ACININ ASALETİ: HÜZÜNGÂH

BÖLÜM YEDİ: "ACIDAN KAÇMAK."

Selam! N'aptınız? Yarın şehrimde elektrik kesintisi yaşanacakmış, biraz da yoğun olacağım için bugünden salıyorum bölümüüü!

Bu bölümün sonuuuu :))))

Neyse uzatmıyorum.

Bölüm şarkılarımız;
Duman-Bal
Yüzyüzeyken Konuşuruz-Son Seslenişim
Sezen Aksu-Son Bakış

"Xururuca."
"N'oldu?"
"Ağlarsam ayıp olur mu?"
"Ağlamak asla ayıp değildir, sersem. Niye ki?"
"Bilmem, henüz alışamadım. İçimdeki kafes bomboş kalsı sanki..."

                   ~Şeker Portakalı

⚖️

Ne hissettiğini bilmiyordum ama kalbimde koskocaman bir delik açılmıştı sanki. Hani Şeker Portakalı'nda diyordu ya "Bilmem, henüz alışamadım. içimdeki kafes bomboş kaldı sanki..." İçimdeki o kafes bomboş kalmıştı.... Kenan ile küs olmam umrumda değildi. Onunla küs olsam bile bir yerlerde nefes alsa bana yeterdi çünkü hayatımda çok büyük yeri vardı.

"Ölmesin..."

Sendelediğimde, Kerem'in sol eli belimi sardı. "Sakin, hiçbir şey olmayacak Kenan'a..."

Gözlerimin dolmasını umursamadan elini itip "Kenan'a gideceğim," dedim. Ercan'a döndüm. "Hangi hastane?" Dedim.

"Şey savcım..."

"Ercan söylesene hangi hastane?! " Dedim bağırarak. Hastanenin ismini söylediğinde koşar adım yürümeye başladım. Adım atıyordum ama ayaklarım sanki yere değmiyordu. Bahçeye çıktığımda "Bu halde araba kullanacak kadar delirmedin umarım." Dedi Kerem arkamdan. "Ben bırakayım seni," dedi kolumdan tutarak. Teklifini onaylamış gibi Asude'nin yan kapısını açıp aceleyle arabaya bindim. Kamer'e ne diyecektim?

"Yayın yasağı," dedim. "Kız kardeşi hamile... Duyarsa çok kötü olur yayın yasağı getirtirelim yada ne bileyim basına sızmasın! Ne yapılması gerekiyorsa..."

Düşünemediğimi fark ettim. İki kelimeyi bir araya getiremiyordum. Sesim titriyordu ama ağlamıyordum da.

"Çok geç... Tüm haber sitelerinde var haberleri. Anında düşmüş. Hatta olay anının görüntülerini bile paylaşmışlar! "

Derin bir nefes verirken telefonumun çalmaya başladığını yeni fark etmiştim. Kamer arıyordu. Ve kaçınılmaz son, dedim içimden. Arabanın camını açtım ve havayı içime çektim. Kendimi hazır hissettiğimde telefonu açtım.

"Hazin Abla! Abim... Abim vurulmuş!" Kamer hıçkırıklarının arasından anlaşılmayan kelimeler savurduğunda sesimi baskın tutmaya çalışarak "Kamer!" Dedim. "Sakin ol... Gidiyorum şimdi abinin yanına tamam mı canım? Sen evde benden haber bekle... Bak bebeğin var karnında, onun için. Lütfen... Abinin bir şeyi yok, eminim."

Emin değildim. Asla değildim...

"Nasıl yok Hazin Abla? İki kurşun, sırtından vurmuşlar! Ayrıca bebek umrumda mı sanıyorsun? "

Tekrar hıçkırdığında gözümden bir damla yaş aktı.

"Abin güçlüdür güzelim," dedim güçlükle. "N'olursun korkma ve sakin kalmaya çalış tamam mı? Bak ben yanındayım abinin... Korkma sen tamam mı? Korkarsan bebeğin de korkar."