Monsters in het Duister

Hoofdstuk 3

Het begon al te schemeren toen mia het zwemmen zat werd. Zullen we naar huis gaan vroeg ze. Ja lijkt me een goed idee zei jack. Ze zwommen naar de kant en kleedde zich snel aan. Mia deed haar spullen in haar tas en keek toen omhoog. Geschrokken pakte ze haar tas en rende naar jack die een paar meter verderop voorovergebogen stond. Jack! Schiet op! Riep ze. Jack pakte zijn handdoek van de grond en ging overeind staan. Wat is er vroeg hij. Ik moest voor het donker thuis zijn zei mia. Ja dus vroeg jack terwijl hij naar boven keek. Je hebt nog een half uur. Mijn moeder zegt altijd "voor" het donker legde mia uit. Dus de schemer voordat het echt donker word. Ik heb dus nog maar tien minuten! Oh... ik snap het zei jack. Als we hard doorrennen halen we het nog. Ze begonnen te rennen. Maar na vijf minuten waren ze al uitgeput. En ze moesten nog minstens tien minuten, als ze zouden lopen. Ach vijf minuten verschil vind ze niet zo erg hijgde mia. Ze begonnen te lopen. Het dorpje kwam al weer in zicht. Maar zodra ze het binnenliepen, had mia het gevoel dat ze gevolgd werden. Zelfs jack, die nergens bang voor was keek nu behoedzaam om hem heen. Het was te stil, er liepen nergens mensen en overal waren schaduwen. Plotseling hoorde ze iets. Een zacht getik, dat steeds harder en sneller klonk. Maar omdat het zo galmde in de straatjes hoorde ze niet waar het vandaan kwam. In paniek begon mia te rennen. Jack probeerde haar in te halen en te kalmeren. Het was waarschijnlijk gewoon een hamer ofzo. Opeens stond mia stil. Jack wou ook stoppen maar gleed uit over de natte modder. Hij viel op zijn kont en kwam met zijn hoofd tegen mia's benen. Wrijvend over zijn kont stond hij op. Hij keek mia aan. Mia stond verstijfd met grote ogen naar iets te kijken. Wat is er vroeg jack bezorgd. Mia's hand kwam trillend omhoog en ze wees langs hem heen. Jack draaide zich om. Hij werd lijkbleek. Achter hem, in het steegje stond iemand. De persoon leunde tegen de muur. Hij was kompleet in het zwart gekleed en had een zwarte capuchon. Toen mia en jack naar hem keken stond hij opeens op. En draaide zich naar hun toe. Jack ging beschermend voor mia staan. De man begon langzaam naar hun toe te lopen. Jack stapte naar achteren. Mia maar tikte hem aan. Jack keek om en zijn hart zonk in zijn schoenen. Uit elk steegje van het kruispunt kwam een man aangelopen. Mia pakte jack stevig vast, en jack mia nog steviger. De mannen stopte met lopen op precies de zelfde afstand als de ander. Jack slikte zijn angst weg en raapte al zijn moed bij elkaar. Hij maakte zich groot en breed. Mogen wij er misschien langs we hebben nog al haast zei hij, omdat hij eigenlijk niets meer wist om te zeggen. De vier mannen stonden doodstil, door het duister konden mia en jack hun gezichten niet zien. Alleen hun ogen glinsterden zacht. Het meisje zeiden ze plotseling, alle vier tegelijk. De stemmen alleen al lieten mia's en jack's bloed stollen. De mannen staken alle vier een arm uit en wezen naar mia, die zich uit angst nog steviger vast greep aan jack. Geef haar hier riepen ze. Wie... wie zijn jullie vroeg mia bibberend. De mannen hadden er duidelijk genoeg van. Vanuit het niets sprong er een vijfde man boven op mia. Ze werd met een klap tegen de grond geduwt, ze begon te gillen en te roepen. Doordat mia jack vast had terwijl ze viel werd jack ook met een ruk tegen de grond geslagen. Hij hapte naar adem, en zag een beedje wazig. Maar ondanks dat zag hij dat een van de mannen een mes in zijn hand had, en een andere twee kleine flesjes. Hij draaide zijn hoofd en zag dat mia goed vast werd gehouden op de grond door nog een andere man. Jack sprong overeind en wierp zich in een oogomslag op de man. Hij duwde hem van mia af en ging boven op hem zitten. Mia haal hulp riep hij terwijl hij de man vast hielt. Maar