Dit is nooit gebeurd

3.1 Kroonluchters

'Het zal wel, laten we gewoon naar ABBA luisteren.' Jonas grijpt richting Merijns telefoon.

'Alsjeblieft niet, ik kan niet de hele tijd naar zulke liedjes luisteren.' Merijn grijpt zijn telefoon terug.

'Misschien weet ik wel iets.' antwoord hij en hij begint te zoeken op zijn telefoon. Uiteindelijk komt er een gitaardeuntje en zijn ze allebei tevreden. Jonas vindt de muziek die Merijn nu draait leuk. Alsof hij dat gaat toegeven. Hij wilt zichzelf niet zomaar overgeven en vragen welke artiest, album of liedje het is. De twee doen hun werk in stilte en Jonas bekijkt Merijn rustig. Hij begrijpt niet waarom hij hem zo knap vindt. Dat meisjes heb knap vinden is overduidelijk logisch en begripvol. Maar Jonas kan zich niet herinneren dat hij ooit eerder zich zo aangetrokken voelde tot een jongen. Hij negeert het, het zou er vast mee te maken hebben met het feit dat hij nogal op Floor lijkt, een soort jongens versie van Floor. Dat klinkt Jonas geruststellend in de oren en hij laat het daar mee.

'Hoe ken je Floor eigenlijk?' vraagt hij als er een iets rustiger nummer speelt waar hij makkelijk overheen kan praten.

'Ik ken haar al van de basisschool. Mijn moeder en haar moeder probeerde ons altijd samen te krijgen omdat we dan een soort Barbie en Ken koppel zouden worden.' Jonas denkt na.

'Waarom zijn jullie dat nooit geworden dan?' Merijn kijkt Jonas serieus in de ogen aan. Daarna wendt hij zijn blik af.

'Omdat ze niet mijn type is.' Jonas haast zich met zijn volgende vraag.

'Wat is je type dan wel.' Merijn glimlacht kleintjes terwijl hij zich focust op de borden die hij afspoelt.

'Het tegenovergestelde.' Jonas denkt aan een meisje met een andere haar en oogkleur en hij weet veel combinaties te maken, maar hijzelf staat er overduidelijk niet tussen omdat het gaat over meisjes volgens hem.

'Heb je ooit eerder een relatie gehad?' hij schudt zijn hoofd.

'Waarom niet?'

'Waar komt al deze nieuwsgierigheid vandaan?' Jonas kijkt de andere kant op als Merijn naar hem grijnst.

'Gewoon, benieuwd.' zegt hij zacht.

'Om het maar zo te zeggen, ik ben niet op zoek naar een relatie. Als ik volgend jaar achttien wordt ben ik hier weg.' Jonas blijft stil na Merijns antwoord. Hij heeft nog meer vragen, vele meer. Zoals: waarheen dan, waarom dan, wie gaat er mee dan, ga je alleen...

'En jij?' Jonas zucht en hij gaat verder met zijn werk.

'Ik zit hopeloos achter Floor aan wat waarschijnlijk ook mijn type is omdat ik nooit iemand anders zo leuk heb gevonden.' Merijn kijkt Jonas een beetje beteuterd aan.

'Hopelijk duurt het niet lang voordat jullie eindelijk samen zijn.' Jonas glimlacht.

'Ja, ik hoop het ook.' Merijn bijt op zijn lip en luistert naar de muziek.

'Het is fijn om met iemand over mijn gevoelens te praten.' zegt Jonas dan. Merijn kijkt op.

'Ik doe dat nooit, als jongen wordt je altijd geleerd om het weg te drukken en het er niet over te hebben. Maar met jou...' Jonas glimlacht.

'Ik weet niet, met jou is dat gewoon anders. Het is makkelijker.' Merijn zet een nieuw bord weg.

'Ik doe dat normaal ook nooit.' geeft hij aan. Jonas glimlacht. Hij is blij dat hij Merijn niet beschouwd als een eenzijdige therapeut. Hij wilt zijn problemen niet bij hem opzadelen. Als hun dienst erop zitten worden ze naar huis gestuurd en loopt Merijn met zijn fiets aan zijn hand met Jonas mee.

'Eh, ik zie je morgen op school wel.' zegt hij dan en Merijn knikt.

'Ik heb al zin om iedereens gesprekken te horen over hoe leuk het was zonder ons.' zegt Merijn met een lach in zijn stem. Jonas vindt het mooi klinken.

'Ach, wij hebben een net zo leuke tijd gehad als hun.' Merijn lacht weer.

'Ja, maar dan zonder de kriebels en dubbele loopings.' Jonas lacht en beseft zich dan, dat hij iets soortgelijks heeft gevoelt.

'Ik, ga naar binnen.' zegt hij dan terwijl hij de krekels in het hoge gras verder op hoort chirpen.

'Ja, tot morgen.' zegt Merijn en hij stapt op zijn fiets. Jonas loopt met een grote glimlach op zijn gezicht zijn huis binnen. Zijn vader zit in de woonkamer op een stoel televisie te kijken.

'Hé, hoe was werk.' Jonas kijkt hem met een verwarde glimlach aan.

'Leuk.' zegt hij nog niet helemaal doordringend.

'Wie had gedacht dat afwassen leuk zou zijn geweest.' Jonas grinnikt.

'Het was niet de afwas die leuk was nee.' zegt hij dan en hij laat zijn vader verbaast achter. Op zijn kamer valt hij dromerig op zijn bed en slaat hij de dekens tussen zijn armen en benen. Hij omhelst het stevig en krijgt de lach maar niet van zijn gezicht af. Wie had gedacht...
Dat vrienden maken zo leuk kon zijn.

Er klinkt erg zacht geklop op zijn deur en Vincent komt de kamer binnen.

'Jonas?' fluistert hij en Jonas zet een licht aan waardoor hij zijn broertje goed kan zien.

'Ja?' zijn broertje komt in slechts zijn hemd en onderbroek binnen gelopen en hij sluit de deur achter zich.

'Hoe weet je of je iemand leuk vind?' vraagt hij zacht en Jonas kijkt enthousiast op hem neer.

'Niet stom doen oké, ik moet het gewoon weten.' Jonas grinnikt zachtjes en hij haalt zijn schouders op.

'Gewoon, je voelt kriebels in je buik als je bij haar bent, je denkt de hele tijd aan haar, je kan nergens anders naar kijken als je in dezelfde ruimte bent. Je vertrouwt hem-' Jonas valt stil. Al deze informatie en er is maar een persoon die naar boven komt in zijn gedachten.

'Jonas?' vraagt Vincent en hij schudt aan zijn schouder. Jonas staart in een geshockte houding voor zich uit. Het kan toch niet zo zijn dat-
Want als dat zo is...

'Ja, ik eh. Die dingen, meer weet ik niet. Dat zijn alle dingen die ik bij Floor voel. En bij Floor alleen. Nu oprotten uit mijn kamer ik ga slapen.' Jonas' stemming draait zich drastisch om en Vincent springt snel van zijn bed af waarna hij vlug zijn slaapkamer uit rent. Jonas laat zich weer op bed vallen.
Hij kan toch niet geïnteresseerd zijn in hem...