Hazan Vakti| Asker&Doktor

Hazan Vakti| 19

🖇️Selamlar, nasılsınız?

🖇️Umarım severek okuduğunuz bir bölüm olur.. Keyifli okumalar dilerim💖

🖇️Satır arası yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın🙏

19.Bölüm

Gelip de bana aradığın huzurlu hayatı gerçek ailenden, doğup büyüdüğün yerde değil de sorgusuz sualsiz seni içlerine alan, ailesi gibi davranan insanların yanında, doğup büyüdüğünden yerden kilometrelerce uzakta bulacağımı söyleselerdi buna asla inanmazdım. O zaman ki ben annesinin dizinin dibinden ayrılmayan, ufacık sevgi kırıntısına muhtaç biriydim. Ama şimdi yıllar sonra beni seven ve benim de onu sevdiğim adamın kolları arasındaydım. Korkularım, yaşadıklarım uçup gitmişti aklımdan. Üzerimden büyük bir yük kalkmıştı. Kendimi bir yere ait hissetmeye başlamıştım.

Yaşadığım olay ne kadar kötü olursa olsun karşılığında Alparslan'a kavuşmuştum.

Odanın kapısı çalındığında huzura kapılıp kapattığım gözlerimi araladım. Alparslan yanaklarımdaki ellerini benden uzaklaştırıp oturduğu yerden kalktığında kapıya doğru seslendim. "Girin."

Kapı açıldığında içeri giren Buse ile gülümsedim. Buse kapıyı arkasından kapatarak yanıma doğru yaklaştığında konuştu. "Nasılsınız hocam?" sorduğu soruya karşılık konuştum. "İyiyim."

"Bizi çok korkuttunuz." diyerek yanıma iyice yaklaştı ve ilk önce kolumda takılı duran serumu kontrol etti. Ardından da tansiyon aletini kolumu geçirerek tansiyonuma baktı. "Tansiyonunuz normalin biraz altında ama çok kan kaybettiğiniz için vücudunuz ancak toparlanıyor." dediğinde başımı salladım. Buse ise küçük bir tebessümle konuştu. "Gerçi siz benden daha iyi biliyorsunuz, alışkanlık olmuş işte."

"Sorun değil." dediğimde Buse gerekli bilgileri dosyama yazdıktan sonra tekrar bana baktı. "Ben buralardayım sabaha kadar. Bir ağrınız falan olursa beni çağırırsınız." dediğinde başımı salladım. Buse çıkmadan evvel konuştu. "Geçmiş olsun."

"Teşekkür ederim."

Buse odadan çıkarak kapıyı arkasından kapattığında bakışlarım Alparslan'a döndü. Utangaç bir biçimde ona bakarken Alparslan yanıma yaklaşarak konuştu. "Dinlenmen gerekiyor artık, hadi uzan." diyerek yavaşça yatağa uzanmama yardım etti. Ardından kaldırdığı yatağımı biraz indirerek uyuyabileceğim bir pozisyona getirdi.

"Sende evine gidip dinlensen keşke." dedim başımı ona doğru döndürüp. Alparslan kumanda da bulunan bakışlarını bana çevirdiğinde sözlerime devam ettin. "Çok yorgunsun, senin de dinlenmen gerekiyor en az benim kadar."

"Senin yanındayken dinleniyorum ben zaten." dediğinde dudaklarım kıvrıldı ama böyle sözler karın doyurmuyordu maalesef. Ne kadar yorgun olduğu her halinden belliydi. Bakışlarımdan anlamış olacak ki tekrar konuştu. "Seni burada yalnız bırakıp gideceğimi düşünmüyorsun herhalde?"

"Yalnız olmayacağım ki, hemşireler saat başı gelip kontrol ederler zaten. Bir şeye ihtiyacım olduğunda onlardan isterim." dediğimde Alparslan ters bir bakış attı bana doğru. Gözlerine bakmaya devam ederken konuştu. "Boşuna uğraşma beni ikna edemezsin." dedikten sonra hemen yatağımın yanında bulunan kanepeyi işaret etti. "Ben burada kalacağım, şurada yatar dinlenirim. Hem içim rahat eder sen gözümün önünde olduğunda."

Daha fazla ısrar etmeden onu onayladım. Aslında benim için de iyi olurdu Alparslan'ın burada olması. Yalnız kalınca korkabilirdim. Bu olay beni çok etkilemişti ve hiç beklemediğim tepkiler verebilirdim.