Monsters in het Duister

Hoofdstuk 8

De krijs klonk luider, en mia probeerde haar zo klein mogelijk te maken. Beweeg je niet fluisterde Arnout. Ze hoorde geritsel en gekraak. Mia en Arnout keken langzaam omhoog. Boven hun, op een dikke tak zat iets. Arnout's ogen werden groot en mia moest een paar keer slikken. Het was groot en zwart, en het leek een beetje op een vogel. Maar het had vier poten, en zijn vleugels zaten op zijn rug. Mia's adem begon te schokken. Ze draaide haar hoofd heel zachtjes om en keek recht in de ogen van Jack. Hij lag ietsje van haar af. Het spijt me fluisterde hij. Mia keek hem vragend aan. Jack sloeg zijn ogen neer en wees achter hem. De peuter die nog niet wakker was geworden, lag nog open en blood op de aarde. Dat was ook het moment dat het beest haar zag. Hij sprong uit de boom en plofte neer voor de voeten van de peuter. We moeten iets doen fluisterde mia. Ik ga haar helpen zei Arnout. Voor mia hem kon tegenhouden sprong hij uit de bosjes en rende op het beest af. Jack keek hoopvol wat er ging gebeuren, terwijl mia haar handen over haar oren deed en haar ogen dicht kneep.
Het beest keek Arnout aan. Hij is minstens drie meter groot en vast ook veel sterker dan Arnout dacht Jack hardop. Het beest ging op twee poten staan en stak zijn handen naar voren. Arnout stompte het beest in zijn maag en schopte hem tegen zijn knie. Maar het moest alleen maar lachen. Wat erg vreemd klonk. Maar toen viel jacks oog op de handen van het beest. Ze waren zo klein, zonder vingers en stomp. Maar toen hij even weer naar Arnout en weer terug keek, groeide er opeens vingers van alle kanten. Ze waren heel erg dun, maar werden steeds langer en langer. Plotseling maakte het beest een schijnbeweging en sloeg met zijn vogelachtige staart tegen de zij van Arnout. Hij viel voluit op de grond, en hij bleef liggen. Hij kuchte een beetje en trilde. Jack maakte zijn ogen spleetjes en keek naar de staart. Hij zag niets ongewoons. Toen pakte het beest hem op, maakte een kommetje van zijn hand en legde Arnout erin. Daarna deed hij zijn andere hand er boven op. En toen gebeurde er iets heel vreemds. Er klonk een kleine krak, en een zachte plof. Zijn handen waren van zijn armen gevallen, en vormde een kooi. Jack hield zijn adem in, zoiets had hij werkelijk nog nooit gezien. En terwijl hij zo ernaar zat te kijken, groeide er meteen weer nieuwe handen aan. Het beest tilde de kooi op en legde hem tussen zijn vleugels. Plots draaide hij zich in de richting van de bosjes. Hij sprong hoog in de lucht, en kwam met een harde plof midden in de struiken. De mensen die zich daar verstopt hadden begonnen te gillen en renden alle kanten op. Mia sprong ook overeind en rende zo snel als ze kon het bos in. Jack wou haar volgen, maar hij kon die peuter niet achterlaten. Hij voelde zich te schuldig omdat hij haar had laten liggen. Dus rende hij snel op de peuter af, en tilde haar op. Het beest merkte het en stormde op Jack af. De peuter goed vast klemmend rende Jack het bos in. Hij had het voordeel dat hij sneller kon rennen, maar hij kende de weg niet. Na een tijdje gerend te hebben werd hij moe. Gelukkig zag hij juist op dat moment een kleine grot. Hij sprong erin en ging zo ver mogelijk van de ingang zitten. Stil wachtte hij af. Het beest rende langs de grot, en stond een paar meter verder stil. Hij speurde in het rond, maar kon Jack niet vinden. Dus hij spreidde zijn vleugels en vloog weg, met Arnout nog steeds op zijn rug. Jack keek hem na, terwijl hij langzaam uit het zicht verdween. Plots voelde hij een hand op zijn schouder. Hij verstijfde en draaide zich langzaam om. Achter hem zaten drie mensen. Een jongen van ongeveer zeventien en een vrouw van rond de veertig. De derde sprong op Jack af en knuffelde hem hard. Jack glimlachte even. Mia gelukkig heb je niets zei hij.