Kalbim deli gibi atarken gözlerimden yaşlar akmaya başlamıştı. Ayaklarım artık beni tutamayacak kadar titrerken yanımda kapısı açık duran arabaya kendimi zor atmıştım. Oturmaya ihtiyacım vardı.
Sinirle elime ne geçerse karşımdaki Boran abinin kafasına atarken bir yandan da ağlıyordum.
"Salak mısın sen Boran abi! Ödüm bir yerlerime karıştı! Aklım çıktı be aklım!"
Boran abi benden kurtulmaya çalışırken yerde gördüğüm çamaşır suyunu aldım elime. Boran abi elindekini görünce hızla elime atıldı.
"Hop hop hop! Sakin ol balım!"
"Sakin mi olayım! Neler düşündüm biliyor musun sen! Ölecektim kalp krizinden!"
Hala ağlamaya devam ederken Boran abi yanıma oturup sıkıca bana sarılmıştı.
"Özür dilerim bir tanem! Korkutmak istemedim! Seslendim ama duymadın beni! Bende düşme diye tuttum seni!"
Boran abiye sıkıca sarıldım gerçekten korkmuştum. Tekrar babam geldi zannetmiştim. Yine beni kaçıracak aynı şeyleri tekrar yaşayacağım zannetmiştim.
"Babam sandım."
Fısıltıyla dediklerimi duymuş olacak ki derin bir nefes aldı.
"Özür dilerim bir tanem! Ben düşünemedim korkacağını!Seslendim sana duydun sandım."
Boran abi ensesini kasırken panikle konuşmaya başladı.
"Yani ben ne anlarım kız kaçırmaktan değil mi ama! Arslan abi de bana verdi bu görevi! Bana Mira'yı kaçır dedi bende kaçıracaktım. Yani ne bileyim di mi! Kitaplarda falan hep böyle kız kaçırılıyor! Hem ben ne anlarım ki kız kaçırmaktan."
Boran abi hızlı hızlı konuşurken şaşkınca ona baktım.
"Ne kaçırması?"
Boran abi dediklerini yeni fark etmiş gibi aniden durmuştu.
"Hass. Arslan abim beni gebertecek!"
Kısık sesli sesini duyunca iyice şoka girmiştim. Şoktan şoka giriyordum resmen.
Demirci erkeklerinde kaçırma genetikti galiba!
"Ne kaçırması kaçırma mı dedim ben! Unut sen onu ya! Akşam yemeğine gidecekmişiz yani şey gidelim! Ordan ben seni eve bırakırmışım... Bırakırım! Eve bırakırım ben seni!"
Boran abi panikle konuşurken o kadar komikti ki bu kadar korkmasaydım anırarak gülerdim.
"Boran abi akşam yemek yemek istiyorsan insan gibi sorabilirdin? Benim ödümü koparmaya gerek var mıydı?"
"Ama bana kaçır dediler!"
Kısık sesle masum bir şekilde konuşmasıyla dayanamayıp güldüm.
"Kim dedi?"
İyice panik olurken benim fırlattığım yiyecekleri aldı yerden.
"Kim ne demiş? Kimse demedi bir şey!"
Boran abi etrafı toplarken yeni yeni geçen korkumla beraber derin bir nefes aldım.
Yaptığı bu hareketi şu anlık düşünmek istemiyordum. Daha sonra alırdım intikamımı.
"Gel ön koltuğa otur!"
Kafamı sallayıp öne geçtim. Araba baya genişti. Minibüs şeklinde bir arabaydı. Ve simsiyah olduğu için mafya arabasını anımsatıyordu bana.
"Eve götürür müsün beni?"
Boran abinin yüzü düşerken derin bir soluk verdi.
"Mira biliyorum eşeklik yapıp seni korkuttum. Özür dilerim. Sana seslendim beni duydun zannetmiştim. Düşme diye kollarından tutuyum demiştim sadece."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
EVİM
HumorNe abi mi? Ben yasak bir aşkın meyvesiydim. Ya da kaldırılmış bir kadının son umudu. Annem, güzel annem. Babam olacak adam kandırmıştı onu. Yıllarca bir yalana inandım. Bir peri masalına. Ama sonunda ne prens geldi ne de kız mutlu oldu. Üç abim...