voor mia iets kon doen sprong er weer een andere op haar. Bedwelm die jongen riep de man met het mes. We hebben alleen opdracht voor haar. Nee nee riep jack. Van schrik verslapte jack's greep even. Het was maar een seconde maar toch wist de man jack van zijn rug te stoten. Hij sprong overeind en beukte jack tegen de muur. Daardoor knalde jack met zijn hoofd er keihard tegenaan. Hij was bijna bewusteloos maar toch klom hij weer overeind. Neem mij dan riep hij naar de mannen. Neem mij, niet zij, mij. De openingen van de capuchons draaiden naar elkaar. Jack ging verder. Jullie hebben een keuze riep hij. Of je neemt mij mee, of niemand. Wacht even zei een van de mannen. Hij liep een eindje weg, en het leek wel alsof hij met iemand aan het praten was. Even later kwam hij terug. We mogen de jongen nu al meenemen zei hij. Maar helaas hebben we zijn formulier niet hier. Mia schrok toen ze dat hoorde. Het bericht in de krant, ze had het nog maar net gelezen. Ze wou iets zeggen maar de man die haar vast hielt had zijn hand voor haar mond. Ach... het kan ook een keertje zonder zei een andere. Mia schudde haar hoofd en spartelde wilt. Jack keek haar aan. Het komt goed mia, je bent nu veilig zei hij geruststellend. Oh maar daar hebben we het niet over gehad zei de man. Verbaast probeerde jack hem aan te kijken. We nemen jullie allebei mee grinnekte hij. Wat riep jack. Dat was niet de afspraak. Hij wou alweer op hem afspringen. Maar plots bleef hij toch stilstaan. Een verschrikkelijke pijn in zijn rug verslapte zijn benen. Hij zakte in elkaar en bleef op zijn buik liggen. Mia schreeuwde het uit in de man zijn hand. Een van de mannen had een mes in jack's rug gegooit. De man liet mia los. Ze rende gelijk op jack af. Maar halverwege gooide een andere man ook een mes in haar rug. Ook zij zakte in elkaar. Maar de pijn was het ergste niet. Voor het mes in haar rug kwam had de man een zo'n flesje eroverheen gedruppeld. Daardoor was ze verlamt en binnen een paar minuten zou ze bewusteloos zijn. Ze voelde hoe het mes er weer uit werd getrokken, een vreselijk gevoel. Jack was al bewusteloos. Hij werd opgepakt en over de schouder van de man gehangen. Ook mia werd opgepakt. Maar nu zag ze voor het eerst echt goed de handen van de man. Maar het waren eigenlijk helemaal geen handen, het leken meer op klauwen. Ze werd over de schouder gehangen en voelde zich al langzaam misselijk worden. Ze kon nog net in haar ooghoek zien dat een van de mannen een briefje tevoorschijn hielt. Hij stak het in de muur met het mes. Daaronder stak hij het mes van jack. Omdat hij het briefje van jack niet bij zich had, schreef hij maar in het bloed van het mes zijn naam. Mia wist dat dit haar laatste kans was, ze voelde haarzelf al wegzakken. En de mannen gingen pas weg als zij buitenwesten was. Ze haalde diep adem en schreeuwde met haar laatste krachten. Help! Terwijl ze schreeuwde sloeg de man haar tegen haar slaap. Ze was meteen bewusteloos. We kunnen gaan zei hij. Plotseling ging er een licht aan. Geschrokken renden de mannen snel weg. Ze waren net de hoek om toen er een paar deuren opengingen. De mensen liepen naar buiten. Vermoeit keken ze om zich heen, wie maakt er nou weer zoveel lawaai op dit tijdstip? De glinstering van het mes werd opgemerkt door een vrouw. Voorzichtig liep ze erheen. Het briefje wapperde een beetje door de wind, en het bloed druppelde op de grond. De vrouw begon te gillen en om hulp te roepen. Het nieuws versprijdde zich snel door het dorpje. Er ontstond paniek, niemand wist precies wie er was ontvoerd. De mensen ging snel kijken bij hun dierbaren en vrienden. Na een tijdje kwam de sheriff kijken wat er aan de hand was. Zodra hij de mensen naar hun huizen had gestuurd keek hij rond. Toen hij het mes zag zuchtte hij diep. Hij keek naar zijn assistent. Code 3817, haal de detective zei hij.