Words that can't be written

Chapter 29

Last week ko na for intership. These past weeks lagi silang nag-uupdate pero nitong nga huling araw ay wala. Gusto ko ng umuwi at alamin kung anong nagyayari, but I have a promise to finish my intership.

I can't work effectively while my mind is preoccupied.

"Miss, are you okay?"

Someone asked me when I felt dizzy. I almost lost my balance because of what happened.

I smiled and nodded. Isinambahala ko na lamang ang nararamdaman ko at nagpatuloy sa pagtratrabaho. Overtime ako palagi dahil wala naman akong gagawin sa bahay.

Yung pagkahilo ko kanina baka dala lang ng pagod. Siguro this day magpapaalam muna ako sa head kung maari ay makapag pahinga ako.

I immediately go to the office and ask for leave. She even asked me if i want check up but I declined since mild fever lang naman ito. Pahinga lang ang katapat at okey na ulit.

May anim na araw pa ako or kung gusto ko naman daw hindi na tapusin at bibigyan na agad nila ako ng certificate dahil maganda naman daw ang aking naging performance but I still decline since hindi iyon nakasulat sa kontrata.

I am grateful for their offer, but I'll follow my principle.

Inihatid ako ni Liam hanggang sa bahay dahil hanggang ngayon ay nakakaramdam pa rin ako ng liyo.  Nagpasalamat naman ako sa kanya.

Saktong pagpasok ko ay may nakita akong lalaking paalis. Napakunot naman ang noo ko dahil ito ang unang beses na nakita ko sya. May kung ano saakin na gusto siyang sundan ngunit baka ikapahamak ko lang.

Pumasok na ako sa loob at binuksan ang cellphone kung may tumawag na ba dito o miski text ngunit wala. Parang masisiraan ako ng ulo na wala akong nakakausap ni-isa sa kanila.

I tried to call Aiden pero walang sumasagot. Naibato ko ang cellphone ko out of frustration. Hindi ko na kayang mag-isip ng mag-isip. Tumawag ako sa office na uuwi ako bukas hindi ko na matatapos ang intership, hindi na ako makakapag-antay ng graduation, kailangan ko ng umuwi at humingi ng pasensya sa kanila.

They agree, and they greet me. Good luck and safe travel.

Nagsimula na akong mag-empake. Patuloy pa rin ang pagtulo ng luha ko ng hindi ko alam ang dahilan. Damn this tears.

Tinawagan ko ulit ang number ni Aiden ngunit wala talaga. Tinawagan ko si Mama pero walang sumasagot.

Nasa kalagitnaan na ako ng byahe ng may biglang tumawag. It is an unregistered phone number. I am a bit hesitant kung sasagutin ko ba ito, but at the end, I still answer the call.

"Hello? Is this ma'am Bartolome?"

Kinakabahan akong sumagot at tinanong kung anong nangyayari. Wala akong kasama. Wala akong masasandalan at mapapagkuhanan ng lakas. I need to be strong.

"Yes, what is this all about?"

"Im sorry to inform you that Mr. Rigiel Bartolome needs your emotional support. He's been aggressive this past few weeks. If you want to visit him, you can come to our Hospital Hillsbaurg Mental Hospital."

I gasped. My tears slowly flowed in my cheeks. I didn't know. Wala akong kwentang anak. Bakit hindi ko nalaman? Where is Mama? Hindi nya ba sinabing uuwi sya? Bakit wala sya sa tabi ni dad? Anong nangyayari?

Buong byahe ay wala ako sa tamang pag-iisip I almost thrown up. Palaging umaga ko ito nararamdaman, and it hurt as hell.

Nagmamadali akong pumunta sa sinabing hospital. Nag book agad ako ng taxi online pagkalapag ko pa lang sa airport. I tried to call Mommy, and gladly, she immediately answered.