Words that can't be written

Chapter 48

Nagising ako sa isang nalambot na kama habang may nakaubob sa aking tabi at hawak ang isa kong kamay. Pinilit kong makakilos ngunit hindi ko maigalaw ang ibang parte ng katawan ko.

Tila ba nagising ang tao sa gilid ko. He looks so tired and worried. I can see it through his eyes. Nakita niya ata akong gising at tila ba napawi ang kanyang pagod at pag-aalala na naramdaman.

Gusto kong umupo ngunit pinigilan niya ako at inalalayang mahiga muli ngunit sa Mas komportable na tayo. Naisandal ko ang likod ko sa mataas na unan. Binigyan niya din ako ng tubig. Hindi ko siya tinantanan hanggang sa may naisagot siya sa nga tanong ko.

"Kumusta si Reziel? Si Laurence? Ligtas silang mag-ina diba? Nahuli si Adrian?" Sunod-sunod kong tanong dito.

Gusto kong malaman ang nangyari. Ayaw ko na muling makaramdam ng takot, na hindi kami ligtas at kahit anong oras at pagkakataon pwedeng may mawala sa mga taong mahal ko.

Inilibot ko ang paningin ko at napagtantong kami lamang ang naandoon. Hindi ba bumisita si mommy? Si Karlie at Liam? Hindi pa rin ba ligtas? Kaya pinigilan silang dumalaw? Ilang araw na akong walamg malay?

Ang daming tanong na namumuoo sa aking isip ngunit walang akong makuhanv sagot mula kay Aiden.

"Si Karlie? Okey na sila ni Liam diba? May kailangang ipaliwanag saatin si Karlie. Sumagot ka naman huwag mo akong pag-alalahanin ng ganito."

Isa-isa ng pumatak ang luha ko ng umiwas lamang ng tingin saakin si Aiden ngunit nanatiling nakahawak sa kamay ko. Napuno kami ng katahimikan at hinalikan ang noo ko.

"You need to be strong. You are the source of strength to our family, Ashiana."

Nalilito ako kung bakit iyon lamang ang nagiging sagot niya saakin. Gusto kong makita ang anak ko. Upang mapanatag ang kalooban ko. Hindi ako makapagpagaling ng maayos dahil puro negatibo ang pumapasok sa isip ko.

"Okey lang ang anak natin. Kasama siya ni mom."

Kahit na bigyan niya ako ng assurance ay hindi pa rin ako mapanatag. Hindi ko na muli siya kinulit dahil basa ko ang bawat galaw niya. Namromroblema at ayaw ko ng makadagdag pa.

Siguro sapat na sa ngayon na malaman kong nakulong na ang grupo nila Adrian. Salado na ang kaso at pinagbabayaran na nila ang kasalang ginawa nila. Ligtas si Reziel. Ligtas ang lahat.

Ilang lingho din bago ako na discharge. Dumiretso ako sa bahay nila mommy at naabutan konsilang item lahat. Halata sa mata na umiyak. Tinignan ko si Aiden ngunit hinawakan niya lamang ako sa bewang.

Naguguluhan ako sa nangyayari. Nung mga panahong nagpapagaling ako wala ni isa sa kanila ang dumalaw. Abala silang lahat base sa naabutan ko ngayong araw.

Umakyat ako sa kwarto nila Liam to ask a question for Karlie. I think siya lamang ang makakasagot sa mga tanong ko. Itinuro niya saakin kung gaano ka importante na hindi pag-isipin ang isang tao. It can cause mental disorders, heart complications, and unproductive activity to the person involved.

She won't leave me clueless.

Madilim ang buong kwaryo ng maabutan ko. Lumapit ako sa batang babaeng mahimbing natutulog katabi noon si Liam na halata ang pagod. Pinanood ko si Aiden na marahang pumasok at may dalang pagkain.

"Bakit dinalahan mo siya ng pagkain sa kwarto? May sakit ba siya? Asan si Karlie? At bakit siya nasa bahay ni mommy? Did something happen na hindi mo sinasabi saakin?"

Bago pa man niya masagot lahat ng sagot ko ay pumasok an si Reziel at basag ang boses na tinawag ako at sumunggab ng mahigpit na yakap. Kinarga ko siya habang hindi pa rin inaalis ang tingin kay Aiden.