ရဲေခါင္ ထမင္းစားေဆာင္မွ ကာဖီေရခါးခါးတစ္ခြက္ႏွင့္ ၾကက္ဥပူတင္းပူပူေလးအား လင္ဗန္းႏွင့္သယ္လာစဥ္ ေနာက္ပါးဆီမွ ကိုလွတင္၏ အသံျဗဲႀကီးအား ၾကားလိုက္ရ၏။
"အလို! ဟိုေရွ႕နားဆီက စားေတာ္ပြဲေတြ သယ္ေဆာင္ၿပီး သုတ္ေျခတင္ေနတဲ့သူက ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ ဘဝရွင္မင္းၾတားႀကီး ဦးေအာင္ေဇယ်မွတ္တယ္"
"က်စ္!"
ရဲေခါင္ စိတ္ညစ္သြားရသည္။
"ရာဇအိေျႏၵ ခ်ေတာ္မူလို႔ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ဆင္းသယ္ယူလာပုံေထာက္ရင္ျဖင့္ ၾကင္ယာေတာ္မင္းသားေလးမ်ား နာဖ်ားေနေရာ့သလား ဘုရာ့"
"ကိုလွတင္ တိုးတိုးေနစမ္းပါလား... ကိုသက္လူ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသးတယ္ နိုးသြားမွျဖင့္"
"အို... ဒီအခ်ိန္ထိ မထနိုင္ေသးပုံေထာက္ေတာ့ ကိုယ္မ်ားႏြမ္းနယ္ေနေရာ့သလား... ညကလည္း အေဆာင္က ခိုးထြက္ၿပီး ဘယ္ေနရာ ဘယ္စံနန္း ျမန္းေတာ္မူေနၾကသလဲ ဘုရာ့ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးကို မိန္႔ေတာ္မူပါဦးဘုရား"
"ကိုလွတင္!!"
ရဲေခါင္မွာ ေဘးဘီကိုၾကည့္၍ ကိုလွတင္အား ကိုသက္လူ၏ အခန္းတြင္းသို႔ ဆြဲသြင္းၿပီး တံခါးကိုအျမန္ပိတ္လိုက္ရသည္။
"တိုးတိုးေျပာစမ္းပါ ကိုလွတင္ရယ္... ေတာ္ေတာ္ၾကာ တျခားေက်ာင္းသားေတြ ၾကားကုန္မွျဖင့္ ဂြက်ကုန္ေတာ့မွာပဲ"
ရဲေခါင္တို႔၏ အသံမ်ားေၾကာင့္ ကိုသက္လူက နိုးလာၿပီး ခုတင္ေပၚတြင္ ထထိုင္လိုက္သည္။
"ကိုသက္လူ နိုးသြားသလား... ေက်ာင္းခ်ိန္မီေသးတာမို႔ နည္းနည္းဆက္အိပ္ခ်င္ ရေသးသားပဲ... ဒီလူက ဆူေနတာနဲ႔ ဆြဲေခၚလာရတာ"
ရဲေခါင္က နံနက္စာလင္ဗန္းကို ကိုသက္လူ၏ေဘးရွိ စားပြဲေပၚတြင္ တင္လိုက္သည္။
"ေရတစ္ခါတည္းခ်ိဳးခ်င္သလား ကိုသက္လူ... မနက္စာ အရင္စားခ်င္သလား... အခန္းထဲမွာပဲ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ၿပီး စားခ်င္သလား... ေမာင္ ေရသြားခပ္လိုက္မယ္... ဒီမ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါ ေရဆြတ္ခဲ့ရမလား"
ကိုလွတင္က စားပြဲရွိခုံမွာ ဝင္ထိုင္ၿပီး ရဲေခါင္လုပ္သမၽွကို ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ လိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ကိုသက္လူက အေနရခက္စြာျဖင့္ ရဲေခါင္အား တား၏။
YOU ARE READING
"စတီဗင်သက်လူ" ၏ ကာဖီရေတစ်ခွက်/"စတီဗငျသကျလူ" ၏ ကာဖီရတေစျခှကျ
Romance၁၉၃၀ ဝန်းကျင် ဒုတိယကမ္ဘာစစ်မဖြစ်မီကာလ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ကြီးမှာ ပညတ်ချက်တွေကိုဆန့်ကျင်ရုန်းထွက်ပြီး ချစ်ခြင်းတရားတစ်ခုပေါက်ဖွားလာခဲ့တယ်... တွန့်ဆုတ်ခြင်းကင်းစွာနဲ့ ထိုချစ်ခြင်းတရားကို ဖော်ဆောင်ခဲ့သူက ရဲခေါင် ဆိုသည့်အမျိုးသားတစ်ယောက်... ရဲခေါင်ရဲ့ ချစ...
