Άνεμος και σκόνη

Κεφάλαιο 15ο

Έμιλι στο κάπου...

<<Πόσο ακόμα;>>

<<Δεν έχω ιδέα>>.

<<Δεν γίνεται να τους πείσουμε κάπως να κάνουν περισσότερο σεξ;>>

<<Βασιλική,>>την μάλωσα.
Είχε πόση ώρα δεν έλεγε να με αφήσει σε ησυχία.
Περπατούσα  ανάμεσα από τα λουλούδια και αυτή από πίσω μου.

<<Ω έλα τώρα.Δεν είπα κάτι κακό.
Βαριέμαι.Η αιωνιότητα είναι βαρετή>>.

Εμένα μου λες;

<<Έλα δεν είναι και τόσο βαρετά Περνάς καλά με τον παππού σου.Παιζεις με τα άλλα παιδιά. Εδώ είναι όλα μαγικά.Όλα τα όνειρα σου γίνονται πραγματικότητα>>.

<<Ναι αλλά θέλω να πάω εκεί.Εντάξει θα μου λείψει ο παππούς ,αλλα θέλω να δω την μαμά μου.Μου λείπει.Θελω να γνωρίσω τον μπαμπα μου.Σιγουρα δεν μπορεί να κάνεις κάτι;Με ρωτάνε και οι υπόλοιποι αρχίζουν να βαριουνται και αυτοί.Θελουν να πάμε όλοι εκεί να τους γνωρίσουμε,τους γονείς μου τους δικούς τους.Να στείλεις ας πούμε τις πυγολαμπίδες να κάνουν ατμόσφαιρα μπας και γίνει θαύμα;>>

Δεν είναι ασφαλές ακόμα για να πάτε εκεί.

<<Απορία έχω από πού πήρες αυτή την ανυπομονησία>>.

<<Εύκολο.Απο την μαμά>>.

Φυσικά.
Αναστέναξα .

<<Κοίτα μικρή.Υπαρχουν κανόνες.
Δεν μπορούμε να πάμε κόντρα και να τους παραβούμε>>.

<<Ποιος του φτιάχνει τους κανόνες.Να πάω να του μιλήσω για τους ηλίθιους του κανόνες>>.

Ανάθεμα το τσαγανό της.

<<Δε ξέρω.Το σύμπαν, ο Θεός>>.

<<Δεν έχω δει τον Θεό τόσο καιρό που είμαι εδώ.Και το σύμπαν είναι απειρο και αποτελείται από σωματίδια γεμάτο αέρια.Δεν μπορεί να φτιάξει κανόνες>>.

Την ίδια απορία είχα και εγώ αλλά αυτό το μέρος μου δίδαξε άλλα.

<<Δε χρειάζεται να δεις τον Θεό για να πιστεψεις πως υπάρχει.Μπορεί να είναι οτιδήποτε.Πρεπει απλά μόνο...να πιστέψεις.
Στο ανώτερο.Κοιτα γύρω σου.Αν δεν υπήρχε κάτι ανώτερο μαγικό.Αυτο το μέρος δε θα υπήρχε.Αλλα για να υπάρχει ισορροπία πρέπει να υπάρχουν κανόνες.Γι'αυτο να έχεις υπομονή >>.

Της ακούμπησα με το δάχτυλο μου απαλά στη μύτη της.

<<Ωχου, καλά,>>ξεφυσηξε και εγώ χαμογέλασα.

<<Έλα πρέπει να πάμε .Πίσω ο παππούς σου θα σε περιμ...>>

Σκοτάδι.
Όλα άρχησαν να καλύπτονται από σκοτάδι.
Το δάσος .
Η θάλασσα.
Τα λουλούδια.

<<Έμιλι, φοβάμαι,>>μου είπε η μικρή και τράβηξε απαλά το φόρεμα μου.

Όχι αυτό ήταν σπάνιο .
Είχε καιρό να συμβεί.

Οι σκιές έρχονται.

Αυτό το μέρος δεν είναι απλό
Όσο γαλήνιο και όμορφο είναι.
Άλλο τόσο σκοτάδι κρύβει.

Ισορροπία .
Πρέπει να υπάρχει ισορροπία.
Ανάμεσα στο καλό και στο κακό.

Αυτό με δίδαξε αυτό το μέρος.

<<Βασιλική.Πρεπει να φύγεις>>.

<<Μα,εσύ...>>.

<<Βασιλική,>>είπα απότομα και γύρισα να την κοιτάξω .

<<Πρέπει να φύγεις.Κρυψου με τα άλλα παιδιά.Δεν πρέπει να σας βρουν>>.

<<Και ο παππούς;>>.

<<Μην ανησυχείς για εκείνον.Ξερει τι πρέπει να κάνει.Τωρα,>>την φίλησα στο μέτωπα.
<<Τρέχα>>.

Κούνησε το κεφάλι της και γύρισε απότομα και άρχησε να τρέχει.

<<Πρόσεχε Έμιλι>>μου φώναξε.

Θα προσέχω μικρή .

Πλησιάζουν.Σκεπάζουν τα πάντα.
Οι πυγολαμπίδες κατέβηκαν απότομα.
Με περικύκλωσαν .
Με προστατεύουν.

Αλλά δεν μου αρέσουν οι εικόνες που δείχνουν.

Οι σκιές ξέρουν.
Αυτές το έκαναν.
Έτσι όπως προσπαθώ και το ίδιο κάνουν και αυτές.

Τα ξέρουν ,τα έζησαν.
Τους ξερω,τους έζησα.

Όχι ,όχι αυτό δεν έπρεπε να συμβεί.
Δεν πρέπει να συμβεί.
Θα το διορθώσω.

Κοιτάζω ξανά και ξανά τις εικόνες.
Σαν ταινία παίζουν μπροστά μου καθώς το φως τους στροβιλίζεται γύρω μου.

Γρήγορα.
Γρήγορα.
Όλο και πιο γρήγορα.

Το σκοτάδι έφτασε.
Θέλει να τραφεί.
Αλλά εγώ δε θα το αφήσω να χορτάσει.