VAMPİRLERLE SAVAŞ

Bölüm 47 : Mutlu Gecenin Hüznü

~• Onca kişi içinden neden sevdi kalbim,seni?.. •~

Kaybettiklerimiz hep sevdiklerimizdi. Hep kalbimizden sevdiklerimizi eksilirdi. Bizden hep gidenler,bizi hep yarı yolda bırakanlar sevdiklerimiz oldu. En ummadık, en ihtiyaç duyduğumuz an da birden yok oldular. Bizi kaderimizle baş başa bıraktılar. Seni bırakmayacağız, diyerek güvenimizi kazandılar . Ama başından beri bizi kandırmışlar. Bizi ilk bırakan,ilk güveninizi sarsanlar onlar oldu. Sevenlerimiz...

" 'Annenden hiçbir farkın yok senin. Geberip gitti,kurtulduk. Şimdi İpekle çok mutluyuz. Buna sen bile engel olamazsın. Keşke... Keşke senden de kurtulsam, ölüp gitsen.'dedi babam. Düşünebiliyor musun? Babam ölmemi istedi."
"Sen uzaklardasın diye harap oldu. Özür dileyecektir. Bak belki anlık sinirle söyle-"
"Güneş bunu sinirli olsa bile söylemez insan. Ben seni kırsam, sonra karşına geçip "özür dilerim sinirle söyledim. " desem kırgınlığın geçer miydi? Kalbinin kırılan parçası düzelir mi ? Beni kırdıktan sonra özür dilemenin bir anlamı,bir değeri kalmıyor ki. Benden özür dilemesin! Çünkü ağzından çıkan iki kelime kalp kırıklığımı geçirmeyecek. Gelsin kalbimi mahvetsin, sonra yaptıklarını iki kelimeye sığdırsın olur mu?! "
"Sevgilim çok haklısın . Sana hak veriyorum ama öfkeyle bir yere varamazsın."
"Benim öfkem babama değil ki. Benim öfkem hayata. Beni sürekli mutsuz eden,beni yarı yolda bırakan insanlarla dolu olan hayatıma. Birkez... Bir kez bende bu hayatı seveyim. " diyip odasına çekildi.

Yeni bir dert,yeni bir kırgınlık, yine bir kalp ağrısı, yine kalp yarası...
Bunun sonu yok muydu?

* * *
"Edwırd! Bıktım ben " diyordu, Drankuka.
"Ömrümü yedin, ömrümü . Söyle ne oldu? "
"Lanet intikam kurbanlarımıza bir sürü büyü yaptım ama hiç biri gerçekleşmedi. "
"Sen beceriksizsin, ondandır."
Edwırd'ın küçümseyici sesine
Drankula 'nın öfkeli sesi karıştı.
"Olmuyor diyorum. Anlamıyor musun?"
Edwırd gülümseyerek oturduğu sandalyeden kalkıp Drankula'ya gel işareti yaptı .
"Gel de öğren bakalım nasıl büyü yapılırmış. "

İkisi beraber kütüphanenin yolunu tuttular. Edwırd önüne gelen rastgele bir büyüyü intikam kurbanlarının üzerinde denemek için çalışmalara başlamıştı. Birkaç dakika sonunda hazırladığı büyüyü onlar üzerinde denedi ancak bir türlü sonuç alamıyordu.
"Ne o sende mi beceriksiz çıkın ? Büyü tutmadı. "
"Drankula sesini kes ve çabuk Vlad'ı çağır. Çabuk! "
Dişlerinin arasından konuşan Edwırd'ın haline bakınca siniri okunuyordu. Drankula onu daha fazla sinirlendirmek istemediği için koşa koşa Vlad'ın yanına gitti. Vlad'ın bu koni hakkında dediği tek şey ise bu durumun imkansızlığıydı.

* * *
=VAMPİRİNA 'NIN ANLATIMIYLA =

Geceyi güzelleştiren, onu anlamlandıran yıldızları izliyordum odamdaki ufak pencereden. Gözlerimde yıldızlar, aklımda derin düşünceler, kalbimde Emre vardı. Beni sevmesi için ne yapabilirim diye düşünürken odamda dolan adım sesleriyle odaya giren birinin varlığını hissettim. Başımı dönüp baktığımda ise Vampirella'yı gördüm. Gecenin bu saatinde burada ne işi vardı ki?
"Vampirella?"dedim şaşkınlıktan zar zor aralayan dudaklarımı kıpırdatarak.
"Merhaba Vampirina , müsaitsen biraz konuşabilir miyiz seninle ?"
"Olur, Yüce Vampirella. "
"Kendini nasıl hissediyorsun? "
"Bilmem. Biraz yorgun, biraz ruhsuz...
Sanırım aşkı beni yeniyordu..."
"Peki ağrıların, mide bulantıların devam ediyor mu? "
"Eskisi gibi şiddetli değil, tabii kalbindeki ağrıyı sormuyorsan. Çünkü kalbim yangın yeri ,kırık ,dökük... Paramparça. Ve bunun tek ilacı Emre'nin beni sevmesi anlıyor musun?

Beni zehirleyen de derdime deva olan da o.

Beni hem öldüren hem yaşamama sebebiyet veren de o.

Aynı zaman da beni sevmeyen de o...