My crazy wife

Ξανά κάτω από την ίδια στέγη

Ηλίας POV

Κρατάω στην αγκαλιά μου την κόρη μου μετά από τρεις μήνες και νιώθω ευτυχισμένος...

Μου είχε λείψει το κοριτσάκι μου...

Το λουλουδάκι μου...

Η Ερωφίλη μου...

Μυρίζω το άρωμα της και απλά νιώθω σαν να μυρίζω την ευτυχία...

Ναι... Είμαι σχεδόν ολοκληρωμένος τώρα που έχω εδώ και την Ερωφίλη μου και τον Ιάσωνα μου...

"Μπαμπακα μου πόσο μου είχες λείψει... Σε αγαπάω πολυ και δεν θέλω να χωριστούμε ποτέ! Ποτέ ξανά! Μου το ορκιζεσαι?" Με ρωτάει και γελώντας λιγάκι συγκινημένος φιλάω τα μαλλάκια της.

"Δεν θα σε ξανά αφήσω ποτέ μωρό μου... Τώρα που θα ζείτε εδώ με την μαμά και την Φρίντα μας θα είμαστε μαζί όσο πιο συχνά γίνεται." Της λέω και εκείνη απομακρύνεται και με κοιτάζει με ένα γλυκό χαμόγελο. Ίδιο με αυτό της μαμάς της.

"Δεν γίνεται κάθε μέρα?" Με ρωτάει και φιλάω το μέτωπο της.

"Θα είμαστε μαζί οπότε πρέπει..." Της λέω μιας και δεν θέλω να πω το οτιδήποτε για την Λυδία...

Έχει δίκιο...

Την καταλαβαίνω...

Ο λόγος που ο Ιάσωνας δεν έχει τις σχέσεις που πρέπει με την μητέρα του... Εκτός από το ότι είναι σαικο... Είναι ότι δεν του το επιτρέπω εγώ...

Εκείνος θέλει αλλά εγώ το αποφευγω μετά από αυτό που είχε συμβεί πριν δέκα χρόνια...

Τον είχε αφήσει μόνο του πάνω από τέσσερις ώρες...

Μπαίνει στο ψυχιατρείο βγαίνει και βελτίωση δεν βλέπω...

Τώρα ανησυχώ για τα κοριτσάκια μου...

Η Μικαέλα δνε ξέρει καν για την υπαρξη τους...

Αν μάθει και της στρίψει και άλλο?

"Φρίντα αγάπη μου έλα να σε πάρω και εσένα μια μεγάλη αγκαλιά που μου εχεις λείψει." Λέω και στην γλυκιά μου Φρίντα και εκείνη με δυσκολία έρχεται κοντά μου με δυσκολία και την αγκαλιάζω και εκείνη σφιχτά.

Είναι και αυτή πανέμορφη...

Υπέροχη...

Και αυτή μοιάζει στην μαμά της... Οχι εμφανισιακά γιατί η μικρή είναι ξανθιά με τεράστια πράσινα ματάκια αλλά στον χαρακτήρα ίδια είναι...

Πεισματαρα ονειροπόλα αντιδραστική δραστήρια αλλά και με χρυσή καρδιά...

"Και εμένα μου έλειψες μπαμπά Ηλία..." Μου λεει και φιλάω τα μεγάλα μαγουλα της ενώ τότε με πλησιάζει η Λυδία...