VAMPİRLERLE SAVAŞ

Bölüm 47 : Mutlu Gecenin Hüznü

Canım yanıyor, kalbim durmaksızın ağlıyor. Emre beni sevmedikçe canım yanmaya,kalbim yok olmaya devam edecek."

Dolan gözlerimi silip omuzlarımı dik tutmaya çalıştım. Beni omzumdan tutup sıkıca sarılıyordu, ben burdayım demek istercesine.
" Bütün bunlar da geçecek."dedi.
Bilmiyorum ki hiç geçmeyeceğini. Çünkü yaralar iğleştikten sonra da izi kalmaya devam ederdi. Kalbimin kırıkları onarılsa da yaşadığı acıları unutmayacaktı.

Hiçbir şey geçmez, hiç bir yara ortadan öylece silinip gitmez.

Bundan sonra eniz görsem, gökyüzüne dalıp gitsem aklım ilk gelecek olan masmavi gözleri olacaktı. Şimdi söylesenize geçer miydi?

Yaralarımızın geçmesine evren izin vermezdi. Bir rüzgarla kokusunu getirip illa bize eski defterleri açıp geri dönerdi.

Vampirella, benden uzaklaşıp ellerimi sıkıca tuttu.
"Vampirina, bu ağrıların geçmesine aldırma. Daha şiddetli şekilde dönebilir."
"Merak etme,kalbimdeki acı kadar ağır olamaz."
"Vampirina, ne olur böyle yapma lütfen."
"Benim bu hale gelmemin tek sebebi o."
Sessiz geçen birkaç dakikanın sonunda Vampirella ,Vampirler Gezegenine geri döndü.

Yine tek başıma kaldım gecenin karanlığında, göz yaşlarımla. Bazen çok koyuyordu ,gerçekler. Her zaman olduğu gibi yine kendime defalarca kızmaya ve bir kez daha kendimi sorgulamaya başladım.

"Neden, neden beni sevmiyorsun? Gerçi sende haklısın kendi doğurduğu çocuğu sevmeyen biri varken beni seveceğine inanmam büyük saçmalık. Ama senle saçmalıklar bile güzeldi. Hem neden seveceksin ki? Onca güzel arasından benim gibi biri mi?.. Kendine gel Vampirina,o kim sen kim?.. Aynanın karşısına geçte bir bak! Aynada duran tipsizi mi yoksa güzeller güzelini mi seçerdin? Anlamıyorum bana bir umut dahi vermemişken ,bir kıvılcım göndermezken bunu bile bile nasıl yaptım kendime? Nasıl bağlandım ona bu kadar ,ortada bir sebep yokken?
Ah kalbim,ah... Onca yaraya,onca darbeye karşı hala neden akıllanmazsın ki? Neden yeni bir yaraya kucak açmayı seçersin? Hadi sevmek istedin birini,neden seni sevecek olanı değil de seni görmeyeni sevdin?! Harabeye dönen kalbim sana sesleniyorum:
Ne gerek vardı bir yara daha almaya? Ne gerek vardı,bir acıya daha...

Bir kalp neden bu kadar acır, neden birden çok yara alır? Peki en önemlisi tüm bunlara rağmen nasıl atmaya devamlı gayret eder? "

Ben kalbimle yaptığım savaşta hep yeniliyorum. Kazanan ise ne ben ,ne de kalbim oluyor. Kazanan hep kalbimi kavuran kişi çıkıyor .

Sırtımda onca yük varken şimdi de yüreğime aşk tohumu eklendi,sanki çok gerek varmış gibi.

Ayakta durmaya çalıştıkça daha da dibe batar gibiydim.

Ağlamak istiyordum, ama yaş kalmadı artık gözlerimde. Sevgi hiç uğramadı kalbime. Satırlarıma acı yüklendi yine . Ben yine dertli, yine kederliyim bu gece.

Herşey aynıydı. Bir tek kalbime yeni acı eklenmişti.

Günlüğümü açıp bugünün tarihini atarak bir şiir dizesi yazdım. Konusu ne kadar acı beslese de asıl konu yine aynı kişiydi.

"Ben seni severken ,sana değer verirken ,
Neden görmüyordun beni?
Niye sevmiyor,
Niye fark etmiyordun beni?"

Bir isim sizin kalbinizi heyecanlandırırken,diğer yandan da kalp kırıklığınız olabilir miydi?

Bir gülüş sizin kalbinde yer edinirken, diğer yandan da sizi üzebilir miydi?

Bir kişi sizin hayatınız olurken,diğer yandan da sizi öldürebilir miydi?

Bir kişi sizin kalbinizi izinsiz sonsuza dek çalabilir miydi?