Monsters in het Duister

Hoofdstuk 7

Wacht riep mia nog, maar de stem was al weg. En er klonk een zacht gekraak wat steeds luider en luider werd. Iedereen keek omhoog en zag een stuk plafond langzaam open gaan. Er viel een druppel naar beneden. En hoe verder het plafond open ging, hoe meer druppels er vielen. In paniek begonnen de mensen op de muren te bonken en om hulp te roepen. Jack zuchtte en merkte dat hij de enige met verstand was in dit krot. Hij sprong op de tafel en wou wat zeggen. Mensen kalmeer jullie riep Arnout plots. Jack keek hem verbaast aan. Als jullie zo door gaan, gaan we het zeker niet overleven. De mensen werden iets rustiger en keken hoopvol naar Arnout. Iedereen maakt tweetallen, jullie zijn verantwoordelijk voor elkaar. Het water begon nu echt met flinke snelheid uit het gat te stromen. Mia en Jack grepen elkaar vast. Het water zal de kamer geheel vullen, en als dat is gebeurd kunnen we hieruit zwemmen zei Arnout. Laat elkaar niet los, anders is de kans heel klein hieruit te ontsnappen. Jack stak zijn hand op en Arnout knikte hem toe. Door het gewicht van het water kunnen de lampen breken, het gaat waarschijnlijk donker worden voordat we kunnen gaan zei hij. De mensen grepen elkaar nog steviger vast. En het water kwam al tot hun middel. Wees niet bang mensen, en zwem gewoon op het licht van de zon af zei Arnout. De mensen begonnen al te watertrappelen. Na een paar minuten stond het plafond nog maar een halve meter van hun af. Mia keek rond naar alle mensen die letterlijk aan het zwemmen voor hun leven waren. Maar toen zag ze iets. Twee peuters die elkaar stevig vasthielden hadden erge moeite met boven water blijven. Arnout we moeten ze helpen wou zei Mia, maar toen viel het licht uit. De mensen begonnen weer te gillen. Oké mensen haal diep adem en volg mij riep Arnout. Arnout wacht riep mia. Maar toen had het water de hele kamer gevuld. In het zacht blauwe licht zag mia alle mensen snel naar buiten zwemmen. Maar ze zag de peuters in paniek in het rond trappen en ze zakte langzaam weer terug naar de bodem. Mia wou naar ze toe zwemmen, maar Jack trok haar mee omhoog. Mia begon te rukken aan haar arm zodat Jack los zou laten. Maar hij zwom gewoon door. Ze trok zich op en beet in zijn arm, en van schrik liet hij los. Mia draaide haar om en zwom het gat weer in. Ze graaide in het duister om haar heen en voelde Een arm van een peuter. Ze hield hem vast en zocht snel naar de ander, ze begon luchtnood te krijgen. Maar ze bleef zoeken. En plots voelde ze iets tegen haar hoofd. De voet van de peuter die haar hoofd had geraakt dreef stil door het water. Mia greep hem vast en begon omhoog te zwemmen. Maar de oppervlakte was nog lang niet in zicht, en ze begon langzaam weg te vallen. Maar toen voelde ze twee paar armen die haar omhoog trokken. En ze bereikte net om tijd de oppervlakte en ademde de frisse lucht in. Jack hield haar goed wast en begon naar de kant te zwemmen. Daar aangekomen hielp Arnout mia op de aarde. Wat was je aan het doen vroeg hij bezorgt. Mia luisterde niet echt, ze was bezig de peuters op het land te trekken. Geschrokken duwde Arnout mia opzij en begon te reanimeren. Jack deed de andere peuter, en mia werd kompleet genegeerd. Een van de peuters kwam langzaam bij en mompelde dankbare woorden richting mia. De andere peuter bleef bewusteloos maar het water kwam wel uit haar mond. Mia was ondertussen bezig met het water uit haar eigen longen te krijgen. Ze hoestte en hoestte aan een stuk door. Maar iedereen keek alleen minachtend op haar neer. Zo zaten ze daar. De volwassenen en kinderen zaten dicht tegen elkaar aan gekropen met doorweekte kleren, Arnout en Jack waren bezig met de peuters, en mia zat een stukje van de rest af. Ze snapte het niet, waarom deed iedereen opeens zo naar tegen haar. Ze redde net twee peuters van de dood en hoe word ze bedankt: met een ruwe duw tegen de grond. Zelfs Jack leek niets te geven om haar. Na een tijdje kwam Arnout naar haar toe lopen. Dat was echt heel ijdel van je zuchtte hij terwijl hij zijn hoofd heen en weer schudde. Hoe bedoel je vroeg mia. Arnout sloeg zijn armen over elkaar. Dat je de held wou spelen door niets te zeggen. Wat! Riep mia terwijl ze overeind sprong. Hoor eens Arnout, ik heb je geroepen maar jij was te druk met je toespraken over hoop dat je me niet hoorde riep ze. En dus terwijl ik bezig was twee levens te redden, niet voor de eer of voor een goede indruk ga jij de mensen tegen me opstoken, wat vind jij jezelf een goede leider zeg! Stop met schreeuwen fluisterde Arnout. Nee ik ga jou eens goed de waarheid vertellen riep mia. Maar voor ze nog iets kon zeggen pakte Arnout haar vast en deed zijn hand voor haar mond. Mia trappelde flink. Maar plots klonk er een harde krijs. Mia stopte meteen met trappelen en geschrokken rende iedereen onder de bosjes en bleven zo stil mogelijk zitten. Mia en Arnout verstopte zich onder een bessenstruik een stukje van de anderen af. Wat is dat voor ding fluisterde mia. Dat beest kan niet bestaan fluisterde Arnout.