"Beni bu şehre sor, de ki; bu adam daha önce birisine böyle sevdalanmış mı? Sor. Bu adamın sol yanı benden önce hiç aşktan yanmış mı?"
"Sen ilk defa yandığından mı yananın bir sen olduğunu sandın Yusuf?"
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Kabullenmek neydi? Bir insan hayatın ona verdiklerinin ne kadarını kabullenirdi?
Yaşadığım her şey sanki bir yerden sonra olması gereken şeylermiş gibi gelmişti, isyanım ise çok geç başlamıştı. Kafa kaldırışımın onun tarafından bu kadar güçsüz görülmesi bundan mıydı?
Dönüş yolunu neredeyse bitirmiş ve eve varmamıza dakikalar kalmıştı. Yaren ve Umut'la biraz önce ayrıldığımızda, Seyit yeniden Yıldırım'ın arabasındaydı ve muhtemelen uyuyordu. O gecenin sabahında bekletmeden kendimi tanıdık evin kapısında bulmuştum fakat kilitliydi. Zile defalarca basmama rağmen gördüğüm tek şey camdan, bulunduğum durumdan oldukça memnun olan yüz ifadesiydi.
Nesibe Sultan kontrol edeceğine dair güvence verdikten sonra bile akşama kadar beklesem de evden çıkmamıştı. Gün boyu evde duramayan adam, o gün kapıyı bırak pencereyi bile açmamıştı. Kardeşimi son kez o gece görmüştüm. İçimde öyle bir ukte kalmıştı ki, huzursuzluğum nefes aldıramayacak dereceye gelmişti. Yine de buradaydım, ondan kilometrelerce uzakta. Bizim için, buradaydım.
Araba yavaşlayarak evin önünde durduğuda saat neredeyse gece bire yaklaşıyordu. Yorgun gözlerim Yusuf'un yüzüne kaydı. Aynı şekilde beni izliyor olduğunu gördüğümde ifadesi durgundu.
"Eve çıkmam gerek, bir kaç parça bir şey alacağım ve geleceğim."
"Gelmene gerek yok, uykusuzsun zaten. Yarın işten sonra görüşürüz."
Yusuf'un yüzünde bundan hoşlanmayan bir ifade doğdu.
"Evinden mi kovuluyorum?"
"Öyle olmadığını biliyorsun, uyuyup dinlenmeni istiyorum sadece."
Yanağımı iki parmağının arasına sıkıştırırken, "Orası benim bileceğim iş." Diyerek konuya son noktayı koydu ve arabadan indi. Üstelemeyerek peşinden indim ve küçük el valizimi kavrayarak kenara geçtim. Binaya girmeden önünde dururken Yusuf, arka kapıları kapadı ve bana doğru adımladı. Hemen dibimde bittiğinde, "Yıldırım direkt köye çıkmış." Diyerek konuştu. "Ben de bir saate gelirim."
Söylediklerine karşı sadece başımı olumlu anlamda sallarken, eğildi ve yanağıma küçük bir öpücük bıraktı.
"Istersen uyu, bende anahtar var. Kıvrılırım yanına."
