Herkese ve her şeye çok fazla kırıldım, kırıldıkça yumuşaklığımı kaybettim, sivrileştim, keskinleştim. Kesilenler yine beni suçladılar. Bitmek bilmeyen kabahatlerimle dünya denen cehennemin içinde kendime bir ev aradım. İnsanlara uzun uzun baktım. Günün sonunda herkes evine dönüyordu, ben evim nerede bilmiyorum.
Sahi ev nedir? Nereye ev denir? Bir insan başka bir insanın evi olabilir miydi? Nereye koşar bu insanlar?
Herkes evini bu kadar kolay buluyorsa sanırım sorun bende. 28 yıl bir ev bulmak için uzun bir süreydi ama yapamadım. Kimselerin sevemediği o insan olmayı nasıl başardım bilmiyorum.
Ne olur beni affet Allah'ım benden istediğin şeyleri yapamadım, iyi bir insan olamadım, kimseye iyi gelemedim. Kendime bile yetemedim...
YOU ARE READING
Derine Gel
Non-FictionBana evimi kaybettiren dünyanın içinde aradım evimi, Dokunduğum gülleri kuruttum...
