EVİM

31

Elimdeki mısırı ağzıma basarken bir yandan da kolamı içmeye çalışıyordum. Pek başaramasam da umurumda değildi. Aydın bana iğrençsin der gibi bakarken omuz silktim. 

Aydın ve Ayça'ya olayları en başından anlatmıştım. Aydın bir ara babamın tüm sülalesine sövmüştü. Geri zekâlı o sülaleye benim de dahil olduğumu unutmuştu. Ben de dolaylı yoldan bana da sövdüğü için dövmüş sonra da evden kovmuştum.

Psikolojim hiç iyi değil. Neyse ki Aydın yüzsüz bir insan olduğu için gitmemiş bir saat sonra eve geri girmişti.

Yapacağım planı ona anlatmıştım. Ayça'ya anlatamadığımız için dayak yiyecektik. Çünkü benim süper zeka kankam ağlarken ya da uyurken her haltı anlatıyordu. Ayça'ya uyurken kanka naptınız diyorum her haltı anlatıyor. Neden etrafımda düzgün bir insan yok ki!

Neyse işte plana Aydın da dahil olmuştu. Şimdi ise babamla kavga etmesinler diye hepimizi benim odaya kitleyip anahtarı aşağı atmıştım. Aydın küçüklükten beri babamı sevmezdi. Olanları öğrendikten sonra da iyice kıl olmaya başlamıştı. Babam eve gelince az kalsın adamın üstüne atlıyordu manyak. Dövüş filmi açmış her kavga sahnesinde dayak yiyenin babam olduğunu düşünüp kahkaha atıyordu. Dedim ya etrafımda bir tane bile düzgün insan yok.

Film bitince ellerimi birbirine vurup ayağa kalktım. Aydın film izlerken uyuya kalmış Ayça'yı benim yatağıma yatırırken ben de yedek anahtarı arıyordum. Keşke gaza gelip aşağı atmasaydım.

"Mira bulamadın mı lan anahtarı!"

Göz devirip Aydın'a döndüm.

"Yok buldum gıcıklık olsun diye vermiyorum tövbe tövbe. Aydın ağzımı bozdurma abicim."

" Kızım altıma yapacağım aç artık şu kapıyı."

Aydın'a salak mısın yavrum der gibi bakıyordum. Aydın yerinde sallanırken oflayarak odamdaki banyoyu gösterdim. Aydın lavaboya koşarken yatağın altına bakmak için yere yatmıştım. Yatağın altında gördüğüm anahtar ile nerdeyse sevinç çığlığı atacaktım.

Elimi uzatırken yetişemeyince iyice yatağın altına girdim. İnşallah örümcek falan görmezdim. Yoksa direk bayılırım. Kendimi iyice yatağın altına atıp anahtarı aldım. Derin bir nefes alınca tozlar yüzünden az kalsın boğuluyordum. Öksürürken yatağın altından çıkmak için kendimi ittim.

Yatağın altından kafamı çıkarınca derin bir nefes aldım. Dünya varmış lan! Yatağın altında ölüyordum. Başım dönmüştü.

Kendime gelmeye çalışırken aynı anda kendimi itmeye çalışıyordum. Lan! Kitlendim. Ya ama ya!

Kendimi itmeye çalışırken bir türlü çıkamıyordum. Lan girerken girdim de şimdi niye çıkamıyorum.

"Aydın! Aydın!"

Aydın'a kısık sesle bağırırken Ayça uyanmasın diye uğraşıyordum.

"Aydın!"

Sıkıntıyla oflarken ellerimi yere koyup kafamı üstüne koydum. Gerçekten dünyanın en beceriksiz insanı olabilirdim. Bir insan kendini nasıl yatağın altına sıkıştırabilir. Ah evet o benim.

"Aydın..."

"ANANI...."

Aydın aniden bağırınca yerimden sıçramıştım. Elini kalbinin üstüne koymuş korkuyla bana bakan Aydın'a kaşlarımı çatarak baktım.

"Ne bağırıyon mal."

" Lan ne geziyon orda! Ödüm koptu. Kafan ters dönmüş gibi duruyor."