karmaşık | pedri

27 - Sezon Finali

ağustos 2022, Manchester - İngiltere

Elimdeki valizleri kapının önüne bırakıp kapıyı çaldım.

İngiltere'deydim. Babam'ın mesajından sonra bir dakika bile düşünmemiş, ilk uçağa atlayıp gelmiştim. Pedro sağ olsun eşyalarımı toplarken beni rahatsız etmemiş, son kez de olsa kararıma saygı duymuştu. 

Çaldığım kapı yavaşça açıldı ve Elizabeth ile yüz yüze geldik, hiçbir şey demeden içeri geçerken omzuma dokunarak destek verdi bana. Büyük salona doğru adımladım, babamla annem ordaydı, biliyordum. Ne zaman bizi azarlayacak olsalar bu odada buluşurduk. 

İçeri girdim, babam oturuyor annem ise ayakta beni bekliyordu. İkisiyle de göz göze geldiğim birkaç saniye gözlerindeki tek duygu acımaydı. Bana acıyorlardı. Babam o kadar iddialı olmasına rağmen beni buraya çağırmıştı.

Dudakları aralanıp bir şey söyleyeceği an başımı öne eğdim. Ne dese haklıydı, artık ona karşı çıkmayacaktım.

"Bitti mi?" Diye sordu sadece. Onların önünde ağlamak istemediğim için dudaklarımı birbirine kenetlemiş kendimi sıkıyordum.

"Bitti," dedim acınası sesimle. O kadar ağlamıştım ki boğazım bile ağrımaya başlamıştı.

"Anladın mı?"

"Anladım baba."

"Üniversite için başvurularını beraber yapacağız, sonra benimle çalışmaya başlayacaksın. Şirkette. Anlaştık mı? Eğer sorun çıkartacaksan şimdiden haberim olsun."

"Hayır," diye mırıldandım. "Şirkette çalışmak istiyorum zaten."

Ayağa kalktı, karşıma geçmek için iki adım attığında kollarını açmış ve beni kendine çekip sarılmıştı. Başım onun göğsüne yaslanırken elleri saçlarımda dolandı.

"Sen benim kızımsın Gabriela, hataların ne olursa olsun, seni affetmek benim görevim." Göz yaşlarım akmaya başladığında burnumu çektim. 

"Geçecek," diye mırıldandı. "Aşk, gelip geçici. İçinde beslediğin tüm duygular seni terk edecek."

*

1 sene sonra, Barcelona - İspanya

"Geldim Pablo, babam ve Betty de burada."

"Fotoğraf çek! Story at, bende ekleyeceğim." Neşeyle sıraladığı şeylere göz devirdim, ilk defa onun formasıyla maç izliyordum.

Aradan bir sene geçmişti, Pedri'yle aramızda olanlar sosyal medyada tabii ki unutulmuştu. O bir kez açıklama yapmış, ayrıldığımızı söylemişti. Bir süre sosyal medyaya ara verdiğim için tüm gelişmeleri öğrenememiştim ama Pablo iyi iş çıkarıyordu. Bana yaptığı gibi, aynısını Pedri'ye de yaptığına emindim. Bir sene boyunca ne yaptıysam ona anlatmıştım, üniversiteye girişim, aynı zamanda babamın işleri öğrenmem için beni sürekli şirkete götürüp ayak işlerini yaptırması, şirkette tanıştığım o çocuk... Pedri'den sonra yavaş yavaş toparlanabilmiştim ama yeni bir ilişkiye başlayamamıştım. Adrian ile her ne kadar iyi bir başlangıç yapmış olsak da, devam ettirememiştim. Pablo bana Pedri'nin de aynı şekilde olduğunu söylese de, asla inanmamıştım. Hala inanmıyordum.

Betty'e telefonumu uzatıp fotoğramı çekmesini söylediğimde aklıma doluşan tüm düşünceleri sildim. Bu gün bir sene ardından Pedri'yi canlı görecektim, bunun benim aklımı karıştırmasına izin veremezdim. Babam bana güvenerek, ya da onu unutup unutamadığımı anlamak istediği için, El Clasico'yu beraber izlemeye gelmiştik. Bir sene ardından yeniden İspanya'ya gelmiştim, eskisine kıyasla daha iyi hissettiriyordu.