Derine Gel

Yanan İki Zavallı

Dönem sınavları yaklaşmışken babam beni aradı;

-Okulu bıraksan da inat etmesen, eve dönsen iyi olmaz mı?

-Bunun neresi iyi?

-Ne olacaksın sanki? ne kadar istersen vereceğim işte daha ne istiyorsun?

-Sınav haftasındayız beni bunun için bir daha arama moralimi bozuyorsun her seferinde

-Abin burada, sen orada olmuyor böyle

-İzmir'e geri dönmeyeceğim

Henüz yolun başındaydım, ne olacağımı nereye savrulacağımı bile bilmiyorum. Sadece deniyordum. Herkes gibi...

Bu konuşmadan sonra Abim beni arayıp;

-Babam inat ettiğin için çok sinirleniyor, böyle devam edersen seni ona karşı koruyamam

-Gelmeyeceğim

-Tabi orada özgürsün, rahatsın, kafana göre geziyorsun ondan gelmiyorsun

-Sen gerçekten aklını kaçırmışsın, ne düşünmek istiyorsan düşün

-Beni oraya getirme, sabrımı zorluyorsun

-Ne yapabilirsin ki bana? Bir canım var alabileceğin, korkacak değilim

-Sen böyle devam et, babamı kızdırıyorsun

Aklımla dalga geçiyorlardı, Üniversite oku diye ısrar edenler de okulu bırak eve dön diyenlerde aynı kişilerdi. Bir kadın olarak tek başıma hiçbir şey başaramayacağımı düşünmeleri beni gerçekten üzüyordu, bu tavrım, inadım onlar için saçmaydı. Bildiğim yolda ilerlemeyi seçtiğim için suçluydum. Suçlanmaya, aşağılanmaya on bir yaşımdan beri alıştırılmıştım. Sınavın ortasında beynimin içinde bu cümleler yankılanmaya başladı, başım dönüyordu, nefes almakta zorlanıyordum. Sınav kağıdını bırakıp sınıftan çıktım, sesler susmuyordu. Bahçeye çıktım, arkadaşlarım bankta oturuyorlardı yanlarına gittim. Sigara içiyorlardı, bana da uzattılar, bir tane alıp içtim. Yanan ateşe bakıyordum, tıpkı benim gibi kendi kendini yakıyordu. Yanan iki zavallı gibi el ele tutuşuyorduk. İçmeye devam ederken aklıma nefes almak için çırpındığım günler geliyordu. Şimdi ise elimde nefesimi tüketecek şey ile birbirimize bakıyorduk. Hiç nefes alamayacak gibi hissediyorum, asla mutlu olamayacak, hiç gülmeyecek gibi hayat hayallerimi bana verirken canımı acıtmaktan vazgeçmiyordu.