My crazy wife

Η δε γυνή δεν φοβάται τον άνδρα

"Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί εξαπτεσαι έτσι." Μου λέει η Λυδία καθώς μπαίνουμε μέσα στο σπίτι μετά από αυτό το πανηγύρι που λέγεται γάμος.

Και μάλιστα ο δικός μας γάμος.

Που δεν ήταν απλός ένα πανηγύρι αλλά τσίρκο!

"Συγνώμη μπορείς να μου πεις γιατί με πάτησες έτσι στο η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα?" Την ρωτάω εκνευρισμένος.

"Το λέει το έθιμο αυτό δεν φταίω εγώ." Λέει δήθεν αθώα ενώ κάθεται στο καναπέ και βγάζει τις ψηλοτάκουνες γόβες της οι οποίες οριακά δεν μου σπάσαν το πόδι.

"Μια φορά λέει το έθιμο και ίσα ίσα! Οχι τρεις φορές και με μίσος και να με κουτσανεις! Με τόση δύναμη! Βλαμμενη!" Την βρίζω.

"Ήθελα να δώσω έμφαση στο ότι είμαι μια δυναμική γυναίκα που δεν θα σε φοβηθεί ποτέ κατάλαβες?" Με ρωτάει κάπως ειρωνικά.

"Αρχικά μικρή αμορφωτη το φοβείται σημαίνει σέβεται." Της λέω και εκείνη απλώνεται στον καναπέ.

"Υπέροχα ουτε θα σε σεβαστώ ποτέ από την στιγμή που δεν με σέβεσαι και εσυ." Μου απαντάει. Fair enough.

"Επίσης να μην θυμηθώ που στο Ησαΐα χορευε την παρθενο άρχισες να γελάς μαζί με την Σοφία σαν ηλίθια!" Της φωνάζω.

"Σιγά μωρε και μαζί σου έκανα σεξ." Μου λέει και ναι... Δεν την αντεχω.

"Να μην σχολιάσω και το ότι με έστησες μια ώρα!" Συνεχίζω να της λέω τα κατορθώματα της.

"Δεν φταίω εγώ σε αυτό. Τα κορίτσια δεν με άφηναν να ερθω με το τζιν μου. Ήθελαν να βάλω νυφικό να με βάψουν να κάνω μάσκες... Να μου κάνουν το στεφανάκι..." Μου απαντάει και ναι... Άξιζε είναι η αλήθεια.

Όσο και να μην θέλω να το παραδεχτώ όταν την είδα... Να έρχεται στην εκκλησία ντυμένη νυφη... Με αυτό το υπέροχο νυφικό... Περιποιημένη...
Μαγευτικά....

Ήταν... Και ακόμα είναι... Μια κουκλα.

Μόνο που της έλειπε το χαμόγελο.

Πολλές φορές την παρατήρησα να κοιτάζει γυρω μας λυπημένη... Σαν να θέλει να βάλει τα κλάματα...

Ακόμα και την πορτα την είδα να κοιτάζει μερικές φορές... Σαν να θέλει να φυγει απο την εκκλησία όσο πιο γρήγορα μπορουσε και μετά να γινόμασταν όλοι...

Ναι... Μάλλον αυτό το ότι θα γινόμασταν όλοι σκέφτηκε και για αυτό δεν έφυγε.

"Λοιπόν? Τελείωσες το κράξιμο τώρα? Μπορώ να πηγαίνω?" Με ρωτάει βγάζοντας με από τις σκέψεις μου και σφίγγω τις γροθιές μου.