Sunrise

Epilog

*ponad rok później*

Mój ślub z Nickiem miał się odbyć za tydzień. Właśnie staliśmy w gabinecie Harry'ego i omawialiśmy coś we czwórkę. Mówiąc "coś" mam na myśli nasz ślub. Sami poprosiliśmy ich, by pomogli nam z planowaniem. Nikt z nas nie chciał hucznego wesela, więc było tylko dla najbliższych, ale i tak potrzebowaliśmy pomocy. A oni już swoje mieli.

- Wy też to czujecie? - Spytała nagle moja przyjaciółka.

Wszyscy zaczęliśmy sprawdzać o co jej chodzi i wyczuliśmy... siarkę.

Nick otworzył drzwi. Byliśmy otoczeni przez ogień. Pierwsze o czym pomyślałam, to okno, ale to nie była dobra możliwość, ponieważ  całe podwórko za nim się paliło. Wszyscy cofnęliśmy się od ognia.

- Kurwa! - Wykrzyczała. - Mówiłam Ci, żebyś zatrudnił ochroniarzy na noc, tak!?

- Oh no jasne, bo miałem wiedzieć, że nagle wybuchnie pożar. - Zaczynali się jakoś kłócić, ale ja to ignorowałam.

Ogień powoli się przybliżał. Nick przyciągnął mnie do siebie a ja nie protestowałam i się do niego przytuliłam. Pierwszy raz życie przeleciało mi przed oczami. Na jedno wspomnienie aż parsknęłam.

- Co Cię niby śmieszy? - Ponownie wykrzyczała moja przyjaciółka. - Zaraz zginiemy!

No niestety. To akurat była prawda, chyba że ktoś zadzwonił po straż pożarną.

- Jak leżałam postrzelona w szpitalu pomyślałam, że jesteśmy taką rodziną, która podpaliła by świat a później szczęśliwie panowałaby w piekle. Dziwne, że akurat giniemy w pożarze, nie?

- Nie mów, że giniemy. - Zaprzeczył mój narzeczony. - Zobaczysz, za tydzień założę Ci obrączkę i będziemy szczęśliwie żyć. - Było już strasznie gorąco. Ponownie rozejrzał się po pomieszczeniu, po czym dodał: - Mam nadzieję.

Każdy myślał, jak się z tego wydostać a czasu było coraz mniej.

W końcu zauważyłam, że każdy słabnie, ale nadal walczy. Dla nas już nie było nadziei. 

- Więc... - Zaczęłam zdyszana. - ...Spotykamy się na tronie piekieł?

Wszyscy mi przytaknęli z wymuszonym uśmiechem a chwilę później widziałam już tylko ciemność.

A teraz, będziemy panować w piekle. Na wieczność.

Koniec.