Dit is nooit gebeurd

11.2 Het leven zoals het nu is

'JONAS!' schreeuwt Floor rond door heel het huis. Kris kucht ongemakkelijk.

'Misschien in de balzaal.' Floor voelt zichzelf in paniek raken. Ze loopt de enorme ruimte in en trekt het gordijn aan de kant. Allemaal canvassen en papieren vallen op de grond. Floor bukt en pakt er een op met haar hand. Jonas. Ze neemt er nog een, Jonas. Elke tekening die ze ziet is Jonas. De manier waarop hij is getekend geeft Floor een rilling. Die verleidende gezichten, de samengeknepen ogen. De plezier die op zijn gezicht te vinden is. Merijn heeft het allemaal kunnen meemaken. Maar zij niet. Ze gooit er een paar op de grond. Floor voelt tranen in haar ogen ontstaan en ze rent de kamer uit en duwt Kris aan de kant. Kris volgt haar wanhopig. 

'Waar zijn ze Kris?' vraagt ze dan. Ze huilt. Haar tranen glijden over haar wangen heen en ze doet geen moeite om het tegen te houden. Kris stamelt.

'Misschien op zijn kamer?' Floor veegt haar tranen weg en vervolgt haar weg naar boven. Ze kijkt hopeloos om haar heen. Kris bijt op zijn lip.

'Floor wacht, waarom zoek je hem eigenlijk?' Kris stelt zijn vraag opnieuw, hopend dat ze dit keer wel antwoord zal geven.

'A-als, als hij hier niet is dan, weet ik niet waar hij dan wel is.'  ze kijkt Kris hulpeloos aan.

'Waar denk je dat ze heen zijn dan? Als ze hier niet zijn?' Floor haalt haar schouders op. Ze barst in huilen uit en stort zich tegen Kris aan. Kris legt voorzichtig zijn armen om haar heen.

'Hé.' zegt hij zacht en hij streelt haar rug zachtjes. Floor drukt haar gezicht tegen zijn schouder. Kris voelt haar adem tegen zijn nekvel aankomen en hij geniet van het kippenvel die verspreid over zijn lichaam.

'Floor.' zegt hij dan zacht en hij tikt zachtjes tegen haar rug aan. Hij bijt op zijn lip als hij zichzelf opgewonden voelt worden. Hij knijpt zijn ogen dicht en probeert het tegen te houden.

'Floor,' hij tikt nogmaals. Iets harder deze keer. 'kom, we gaan verder zoeken. Floor pakt hem stevig beet. Haar lippen onbewust in zijn nek. Kris voelt hoe hij steeds harder en harder wordt.

'Floor.' zegt hij en hij hoort haar zachtjes snikken. Hij bijt op zijn lip en haat dat hij dit nu moet ondergaan. Hij vindt Floor al jaren leuk. Hij keek altijd van een afstandje naar haar als Merijn met haar had afgesproken. Ze zijn weleens aan de praat geraakt maar dan was Floor weer aan het zeuren over een ander ex-vriendje of een jongen die ze leuk vond. Kris had altijd aandachtig geluisterd en voorzichtig duidelijk gemaakt dat hij haar leuk vond maar Floor was toen niet geïnteresseerd. Floor kijkt op.

'Soms heb ik het gevoel dat jij de enige bent die naar mij luistert. Zonder dat je er iets voor terug wil.' Kris bijt op zijn lip en glimlacht.

'Misschien zijn ze wel in de slaapkamer.' Floor glimlacht terug en loopt weg. Kris zucht opgelucht en hij kijkt even naar beneden waarna hij een afkeurende blik aan zijn stijve geeft. Daarna loopt hij Floor achterna.

'Ha, Floor.' Floor veegt haar laatste tranen weg.

'Hoi Arthur, heb jij Merijn gezien?' Arthur leunt op zijn wandelstok en hij denkt na.

'Gister nog. Toen hij terug kwam van werk. Waarom zo nieuwsgierig?' Floor zucht en loopt weer door.

'Zomaar. Ik moet hem gewoon even spreken.' Arthur knikt en hij vervolgt zijn weg naar beneden over de grote marmeren trap. Kris loopt stevig door, door de afstand die hij nog moet inhalen. Floor rukt de deur van Merijns slaapkamer open. Alles ligt erbij zoals ze de laatste keer ook had gezien. Ze zucht en loopt richting zijn bureau. Kris blijft in de deuropening staan.

'Ik snap het niet. Als hij weg is, waar is hij dan heen? En waarom neemt hij Jonas dan mee.' Floor opent notitieboekjes en schetsboeken maar vindt niets anders dan oude tekeningen.