VAMPİRLERLE SAVAŞ

BÖLÜM 10 ~VAMPİRİNA~

Burak 'a hem kızgın hem kırgındım.Bana iftira atması,benim böyle bir şey yapacağımı düşünmesi canımı yakmıştı. Benim böyle bir şey yapacağımı nasıl düşünür ? Nasıl?! Ben ona 'dost' dedim,o bana 'düşman'ım...

"Sen beni sırtımdan bıçakladın"dedi. Hem de boşu boşuna... Hiç bir şey yapmamışken...
Sınıftan çantamı kaptığım gibi huzur bulduğum yere -denize- doğru yürümeye başladım. Oraya varınca bir kayaya oturdum. Deniz'in huzursuz ,dalgalı halini izledim,bir süre. Aynı benim ruh halim gibi demeden duramadım.

Bir deli gibi bugün olanları deniz'e anlattım,göz yaşlarım eşliğinde. Akşama kadar burada oturup ağladım. Sonunda sadece ben ve deniz kalmıştık. Sessizce denizi dinledim ve izledim. Durgunlaşmıştı. Sanki bana 'sen de sakinleş' der gibi. Birden ağlama sesi duydum. Birisi benim gibi derdini denize anlatıyordu. Dedikleri tam anlaşılmıyordu. Bir kaç adım atınca ağlayanın Burak olduğunu fark ettim. Bir süre onu izledim.

Daha fazla dayanamayıp yanına gitmeye karar verdim. Ayak seslerimi duymuş olmalı ki göz yaşlarını siliyordu. "B-burak. İyi misin ?"
diye sordum.
"Senin ne işin var burada? Yoksa beni mi takip ediyorsun?"
"Seni takip ettiğim yok. Buradaydım,sesini duydum ve iyi olup olmadığını merak ettim."
"İyiyim. Merakın bitti işte."
Burak'ın oturduğu kayanın hemen yanındaki kayaya oturdum. Bir süre sessizce denizi izledik. Bu uzun sessizliği ben bozdum.
"Gerçekten kompozisyonu benim aldığımı mı düşünüyorsun?" Ne bir ses ne bir tepki verdi. "Bütün gün yanınızdaydım. Ne ara gidip kompozisyonu alacağım? Ki niye alayım?" Yine ses yoktu. Gözlerini denize çevirmiş beni dinliyordu.
"Ben gerçekten alma-"
"Güneş,sana inanmak istiyorum ama -"
"Aması yok. Bana inan ve güven. Ben böyle bir şey yapmam."

Yine kısa süren bir sessizlik oluştu,aramızda.
"Ceza aldıktan sonra farkettim... Kalemliğimde bir kağıt vardı. Üstünde yazan yazılar senin yazının aynısıydı.
Ayrıca kompozisyonu alırken seni gören biri de varmış. Şimdi sen söyle, diyelim ki almadın tamam. Peki benim yerimde olsan sen buna inanmazmıydın?"
"Ne?! Beni kompozisyonu alırken mı görmüşler."histerik bir kahkaha attarak devam ettim. "Beni yapmadığım bir şeyi yaparak mı görmüşler. Yalan söylüyorlar,yalan."
"Cevap ver. Sen olsan buna inanmazmıydın? "
"Ben dostum diyorsam birisine böyle bir şey yapacağını düşünmezdim. Hele emin değilsem  böyle bir şeyi yaptığına, onu suçlamazdım."
"Seni dostum dediklerin arkandan vurmadı mı?"
"Bu hiçbir şeyi değiştirmez. Ben sana suçsuz olduğumu kanıtlayacağım."dedim ve yanından ayrıldım.

Yolda yürürken kulaklığımdaki şarkı "* İnanmadın bana gözlerimin içine baka baka
Denedim defalarca sana anlatmayı
Susturdun beni de küstürdün hayata. "diyordu. Şu an ki durumumu bu sözler çok güzel anlatıyorlardı. Seslice "Söyle nefesim,söyle anlat."diyordum. "Ona benim kompozisyonu çalmadığımı,onu sırtından vurmadığımı anlat.

Burak'ın Anlatımıyla
Güneş yanımdan ayrılınca tek başıma denizin ve gecenin sesini dinledim. Sessizliğin sesini...
Saat'e baktığımda epey geç olduğunu farkettim. Sessize aldığım telefonuma baktım. 15 kez babam aramıştı. Kim bilir ne kadar da merak etmiştir?
Babamı arayıp eve doğru yürümeye başladım.
"Aradığını duymadım baba. Yoldayım, birazdan eve varırım. Görüşürüz."

  Eve vardığımda babam'ın  korkmuş ve telaşlı hali karşıladı,beni.
"Bu saate kadar neredeydin,niye bana haber vermeden bir yerlere gidiyorsun ?"dedi. Sıkıca sararak "Beni çok korkuttun. Başına bir iş geldi diye ödüm koptu."dedi.
"Deniz'i izliyordum." dedim,bitkin bir halde.
"Gel. Oturda konuşalım."
"Çok yorgunum."
Babam biraz daha ısrar edince oturdum ve dertleşmeye başladık.
"Sen denize mutlu olunca değil canın sıkılınca, bir dertin varsa gidersin. Ne oldu ? Anlat rahatlarsın."