Words that can't be written

Chapter 5

Madaling araw lang kami nakauwi ni manong at ang sumalubong saamin ang nakahigang pagod na katawan ni daddy sa sofa. Hawak ang kanyang cellphone. I look at my phone that is battery drained, wondering if I am the one who makes him worry.

Lumapit ako sa kanya at kinuha ang kumot na nakalapag sa tea table. Inihanda siguro ito ni manang, but because this man in front of  me is so stubborn, hindi na niya hinayaang kumutan pa sya nitong si manang.

"Nakauwi ka na." Malamig nitong sabi at tumango na lang ako takot na baka magbitiw na naman siya ng masasakit na salita na siyang guguhit sa puso ko upang masaktan nya muli ako.

"Kamukha mo ang iyong ina, and I am sorry if every time I'll say and did to you, I always end up hurting you."

Pagkakasabi niyang iyon ay tumayo sya at umakyat sa taas. Ilang minuto pa akong natigilan sa sinabi niya. He didn't mean to hurt me, right? He just left no choice.

I ran to my dad and gave him a back hug.

"And I am sorry for not being as good as my mom, dad." I replied still hugging him from behind.

"You don't need to be like her. I am asking you to please don't make my Ashiana be her mother."

Tumango ako sa kanya at magaan ang pakiramdam kong yinakap niya ako pabalik. Yakap na huli ko pang naramdaman ay noon Grade 6 pa ako and didn't win a medal for a journalism competition. A time where he comforted me using this warm and long hug.

I've been longing for this for 10 years. A long tight hug from my father.

"I love you, dad," He hug me even tighter when I said that.

"I am so sorry, my Ashiana. Give me a decade time to be with you,"

Hindi ko na alam kung kailan matapos ang sandaling pagsilip ng umaga. Nagising na lamang ako ng ang init sa balat ko ay nagsisimula ng tumama. Announcing that it is already 7 in the morning.

"Iha, gising na. Nakaalis na ang papa mo. Pinaghanda ka na niya ng pagkain."

Nakaramdam ako ng sakit sa katawan at tila napansin iyon ni manang dahil bigyan na niya ako ng gamot. Kasama noon ang notes na galing kay daddy.

Hindi pala panaginip ang nangyari kaninang madaling araw. It is really dad who cares for me. I have my dad. My old dad. He came back.

Nagmamadali akong bumaba para magluto ng dessert for my dad. I'll visit him to his firm. Unang beses ko itong gagawin kay dad. Ayaw niya kasi ng pinapadalhan ko siya ng pagkain. Ayaw niyang magsasabi ako ng 'I love you' sa kanya. Ayaw niya ng lahat mula saakin.

"Iha ano pa iyang niluluto mo. Meron ng handa dito. Niluto pa ito ng daddy mo bago sya umalis para sa trabaho."

Ngumiti lang ako sakanya at dinesignan na ang mga cookies at inilagay sa kahon. Napadami ang gawa ko sa sobrang saya ko kaya balak ko na lang bigyan din ang mga nakatrabaho ni dad.

"Para po kay daddy."

Ngumiti si manang at tinabihan ako para tulungan ako sa paghahanda. Naglagay ako ng notes sa ibabaw kung saan nagpapasalamat ako sa kanyang niluto. Nagpapasalamat ako sa lahat ng pagsasakripisyo niya sa pamilya namin.

Totoo pala na kilala natin ang isang tao, and if ever na magbago sya ay may rason iyon at kailangan lang nating maging patient para sa taong iyon. Hindi nya kailangan ng taong manghuhusga at mapapagod sa kanya. Kailangan niya ng taong tatanggap sa kanya at pilit na uunawain siya.

"Okey na kayo ng daddy mo?"

Tumango ako kay manang at yinakap sya "Thank you for everything manang. Thank you for not giving up on us. For not leaving this family."