Words that can't be written

Chapter 2

Lumabas ako ng room ng makita ko si mommy kinukuha ang coat niya at paalis na naman. So tama nga ang pagkakaalala ko kagabi? Is she home? What for?

Hinanap ng mata ko si dad na siyang busy sa pagbabasa sa kanyang newspaper. Bakit wala siyang ginagawa para pigilan sa pag-alis si mommy? Saka lang siya natauhan ng makita akong pababa na ng hagdan.

"Where are you going, Astinia?" He is pertaining to my mom, who has a cold expression.

"It's none of your business, Riegel,"

"Of course it's my business. I am your husband."

Humugot ako ng malalim na hininga sa nangyayare. Magsisimula na naman ang ingay sa loob ng bahay. Pagtatalo na walang katapusan.

"Sa papel, oo, asawa mo ako, pero hanggang doon na lang yon."

Bago pa sila muling magkasakitan ay pumagitna na ako at humalik sa gilid ng labi ng aking ina "Good morning, mom. You look stunning in your dress." I complimented tila walang nangyare kagabi.

"Thank you, hon. Do you want me to drive you to your school?"

"Hindi na po,"

Malamig niyang tinignan ang aking ama. Napasinghap ako ng sampalin niya si dad kaya naman agad ko siyang hinawakan sa kanyang braso para pigilan pa sya sa susunod nyang gagawin.

"Who do you think you have the right to hurt my daughter?!" Naggagalaiti niyang sabi sa aking ama na walang pakialam sa mga nangyayari.

Naguguluhan ako sa inasta niya. Dad never hurt me, but he did scold me yesterday. Pero tapos na iyon. Maayos na ulit.

Tinignan ko si dad na para bang hindi nakaramdam ng sakit at pinunasan niya lamang ang kanyang pisngi na tila ba siya ay nandidiri ng malapatan iyon ng kamay ng aking ina.

"Huwag na huwag mo akong hahawakan ng mga kamay mong humawak sa ibang ari ng lalaki, Astinia. O' baka gusto mong saktan ko ulit ang pinakakaingatan mong anak?!" Banta niya bago tumayo sa kanyang kinauupuan at hinigit ang braso ko.

"Sabihin mo sa iyong magaling ina kung bakit ka nakatanggap sa akin ng pasa."

Nakakunot ang noo ko ng sabihin niya iyon. I want to clear things up. I wanted to ask anong nangyayari at bakit salungat sa pagkakaalam ko. Tumingin ako sa tuhod ko at nay pasa nga doon gaya ng pagkakaalala ko ngunit hindi galing kay dad.

I wanted to speak up, but I know it will lead to another misunderstanding.

Umiiling lang ako para iparating sa aking ina na hindi ko ginusto ang magkamali ng isa, dahil iyon naman talaga ang gusto nilang marinig saakin.

"She got 99 out of 100. Do you think the young Astinia will be happy knowing her daughter and her are the same?"

Nagsimula ng tumulo ang luhang kanina pang ayaw kumawala sa takot na baka hindi lamang isa sampal ang matanggal ko ngunit dalawa sapat para humapdi ang pisngi ko. Tears wet my cheek.

Napaupo ako sa sahig ng nagmamadali akong tinalikuran ng aking ina. This time hindi ko alam kung kailan muli siya babalik ng bahay.

It feels so empty without her. Kahit na ganoon ang kanyang turing saakin.

Siya lang ang nag iisang umiintindi sa tuwing si dad naman ang magbibitiw ng masasakit na salita sa akin  This time hindi ko na alam kung katulad pa rin ba sya ng dati. Tila ba wala na siyang pakealam kung masaktan ako.

I also didn't  believe my dad that my own mother is cheating, and she has her own family. She treasures the most. I know that my mother won't abandon me. If ever she will have her family to another man.

"You will be late, I ask manong to drive you."

Pagkatapos non ay umalis na rin si dad hawak ang kanyang suit. They all left.

Kinuha ko na ang bag ko at lumabas ng makita si manong na nakangiti ng nag aantay saakin sa labas. Siya yung may alam sa nangyayari sa pamilya ko, sila ni manang.

We don't have a lot of Yaya and driver. We only have one family driver, and that is manong, and we have one Yaya that is manang who will dry my clothes, wash my clothes, and cook for us. It is tiring, but at least my father gave them a fine wage that will support their family's financial needs.

Tahimik akong naupo sa likod ng kotse at inayos ang nagtatakasang buhok sa ulo ko at pinatakan ng eye drop ang aking mata dahil namumula na ito.

Nakita ko si manong na sumusulyap sa akin kaya binigyan ko na lamang sya ng ngiti na madalas niyang natatanggap saakin.

"You know Ashiana kapag hindi mo na kaya ang sitwasyon, minsan kailangan na nating bumitaw at hayaan ang sariling makapagpahinga, hindi sa lahat ng oras malakas tayo at tayo na rin mismo ang magiging solusyon sa lahat ng problema."

Nakinig lamang ako sa kanyang payo at pinipigilan ang sarili na mapahikbi kasi sa bawat magagaan niyang salita na binibitawan para bang may mainit na pakiramdam ang humahaplos sa loob ng dibdib ko.

"Yung sinasabi ng mga matatanda na, anak ang solusyon sa problema ng pamilya, hindi totoo iyon. Nasa sa magulang na din kung paano nila aayusin ang gusot ng pamilya na kanilang kinahaharap. Nasa sakanila kung hahayaan nila yung kanilang anak na maipit sa problema ng mag-asawa..."

"At bilang anak nasasayo din kung hahayaan mo ang sarili mong maipit lamang sa problema. Nasasayo kung paano mo haharapin lahat ng problema. Nasasayo kung paano mo hahawakan ay bibigyan ng solusyon iyon. Minsan hindi natin kailangan ng ating tunay na pamilya, minsan kailangan lang natin ng totoo at matatawag na tunay na pamilya..."

"At sana mahanap mo iyon Ashiana, you are so valuable, hindi ka dapat sinasaktan at naiipit ng ganito. Masyado kang mabait, mahusay, at matalino dapat ay masaya ka at nakakapag-enjoy hindi itong problema ng pamilya ang dala-dala mo sa likod, na ang dapat ay mga gamit mo na makakatulong sa future mo."

"Sundin mo lang itong sinisigaw ng puso mo. Andito lamang kami para sayo ni manang..."

Mahigpit kong hinawakan ang skirt ko at pinisil iyon kasi ano mang oras ay pakiramdam ko ay tutulo na ang mga luha sa mata ko. This really means a lot to me.

"Ngumiti ka na diyan, at lumabas ka na, baka malate ka pa yare tayo kay sir. Alam mo naman papa mo apektado lamang sa problema nilang mag-asawa pero mabait yon sadyang nagbago lang at hindi mo iyon kasalanan, iha. Wag mo na isipin pa ang problema sa bahay, i-enjoy mo na lamang ang pag-aaral.."

Tumango ako sa kanya at ibinigay ang bracelet na bigay saakin ni dad. Tiningnan nya ako may pagtataka sa kanyang mata "Can you keep this manong? You really know my dad, and I want you to give it to him when I die,"

"Stop saying those words, Ashiana. As your manong I won't let you die, I'll save you even it cost my life."

I just smiled at him and started walking to my room. It feels new. I can't describe how I feel right now. It just that I don't fear anyone right now. I just want to enjoy and start a new just like how manong said.

I just hope that my father will realize that it's not his fault.

It's no one fault.

I think his feelings and actions are valid.

It is valid...