Άνεμος και σκόνη

Κεφάλαιο 46ο

Τώρα .
Εύα ,26 ετών.

Ο ώμος μου πονούσε.Το πόδι πονούσε.
Μα ο πόνος μέσα τη ψυχή ήταν πιο δυνατός.
Δεν μπορούσα να ηρεμήσω τη σκέψη μου.

Ο γιος μου .
Ο Ελι μου .
Με είχε πυροβολήσει.
Και για μια στιγμή εκεί που έπεφτα στο κενό μέσα στο νερό.
Όλα είχαν μπει στη σειρά.

Ήταν αυτό που θα ήθελα στην τελική, να φύγω .
Για λίγο το είχα ξεχάσει το ότι ήθελα να πάω μαζί της.
Όλα είχαν τελειώσει τώρα που το ίδιο μου το παιδί δεν με ήθελε.

Στην τελική δεν ήμουν η μάνα του
Είχε δίκαιο.
Και ας με είχε αποκαλέσει έτσι τόσες φορές.

Αλλά αυτή η στιγμή που περίμενα δεν ήρθε.
Ο ξανθός μου άγγελος.
Ο ηλίθιος άγγελος μου είχε πέσει να με σώσει να μου δώσει μια ευκαιρία.
Πόσο απερίσκεπτο από εκείνον.

Και κάπως εκεί ξύπνησα.
Κατάλαβα τι έπρεπε να κανω.

Μα το ξύπνημα δεν ήταν αυτό που έπρεπε.

Όλοι το ήξεραν.
Το έβλεπα στα μάτια τους.
Τον φόβο τους όταν περνούσαν από δίπλα του
Την συνειδητοποίηση.

Το είχαν ξανά δει άλλωστε.
Τότε ,μετα την Πράγα.

Το πρόβλημα με τις δευτερες  ευκαιρίες είναι πως σου δίνουν την δυνατότητα το να είσαι κάτι διαφορετικό.
Με τις τρίτες να εξελιχθείς και οι επόμενες σε κάνουν αυτό που είναι να γίνεις τελικά.

Και ας μη το θες.

Πρέπει να τους προστατεύσω.
Να τον προστατέσω.Δε θέλω να ξανά δω όπλο στο κεφάλι του.
Ποτέ ξανά.Ειναι όλα τόσο επικίνδυνα.
Είχε γίνει και αυτό που φοβόμουν.

Ο Φίλιππος αγνοούνταν δεν μπορούσαμε να βρούμε κανένα ίχνος του.
Δεν μπορώ να φανταστώ πως αισθάνεται ο Μάρκος.
Η αίσθηση του να μη ξέρεις αν ο άλλος είναι ζωντανος ή νεκρός.

Η Έρη όμως δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί επέλεξαν αυτόν και όχι κάποιον άλλον.
Δεν υπηρχε κάτι που να τον συνέδεε άμεσα με όλο αυτό ούτε κάποιο παρελθόν μαζί τους. Όπότε δεν έβγαζε νόημα.

Έπρεπε να δράσουμε γρήγορα ,γιατί φοβόμουν το τι θα γινόταν.

Είχα επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη την τρίτη μέρα.
Βέβαια δεν ενημέρωσα κανέναν ούτε τον Ορφέα .
Πίστευε πως θα έρθω την επόμενη.

Δεν μπορούσα να τον αντικρίσω μετα από όλα αυτό.
Μετά την απόφαση που πήρα .

Το αίσθημα της παραιτήσης είχε φύγει .
Υπήρχε μόνο κενό και οργή.