My crazy wife

Θρήνος

Ηλίας POV

"Ηλία μου... Λυπάμαι πολύ..." Μου λέει ο Γιώργος εγώ όμως δεν του δίνω σημασία. Απλά κοιτάζω το μικρό λουτρινο λευκό αρκουδάκι που πηρα για το μωράκι μου σήμερα...

Ήθελα να το κάνω δώρο στο μωρό μου...

Ήθελα να του κάνω ένα τέτοιο δώρο... Χωρίς να το ξερει η Λυδία... Να ήταν μια μικρή έκπληξη...

Αλλά τελικά... Δεν έχω πλεον μωράκι... Από την Λυδία για να το δωρίσω.

Δεν θέλω να το δωρίσω στον γιο μου από την Μικαέλα.

Το πήρα για το Αγγελάκι μου...

Οχι για τον γιο μου τον Ιάσωνα... Ναι... Ιάσωνα αποφάσισε η Μικαέλα να το ονομάσουμε...

Αυτό το αρκουδάκι το πήρα για το μικρό Αγγελάκι...

"Αδελφέ... Μήπως χρειάζεσαι κάτι?" Με ρωτάει ξανά ο Γιώργος εγώ όμως γνέφω αρνητικά.

"Οχι... Ευχαριστώ. Καλά είμαι... Σε αντίθεση με την Λυδία..." Λέω λυπημένος και τότε βλέπω τους γονείς της να έρχονται στον διάδρομο... Με δυο ωρες χρονοκαθυστέρηση...

"Ηλία μου? Που είναι? Είναι καλά η κόρη μου? Είναι καλά το μωράκι μου?" Με ρωτάει η καημένη η κυρία Ντίνα η πεθερά μου με δάκρυα στα μάτια της. Ο  πατέρας της φαίνεται αγχωμένος αλλά φαίνεται αρκετά ήρεμος.

"Τι έγινε? Είναι καλά το μωράκι μας?" Με ρωτάει ξανά η πεθερά μου και αμέσως τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα και ο Γιώργος με αγκαλιάζει.

"Κυρία Ντίνα... Λυπάμαι πολύ... Αλλά η Λυδία χτυπησε πολύ άσχημα. Δυστυχώς... Το έχασε το μωράκι της..." Λέει ο Γιώργος και αμέσως η κυρία Ντίνα ξεσπάει σε κλάματα και αγκαλιάζει τον άνδρα της.

"Ναι αλλά... Η Λυδία δεν έχει πάθει κάτι άλλο? Έτσι δεν είναι? Δεν... Δεν... Έχει κάποιο άλλο τραύμα." Ρωτάει και ο πατέρας της ακουω ότι η φωνή του είναι έτοιμη να σπάσει.

"Μην ανησυχείτε... Έχει μερικά επιφανειακά ευτυχώς τραυματα... Και μια διάσειση... Όμως τίποτα άλλο. Είναι καλά σχετικά όσον αφορά την σωματική της υγεία." Εξηγεί ο Γιώργος.

Όπως το είπε... Στην σωματική.

Ψυχικά θα είναι ένα ράκος...

Ευτυχώς ακόμα κοιμάται και δίπλα της είναι η κυρία Βούλα.

Εγώ... Δεν έχω την δυναμη να πάω μέσα να την δω...

Δεν μπορώ να την στηρίξω...

Πως θα πάω δηλαδή ότι έχασε το μωράκι που τόσο πολύ ήθελε να γεννήσει?