My crazy wife

Τα πεθερικά

Λυδίας POV

"Τρελοκαμπερο ήρθαν να σε δουν οι γονείς σου." Μου λέει ο Ηλίας καθώς με μπαίνει μέσα στο δωμάτιο μου με το έτσι θέλω και εγώ βγάζω τα ακουστικά από τα αυτιά μου και κλείνω τον υπολογιστή μου.

"Την επόμενη φορά να χτυπήσεις την πόρτα." Του λέω καθώς σηκώνομαι από το κρεβάτι μου και χωρίς να του πω κάτι άλλο η να του δώσω σημασία βγαίνω έξω από το δωμάτιο μου και πάω στο σαλόνι όπου εκεί βλέπω τους γονείς μου να κάθονται.

"Καλησπερα γονείς." Τους λέω πλησιάζοντας τους ενώ από πίσω μου ακολουθεί και ο άντρας μου ανάθεμα με.

"Γεια σου Λυδία μου. Τι κάνεις? Πως σου φαίνεται το σπίτι? Βολεύτηκες? Η κυρία Βούλα σας καθαρίζει και σας μαγειρευει καλά η προτιμάς να σας στείλω άλλη υπηρέτρια?" Αρχίζει να με βομβαρδίζει με ερωτήσεις η μαμά μου και εγώ κάθομαι στην πολυθρόνα απέναντι τους και βολευομαι. Ναι... Αυτή είναι η θέση μου και αν δω το κελεπούρι να μου την κλέβει θα τον διώξω από το σπίτι για παραδειγματισμό.

"Αρχικά μαμά δεν λέγεται υπηρέτρια. Δεν ζούμε στο 1855 και ουτε δουλευει αμισθί. Οικιακή βοηθός είναι η κυρία Βουλα και κυρίως εργαζόμενη." Της απαντάω και εκείνη ρολαρει τα μάτια της.

"Πολλά λες για κάποια που δεν έχει δουλέψει ποτέ στην ζωή της." Σχολιάζει ο μπαμπάς μου και ενοχλούμε λιγάκι.

Εγώ ήθελα να δουλέψω...  Ως φωτογράφος... Εκείνοι δεν με άφησαν...

"Ναι... Τέλος πάντων μαμά. Όλα είναι υπέροχα. Και το σπίτι και η κυρία Βούλα είναι εξαιρετική στην δουλειά της. Ερχεται καθαρίζει μαγειρευει και δεν μας ενοχλεί καθόλου. Βασικά με το ζόρι μας μιλάει." Συνεχίζω να λέω στην μαμά μου για να μην απαντήσω σε αυτό που είπε ο μπαμπάς μου.

"Έτσι της είπαμε. Αν αρχίσει να σας ενοχλεί να μας το πεις αμέσως." Μου λέει ο μπαμπάς μου και τότε έρχεται δίπλα μου ο Ηλίας. Η κολώνα του σπιτιού μου.

"Εντάξει αν δεν μας κάνει η γενικά έχουμε κάποιο πρόβλημα θα το αναλάβουμε εμείς. Δεν είμαστε δέκα χρονών. Δεν χρειάζεται να ανησυχείτε για όλα. Και κυρίως δεν χρειάζονται τόσοι φυλακες έξω από το σπίτι. Δεν είσαστε μαφιόζοι." Τους λέει εκείνος και οι γονείς μου κοιτάζονται μεταξυ τους.

"Ναι... Οι φυλακες θα μείνουν. Για το καλό σας." Απαντάει ο μπαμπάς μου και απογοητεύομαι λιγάκι.

"Μα κυριε Θοδωρή..." Πάει να πει ο Ηλίας αλλά ο μπαμπάς μου τον διακόπτει.

"Είναι για το καλό σας και κυρίως για την τιμή σου. Μην την βλεπεις έτσι την κόρη μου. Είναι πονηρή και μπορεί να σε εκθέσει."  Του λέει και νιώθω απαίσια... Όμως τα θελα και θα έπαθα.