My crazy wife

Όταν ο άνδρας είναι καρπερος

Ηλίας POV

Λοιπόν. Είμαι δυο εβδομάδες παντρεμένος με την Λυδία.

Και από ότι φαίνεται θα είμαι για πολλές εβδομάδες ακόμα ζωή να έχουμε.

Με την Μικαέλα και την Λυδία μιλήσαμε και τα κανονίσαμε. Εγώ όπως είναι φυσικό θα αναγνωρίσω κανονικά το παιδί μου. Όμως δεν θα χωρισω ακόμα την Λυδία.

Αν την χωρίσω τώρα θα έχει ξανά να αντιμετωπίσει πολλες εντάσεις με την οικογένεια της και αυτό δεν το θέλω για εκείνη. Δεν της αξίζει.

Συμφωνήσαμε να μείνουμε παντρεμένοι για αλλά δυο χρόνια να πάρουμε διαζυγιο και να μου χαρίσει την μισή της περιουσία.

Στην αρχή δεν δέχτηκα εγώ να πάρω την περιουσία της αλλά μου είπε ότι θα μου την δώσει σαν δώρο για το μωράκι μου...

Ναι... Όταν της ανακοίνωσα ότι θα γίνω πατέρας μου χαμογέλασε και μου ευχήθηκε τα καλυτερα για το μωρό μου.

Γλυκουλα.

Πρότεινε μάλιστα η ίδια να έρθει να μείνει εδώ η Μικαέλα προκειμένου να μην την αφήσω μόνη της αυτους τους δύσκολους μήνες της εγκυμοσύνης της και φυσικά όταν θα γεννηθεί το μωρό μας.

Η Μικαέλα αμέσως συμφώνησε προκειμένου να ελέγχει τι γίνεται μέσα σε αυτό το σπίτι και τώρα ζουμε κάτω από την ίδια στέγη εγώ η γυναίκα μου και η γκομενα μου.

Πουλάω την ιστορία μου σε όποιον ενδιαφέρεται να την κάνει σαπουνόπερα. Μόνο που θέλω να την μεταφράσω στα ισπανικά πρώτα και να την στείλω προς Μεξικό μεριά. Εκεί πουλάει καλυτερα.

Αλλά ναι... Αυτές τις δυο εβδομάδες η ζωή μου δεν έχει γίνει μόνο... Απίστευτα προχωρημένη. Συνέβη και κάτι καλο. Συλλάβανε τον σοφέρ και τώρα αυτό το κάθαρμα είναι φυλακή και πολλα μικρά κορίτσια ασφαλείς.

Αυτό που πουε δεν κατάλαβα είναι γιατί στους μεγάλους άνδρες αρέσουν τα κορίτσια στην ηλικία της αδελφής μου. Είναι μικρά ακόμα. Έχουν αθώα προσωπάκια και είναι αρκετά ανώριμα. Τα περισσότερα. Όπως είναι φυσιολογικό.

Καταλαβαίνω γιατί σε αυτά αρέσουν οι μεγαλύτεροι άνδρες αλλά... Ναι... Ελπίζω η Μικαέλα να γεννήσει αγοράκι.

Δεν έχω καμία όρεξη να κηνυγάω την κόρη μου στην εφηβεία της.

Οι γιοι είναι πιο ευκολοι. Μεγαλώνουν λίγο στον αυτόματο όπως και εγώ για παράδειγμα. Μέχρι τα δέκα μου με πρόσεχαν οι γονείς μου. Μετά μου είχαν  εμπιστοσύνη. Και με μερικές εξαιρέσεις ποτέ δεν τους απογοήτευσα.