Words that can't be written

Chapter 20

Pinuntahan ko si Aiden sa library, and I was surprise that I saw him sleeping in the table with Traciel looking at him.

Lumapit ako sa kanila at iniligpit ang gamit ni Aiden. Bahagya pa siyang nagising kaya hinawakan ni Traciel ang kamay ko to stop me from cleaning Aiden's things.

I looked at her, but she didn't also cut our stare.

"Girlfriend ka ba talaga? Bakit parang wala kang alam kay Aiden? Bakit parang hindi mo kabisado ang ugali niya? At ang mga plano nya? Dont get me wrong, Ashiana, tanggap ko na hanggang pagkakaibigan na lamang kami kaya pinapayuhan kitang kapag may oras pa siya ng pagpapahinga hayaan mo sya. Matagal siyang nag-aaral para makapasa at makatapos ng law this year. He works so hard and even gives up our time together when I invite him to do join me for charity to pursue this career, huwag naman sana na ikaw ang maging dahilan ng pagbagsak nya."

Tumango ako sa kanya at nagpasalamat. Nagpaalam ako sa kanya na aalis na ako at sya na ang bahala kay Aiden. Kung may kailangan pa sya, sila ay tawagan na lang nila ako at nagpasabi na nauna na ako at wag na akong alalahanin.

Umalis ako ng library ng maraming iniisip. I am that worthless girlfriend? Totoo lahat ang sinasabi ni Tricia, bilang isang partner wala akong kaalam-alam tungkol sa kanyang plano, hindi ko manlang kinakamusta at sinubukang alamin palaging ako ang kanyang inuuna.

I smiled bitterly saka pumara ng sasakyan.

Now here I am questioning my worth.

Hindi ko na dapat ito iniisip at nagfofocus na lamang sa exam na aking kukunin para makapasa sa degree na aking kinuha at bar exam to be a Profesional psychologist.

We have different commitments to focus on.

I look at my email at binuksan ang bagong balita. I hired agents to look for tita Ashkenazi and this week malalaman ko na kung asan sya at pwede ko na itong puntahan para kumbinsihing magkausap sila ni daddy.

Ayaw ko na syang pag-isipin pa at muling magback out dahil iniisip niya ang pamilya namin. Malaki na ako at kaya ko na ang sarili ko.

Tinawagan ko si manong para ikuha ako ng ticket, bukas na bukas din ay aalis ako at lilipat ng Italy, nakakuha ng impormasyon na naroon siya at taking her residency.

Gusto kong malaman kung anong nangyari those weeks na pinagbubuntis ako at paano humantong na kailangan niyang magtago because my mom told so.

May sarili siyang isip, hindi nya dapat ginawa iyon at hayaan na ang iba ang magdikta sa kanyang future. There are people looking for her.

Nakarating ako sa bahay na maraming missed call and text from Aiden. Binuksan ko din ang aming conversation to read all his messages.

I texted him back na nakauwi na ako at mamaya na lamang kami mag-usap. Ibinaba ko ang cellphone sa side table at pumasok sa wash area pala maligoml. Pagod na pagod ang katawan ko at ang hinihingi ay ang mahabang pahinga pero malabo atang mangyari iyon.

Ang bilis ng panahon next month ay ang 6th monthsarry na namin ni Aiden. Hanggang ngayon ay wala pa rin akong naiisip na pwedeng panregalo sa kanya.

Lumabas ako ng wash room at narinig ang ingay sa baba. Agad naman akong nagtungo don at nagulat ako ng makita si Aiden kausap si manang.

"Anong ginagawa mo dito? Hindi ba kailangan mo magreview?" I told him at lumapit ako sa kanya para bigyan sya ng yakap. He hugged me back, doon sa likod nya nakita ko si Tricia na masama ng nakatingin saakin at lumabas ng bahay.

Kumalas ako sa pagkakayakap at pinakinggan ang paliwanag ni Aiden.

"I thought there was something bad happen to you, I dream about you crying, Ashiana. Please don't do this again, I almost had a mini heart attack."

Pinanood ko ang iba't ibang emosyon sa kanyang mga mata. It almost dinner kaya inaya ko sya sa kusina at hinayaang si manang na maghanda para sa hapunan. Pinaupo ko muna sya at mamaya mag uusap kami kailangan ko lang puntahan si Tricia sa kabas para ayaing kumain bago muli sila umalis para magreview.

Ayaw pa akong pakawalan ni Aiden pero kalaunan ay hinayaan nya na ako.

