My crazy wife

Σαν οικογένεια

Λυδίας POV
Μερικές μέρες μετά...

"Τ άκουσεσ Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα, ο κύρησ σου μ' εξόρισε εισ τση ξενιτιάσ τη στράτα. Tέσσερεισ μέρεσ μοναχά μου 'δωκε ν' ανιμένω, κι αποκεί να ξενιτευτώ πολλά μακρά να πηαίνω.
Kαι πώσ να σ' αποχωριστώ και πώσ να σου μακρύνω και πώσ να ζήσω δίχωσ σου το χωρισμόν εκείνο." Τραγουδάω λυπημένη χαϊδεύοντας τα μακριά καστανά μαλλιά της όμορφης κόρης μου... Της γλυκιάς μου Ερωφίλη και εκείνη με κοιτάζει ζαλισμένη.

"Γιατί νιώθω ότι αν ημουν αγόρι θα με ονομαζατε Ερωτόκριτο?" Με ρωτάει και εγώ γελάω πικρά.

"Δίκιο έχεις. Εγώ και ο πατέρας σου αυτό το όνομα είχαμε αποφασίσει να σου δώσουμε αν ήσουν αγόρι." Της απαντάω και εκείνη παίρνει μια έκφραση αηδίας.

"Το Γιώργος και το Γιάννης δεν σας πέρασαν από το μυαλό? Κάτι ξέρει όλη η Ελλάδα." Σχολιάζει και γελάω προσπαθώντας να κρύψω τα δάκρυα μου...

Το παιδί μου είναι σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου εδώ και δέκα μέρες... Εξαιτίας μου...

Την πυροβόλησε...

Ο Κυριάκος την πυροβόλησε... Νόμιζε ότι ήμουν εγώ είπε...

Το παιδί μου, το κοριτσάκι μου παραλίγο να πεθάνει εξαιτίας μου.

"Μαμά... Σε παρακαλώ... Σταμάτα να κλαις... Δεν μου αρέσει να σε βλέπω έτσι. Αυτό με πονάει περισσότερο και από την τρυπα που έχω στην κοιλίτσα μου..." Μου λέει και εγώ φιλάω απαλά το χεράκι της.

"Συγγνώμη... Συγγνώμη αγάπη μου... Απλά... Δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι." Της λέω και εκείνη αφήνει μια ανάσα με δυσκολία.

"Και εσυ δεν είσαι σαν την Φρίντα ημιτυφλη να σου πω να βγάλεις τα γυαλιά σου να μην με βλέπεις. Αλλά είσαι κοντά σαράντα. Ίσως να έχεις πρεσβυωπία." Μου λέει και γελάω πικρά.

"Είσαι ένα κάθαρμα... Αλλά ουτε να σου φωνάξω δεν μπορώ. Εξαιτίας μου βρίσκεσαι σε αυτή την κατάσταση..." Της λέω και εκείνη χαϊδευει απαλά το χέρι μου.

"Μαμά... Σε αγαπάω πολύ... Αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που σου λέω ότι δεν ήταν δικό σου λάθος... Δεν φταις εσύ που είναι τρελός..." Μου λέει και γνέφω αρνητικά.

"Έπρεπε να σας είχα προστατευσει... Και εσένα και την Φρίντα... Εσείς... Εσείς... Είστε τα παιδιά μου... Είστε όλος μου ο κόσμος... Ζήσατε τον κίνδυνο... Και... Και εγώ... Δεν ήσουν εκεί να σας προστατεύσω..." Της λέω νιώθοντας απαίσια.