Άνεμος και σκόνη

Κεφάλαιο 33ο

Τώρα.
Εύα 26 ετών.

Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια ,το μόνο που δεν μπορώνα ηρεμήσω μέσα μου ειναι τα συναισθήματα.

Ο Άσαχι,είχε αποτύχει στο να μου το διδάξει.

Ή μάλλον εγώ δεν ήθελα ννα το κάνω.

Καθώς κοιτούσα έξω από το παράθυρο του αεροπλάνου,τα φώτα ,τα κτήρια σαν μινιατούρες,κατάλαβα για ακόμα μια φορά πως η ζωή συνεχίζεται ,αν και για εμάς έχει σταματήσει ο χρόνος.

Οι άνθρωποι κάτω, συνέχιζαν την ζωή τους έχοντας απόλυτη άγνοια για το τι γίνεται στην πραγματικότητα γύρω τους.

Φυσικά όλα αυτά που ζούμε κάπως με κάποιο τρόπο τα βλέπανε .

Είτε στην τηλεόραση.

Είτε στον ίντερνετ.

Αλλά πάντοτε παρέμεναν θεωρίες.

Συνομωσίες.

Και αν κάτι έπαιρνε σάρκα και οστά, γινόταν αληθινό,με τον καιρό το ξεχνούσαν ή έκαναν πως δεν το βλέπουν,συνεχίζοντας την ζωη τους.

Για ενα λεπτό ευχήθηκα να μπορούσα να ήμουν σαν και αυτούς

Με τα καθημερινά προβλήματα,με τις καθημερινές χαρές.

Αλλά δεν μπορώ.Οχι,μετά από όλα έχω ζήσει.Οχι, μετά από όλα όσα έχω δει.

Η Σοφία ψέλλισε κάτι στον ύπνος της δίπλα στην θέση μου.

Η κουβέρτα έπεσε από τους ώμους της

Άπλωσα τα χέρια μου και την σκέπασα.

Όλοι πλέον είχαν κοιμηθεί.

Ταξιδεύαμε νύχτα για να μη χάσουμε χρόνο.

Εκείνη κρατούσε στα χέρια της σφιχτά το λούτρινο χταπόδι της Ηρώς .

Από την ώρα που την είχε φέρει ο Γαβριήλ σπίτι και πήγε στο δωμάτιο της Ηρώς μαζί της για να μαζέψει τα πράγματά, δεν το άφηνε από τα χέρια της.

Λες και με την παραμικρή κίνηση αυτό θα εξαφανιζόταν,όπως και η Ηρώ

Δεν είχε χώρο δικό της. Οπότε όλα τα υπάρχοντα της ,ήταν διασκορπισμένα είτε στο δωμάτιο του Γαβριήλ ,είτε στης Ηρώς.

Όσο για τον ύπνο βολεύονταν , μία στο δωμάτιο του ενός και μία στου αλλού.

Ακόμα και στου Ορφέα πήγαινε ανά διαστήματα .

Αλλά κυρίως την έβρισκε στο καναπέ.

Ο Γαβριήλ της έλεγε να κάνει υπομονή.