Άνεμος και σκόνη

Κεφαλαιο 69ο

Έμιλι στο κάπου...

Δεν ξέρω αν έχω μυαλό εδώ που βρίσκομαι.Για να σκέφτομαι έχω.
Δεν ξέρω όμως αν υπάρχει ,όπως και στη πραγνατικότητα.
Δηλαδή για πραδειγμα ,αν κάποιος μου άνοιγε το κεφάλι,θα το έβρισκε μεσα;
Ή θα υπήρχε ένα κενο;Αερας;Η ψυχή μου;

Γιατί δεν ξέρω καν αν έχω υποσταση σε αυτό το μέρος.
Αν είμαι από ύλη.
Αλλά εφόσον σκέφτομαι ,έχω μυαλό.
Και αφού έχω μυαλό μπορώ να το λειτουργήσω.
Αν δεν καεί.
Όπως τώρα.

Εγώ πέθανα.
Πίστευα πως θα πάω στον παράδεισο.
Αλλά για κάποιο λόγο βρίσκομαι σε αυτό το περίεργο μέρος.
Πολεμάω σκιές.
Βλέπω φανταστικά πλάσματα ,μεγαλώνω παιδιά που θα πρέπει να κατέβουν στη γη .

Και τώρα μιλάω με μάγισσες.

ΜΑΓΙΣΣΕΣ.

Ειχα τραβήξει τα όρια μου, με τις νύμφες και τα ξωτικά.
Αλλά τώρα;Μάγισσες;

Τι αμαρτίες πληρωνω;

Δεν μπορούσα να επεξεργαστώ όλες τις πληροφορίες που μου έλεγε εκείνη η γυναίκα η Βεατρικη.

Όταν ήταν ζωντανή ήταν συνδεδεμένη κάπως με αυτό το μέρος και το ελάφι.
Η πηγη των ψυχων το αποκάλεσε.
Η πηγή της ζωής.

Η ιστορία της ήταν κάπως τραγική.
Ερωτευτικε ,προδοθηκε και αφιέρωσε τη ζωή της στο να πολεμάει την κοινότητα.

Ποτέ μου δεν είχα ακούσει κάτι τέτοιο μέσα όσο βρισκόμουν ανάμεσα
Η προφητεία.
Το χάρισμα .
Το ελάφι.

Βέβαια, πολλές φορές ο Γιάννης με έπαιρνε μαζί σε κάτι περίεργες συναντήσεις αλλά πάντα με άφηνε να περιμένω, είτε έξω είτε σε κάποιο δωμάτιο.
"ΜΗ ΚΟΥΝΗΘΕΙΣ  ΚΑΙ ΜΗ ΜΙΛΗΣΕΙΣ"με προσταζε.