschepte en al die dingen verzon. Hij had geen bewijs vonden ze. Maar dat kon mia niets schelen. Terwijl ze daar zo aan het lopen waren, waren ze dus ook volop aan het praten over die dingen. Op een gegeven moment begon mia te praten over wat ze had gelezen. Maar toen ze begon over de vermiste mensen stond jack opeens stil. Mia merkte het niet en liep al pratend door. Ze haalde de krant uit haar tas en wou het al laten zien, pas toen merkte ze dat jack niet naast haar liep. Ze draaide zich om. Jack stond een paar meter verderop. Mia liep langzaam terug. Wat is er vroeg ze. Jack keek haar aan, ze kon zien dat hij verdriet had. Hij pakte de krant aan en bladerde er voorzichtig doorheen. Hij bekeek ieder gezicht van de vermiste. Op een gegeven moment bleven zijn ogen rusten op een foto. Mia ging naast hem staan. Er stond een man op die foto, de man keek vrolijk in de camera. Hij had een baard, en een hoed op zijn hoofd. Wie is dat vroeg mia verbaast. Jack slikte iets weg. Mijn vader fluisterde hij. Geschrokken keek mia hem aan. De man leek inderdaad wel veel op jack. Mia wist niets te zeggen. Jack schudde boos zijn hoofd. Hij ging tegenover mia staan en keek woest. Hij draaide de krant om en wees naar de foto. Zie je hoe hij hierop staat? Vroeg hij. Mia zei niets terug. Gelukkig, blij en vrolijk zei jack zacht. En weet je waarom hij zo staat? Mia hoorde de brok in zijn keel, en zag tranen bij hem opkomen. Zuchtend keek jack naar de grond. Omdat dit mijn familie foto is, ze hebben mij, mijn moeder en mijn zusje weggesneden en zijn foto in de krant gezet. Zo voelt het nu voor mij fluisterde hij. Alsof hij is weggesneden uit mijn leven. Ik ben hier komen wonen om deze reden zuchte jack. Hij zorgde voor het geld om al die wereld reizen te maken. Maar hij veranderde er nooit door. Hij hield van ons, wij hielden van hem. Hoe kunnen ze zo gemeen zijn een vader mee te nemen?! Of nou sterker nog mijn vader! De tranen begonnen nu echt te stromen over zijn wangen. Mia was opende haar mond om iets te zeggen, maar sloot hem weer toen ze bedacht dat ze niks wist te zeggen. Jack ademde een paar keer in en uit, en veegde de tranen weg. Maar genoeg over dit onderwerp, alsjeblieft zei hij terwijl hij de krant opvouwde en terug aan mia gaf. Ik wil het er niet meer over hebben. Snel liep hij door, mia bleef nog een paar seconden stilstaan. Beseffend dat waar ze bang voor was gewoon kan gebeuren. Haar moeder kon ook zomaar meegenomen worden. In schok liep ze achter jack aan. Ze haalde hem in en zo liepen ze een paar minuten door in stilte. Ze kwamen na tien minuten eindelijk bij het meer aan. He he zei jack terwijl hij zijn shirt uit deed. Mia ging het kleed hokje in en kwam na vijf minuten weer naar buiten. Jack stond op het punt in het water te rennen. Snel gooide mia haar spullen op de grond en spong als eerste in het water. Haha jij verliest riep ze, jij bent een rot ei haha. Oh ja... riep jack terug terwijl hij snel op haar af kwam zwemmen. Mia slaakte een gilletje van plezier en zwom snel weg.