Dit is nooit gebeurd

8.3 Ik stop als jij stopt

'Hij is gewoon de mannelijke versie van mij.' Jonas schudt zijn hoofd.

'Het zou je verbazen hoe verschillend jullie zijn.' Floor kijkt op.

'Hebben jullie... laat maar ik wil het niet weten.' Jonas voelt zich een tikkeltje ongemakkelijk als hij door heeft wat ze van plan was te vragen maar bijt dan maar gewoon op zijn lip.

'Wil je dat ik ga?' vraagt hij zacht. Floor denkt even na, er zijn geen goede redenen om hem nog te laten blijven. 

'Jonas.' zegt ze dan zacht. 

'Als ik hier over heen kom.' Jonas kijkt haar hoopvol aan.

'Dan wil ik graag vrienden blijven. Als jij dat ook wilt.' Jonas glimlacht lieflijk.

'Natuurlijk, Floor. Aan het begin van dit schooljaar lag ik aan je voeten de vorige twee schooljaren ook trouwens. Ik dacht dat ik het verkloot had met mijn eerste indruk maar ondanks dat gaf je me alsnog een kans. Het was alleen daarna dat ik erachter kwam dat ik er te enthousiast in mee ging en niet door had dat ik je als een beste vriendin zag.' Floor glimlacht door haar glanzende ogen heen.

'Oké, maar geef me even ja? Ik heb tijd nodig om na te denken.' Jonas knikt, drukt een kus op haar voorhoofd en hij verlaat de kamer. Floor huilt zachtjes zodra Jonas weg is. Ze heeft zich zo sterk mogelijk gehouden voor hem. Maar nu komt het er allemaal eenzaam uit. Want ze hield echt van hem.

Jonas: Jooooo Ruub, kom je mee naar de gym? 

Ruben: Nee man, moet werken. Maar je hebt mijn pas toch?

Jonas: Prima ga wel alleen.

Ruben: Sorry man...

Jonas zucht als hij later alleen het gebouw binnen loopt. Het is donker aan het worden als hij in een lege sportschool gewichten staat te heffen. In zijn rechter hand tilt hij telkens opnieuw een gewicht omhoog en hij haalt zwaar adem door de kracht die zijn arm moet gebruiken. 

'Heb je ooit overwogen er twee tegelijk te doen?' Jonas doet zijn oortje uit en kijkt achter zich waar hij een oudere volwassen man ziet staan.

'Ik doe er altijd maar een per keer zodat ik me beter kan focussen.' verteld Jonas. De man neemt een stap dichterbij.

'Hoeveel kilo?' 

'Tien.' Jonas kan de man horen slikken, zo dichtbij staat hij. Hij begint zich ongemakkelijk te voelen maar besluit gewoon rustig door te gaan tot dat de man weg gaat. 

'En doe je alleen je armen of ook je buikspieren?' de man haalt stevig adem en Jonas kan het voelen in zijn nek. Jonas durft niets meer te zeggen, hij raakt een beetje verstijft. 

'Allebei.' zegt hij zachtjes. De man lacht.

'O ja, eens zien dan.' de mans hand laat zijn hand onder Jonas zijn hemd glijden en hij raakt zijn buikspieren aan. Jonas draait zich abrupt om. Zo snel dat de man dit niet had zien aankomen en het gewicht met een harde klap tegen zijn slaap aan knalt. De man valt direct neer op de grond en Jonas hart zit in zijn keel. Hij trapt lichtjes met zijn voet tegen de man aan maar hij beweegt niet. Jonas mond valt open. Hij laat het gewicht op de grond vallen en sprint zo snel als hij kan weg. Hij voelt adrenaline door zijn lichaam heen gaan en zijn handen trillen enorm. Hij probeert zijn fiets van het slot te halen maar dit kost meer preciesheid dan hij dacht. Hij vloekt, zijn stem trilt als hij dan eindelijk de sleutel in het gat krijgt. Hij draait zijn sleutel om en springt zo snel als hij kan op zijn fiets. Het is al bijna donker als hij zijn benen zo snel mogelijk laat gaan als hij kan. Jonas heeft niet eens door hoe snel hij fiets, hij wilt gewoon zo ver mogelijk weg zijn bij die man. Hij komt aan bij zijn huis en merkt dat hij behoorlijk buiten adem is. Hij loopt achterom en gooit zijn fiets neer op de stoep voor een stuk gras. Hij valt neer op het gras. Hij zweet, heeft het benauwt. Jonas krijgt het gevoel alsof hij geen adem meer kan halen. Hij staart naar het zwembad naast hem. Hij staat op trekt zijn schoenen en sokken uit, zijn hemd en zijn korte broek. Met een grote ruk trekt hij het zwembadzeil van het zwembad af. Hij springt erin. Voelt zichzelf neer zakken op de bodem. Ogen dicht, mond gesloten. Hij blijft daar zo lang als hij kan. Hij voelt zijn lichaam naar boven drijven en de koelte omringt hem. De lucht in zijn longen doet hem naar boven brengen en na enkele seconden komt hij proestend boven water. Hij opent zijn ogen, kijkt om hem heen. Hij ziet niet veel, alleen een donker huis. Jonas staat op uit het zwembad en hij hoort slechts alleen zijn eigen ademhaling. Hij zakt neer op het gras en grijpt zijn korte broek waar hij zijn telefoon uit vist. Hij probeert het nog een keer, hij drukt op Merijns nummer en belt hem. Jonas huilt. Hij is doorweekt en begint het koud te krijgen. Hij is in paniek van wat er net gebeurt is. Heel deze dag voelde zo vaag aan, het leek niet echt te zijn. Merijn neemt op. Jonas kijkt verwondert naar zijn telefoon scherm. 

'Merijn...' zegt hij zacht. Hij hoort Merijns ademhaling zachtjes. Jonas krijgt kriebels in zijn buik bij het horen daarvan. Merijn zegt niks terug.

'Het is niet eerlijk dat je mijn jaloezie gebruikte om dit te doen.' zegt hij dan. Merijn kan horen hoe verdrietig Jonas is, hij krijgt tranen in zijn ogen. Jonas huilt, hij haalt zijn neus op en jammer zachtjes.

'Je weet niet waar ik door heen ben gegaan.' Merijn bijt op zijn lip en laat een paar stille tranen over zijn wangen glijden.

'Ik was zo alleen, ik had je nodig. Maar je nam niet op.' Jonas stem klinkt zielig, bijna iedereen zou op dit punt wel medelijden met hem krijgen maar slechts Merijn hoort hem.

'Dat is, gemeen.' Jonas zucht, hij wacht niet tot dat Merijn iets terug zegt. Hij weet dat hij toch zijn mond gaat houden.

'Weet je waarom ik heb opgenomen?' Jonas' ogen schieten open als hij zijn stem hoort. Zo zacht en zalvend als honing. Jonas legt zijn hoofd neer in het gras. 

'Vertel het me...' fluistert Jonas. '...alsjeblieft.'

'Omdat ik van je hou.' Jonas glimlacht. Daarna hangt Merijn op. Jonas sluit zijn ogen, hij kan weer ademen.