Pagkalabas ko ay sinalubong agad ako ng sampal ni Tricia na nakapagpalingin saakin sa gilid. Matagal ako sa pwestong iton bago tignan sya. Namumula ang kanyang ilong at nga mata na parang bang stress na stress na sya at konti na lang ay sasabog na.

I felt so bad that I am the reason for their difficulties. I swallowed and looked at her eyes.

"Sorry,"

She frustrated hold her head and started to push me.

"Sorry? Anong magagawa ng sorry mo! Ashiana! Pinaalalahanan na kita, akala ko ba matalino ka? Tapos na! We failed the exam! We didn't take the exam because both of us are looking for you! Akala ko ba you will take my advices positively and not to try to end your life kasi ganyan ang naman ang takbo ng utak mo!Takot na takot si Aiden! He's mad at me for scolding in the Library! You are ruining our friendship! Sa sobrang kitid ng utak mo! Hindi mo pinapahalagahan ang buhay mo naturingan ka pang magdodoctor!"

Lahat ng simabi nya ay tumatak sa akin. Para bang may kutsilyong unti-unting hinihiwa ang puso ko. Nakita kong lumabas si Aiden at hindi maunawaan ang emosyon nya. Tumalikod ako para hindi nya makita ang mukha kong basa ng luha, nagsimula na ding umiyak si Tricia at napasapo sa noo.

"What's happening here?" Malamig na tanong ni Aiden.

He held me on my shoulder to face him. Lalo pa akong napaiyak ng makita ang itsura ni Aiden. Bakit hindi ko agad napansin? He is suffering because of me. Marami siyang iniisip, marami siyang nasayang.

Binitawan niya ako at hinarap si Tricia. Masama siyang tinignan ni Tricia bago pinasadahan ako ng tingin.

"You promise me that you won't tell her, ako ang bahalang magsabi sa kanya."

Lalo akong nasaktan sa sinabi ni Aiden. Muling tumulo ang kuha ko na parang ang dating non saakin ay wala akong kwentang girlfriend, na parang ang hina ko na hindi ko pwedeng problemahin ang problema nya. Laging ako dapag ang inaalala.

"Kailan mo pa sasabihin saakin Aiden? Wala akong alam sayo! Hindi ko alam ang plano mo, o may plano ka pa bang sabihin ito, do you see me us your friend only? Hindi, eh! Kahit kaibigan ang tingin mo saakin magsasabi ka!"

He bit his lip, nakita ko sa mata niyang gusto na niyang umiyak sa sitwasyon pero pinipigilan niya ang sarili nya.

"Traciel! May sinabi ka pa ba sa kanya ng hindi ko alam!" He shouted to Traciel, which made me more frustrated.

"Bakit ako na naman Aiden ang masama? Syempre mahal mo sya kaya this time ako na naman ang talo! Ang galing mo Aiden! Nasasaktan mo na naman ako! Bakit this time, kahit kaibigan lang ang turing mo iparamdam mo naman. Bakit tuwing siya ang kaharap siya ang pinipili mo? Mali nya ito Aiden wag ka namang tanga! We both failed the exam at hindi lang ikaw! Nag-aalala ako sayo dahil nag-aalala ka sa kanya, eh, ang kitid naman ng utak niyan!" Umalis si Traciel matapos walang sabihin si Aiden.

Napuno kami ng katahimikan at walang naglakas na umimik. Papasok na sana ako ng loob ng bahay ng pigilan nya ako.

"I'm sorry, magpapaliwanag ako."

Mahinahon ko siyang hinarap. "Magpahinga ka muna, bukas na tayo mag-uusap, kausapin mo ang teacher mo na baka pwede makapagtake ka, kayo, kakausapin ko rin ito,"

Lalo niyang hinigpitan ang pagkakahawak saakin at dinala ako sa isang mahigpit na yakap.

"Hindi ko kayang ganto tayo Ashiana, please let's talk."

"Bukas tayo mag-uusap." Pinal kong sabi sa kanya at hindi na sya umimik pa. Pumasok alo sa loob ng bahay ng hindi nalalaman kung nakaalis na ba sya.

Naghanda ako ng mga gamit para sa pag-alis ko bukas. Hindi ko alam kung hanggang kailan ako don. Wala akong balak sabihin kay Aiden baka sumagabal pa sa kanya at dagdag isipin.

Mas mabuti na din ito para makapag focus sya.

Hindi sa lahat ng oras sa pagmamahal iikot ang mundo.

This time, kailangan nating talinuhan dahil hindi lahat mananatilang pareho.