Dit is nooit gebeurd

2.3 Van de zee

'Hmm, geen idee. Hoe ver zijn we gekomen mandarijntje?' Merijn glimlacht.

'Geen idee duif. Ergens in het midden geloof ik.' de twee glimlachen naar de directeur die de twee een voor een aan kijkt.

'Zijn jullie soms vrienden geworden?' Jonas grijnst en slaat zijn arm om Merijn heen.

'Hartsvriendinnen.' zegt hij soft en Merijn grinnikt.

'Wat hij zegt.' de directeur loopt de school samen met de twee jongens uit en hij begint de grote deuren dicht te maken en de deuren op slot te doen.

'Nou, als dat zo is. Dan vergeet die opdracht maar! Jullie zijn vrij, geniet van je vroege middag!' Jonas en Merijn kijken elkaar enthousiast aan. 

'Dank u meneer! Veel succes met u baby.' geeft Jonas hem mee en de twee lopen vrolijk richting hun fietsen. Ze halen hun fietsen van hun slot en Jonas beseft zich dan dat hij met geen enkele vrienden kan afspreken omdat hun allemaal honderd kilometer verder op in een achtbaan zitten.

'Shit.' zegt Jonas dan als de twee onderweg zijn naar huis. 

'Ik moet vanavond werken.' Merijn grinnikt.

'Ik ook.' Jonas beseft zich dat ze beide klaar zijn met de opdracht en dat ze eigenlijk van plan waren om niet meer met elkaar om te gaan daarna, maar ze hebben over te veel dingen gepraat om het nu zomaar weg te laten vagen. 

'Hé, uh.' begint Jonas onhandig.

'Ik weet wel ik gezegd heb dat we na deze opdracht elkaar nooit meer zouden spreken maar...' Jonas blijft stil en denkt na over wat hij nu gaat zeggen.

'Dat is jou besluit Jonas, en ik heb daarmee ingestemd. We spreken elkaar alleen op school, op werk, en als ik je help om Floor te fiksen.' Jonas' mond valt een stukje open en hij kijkt Merijn een tikkeltje afkeurend aan.

'Ik bedoel, als we elkaar toch al zo vaak te zien krijgen...' Merijn glimlacht terwijl hij naar voren kijkt. Dat vindt hij makkelijker dan direct oogcontact te maken.

'Kunnen we net zo goed vrienden worden.' Jonas had niet verwacht dat hij dit zou zeggen maar hij wilt Merijn niet zo snel uit het oog verliezen, wat ook niet zou gebeuren door de vele connecties van hun omgeving. Maar ook omdat hij dan dichter bij Floor kan komen. En die rare droom van vannacht kan vergeten. Elke keer als hij er aan denkt voelt hij kort weer kriebels in zijn buik.

'Ja oké.' zegt Merijn simpel, maar vriendelijk. 

'Maar ik dacht dat we al hartsvriendinnen waren.' Jonas grinnikt een tikkeltje opgelucht. Hij zou graag willen weten waarom hij hier zo ontzettend nerveus over is.

'O ja.' zegt hij dan zacht. Uiteindelijk draait Merijn bij het welbekende bospad af en laat Jonas een zachte "tot vanavond" horen. Merijn geeft hem hetzelfde terug en Jonas fiets weer terug naar huis.

'Jonas.' klinkt er als hij zijn tas in de gang gooit en zijn sneakers uit trapt.

'Ja?' roept hij terug en het blijft kort stil vanuit de woonkamer.

'Kom eens even.' Jonas zucht geïrriteerd en hij loopt naar zijn vader.

'Ga zitten.' Jonas kijkt hem vermoeid aan en gaat met een plof op de stoel tegenover zijn vader zitten.

'Hoe was het op school?' Jonas denkt na en heeft bijna de neiging om leuk te zeggen. Hij vond het ook leuk. Hij heeft een nieuwe vriend gemaakt.

'Saai,' zegt hij en zijn vader knikt.

'Dat was dan neem ik aan ook de bedoeling.' Jonas knikt slechts twee keer vermoeiend en leunt zijn gezicht op zijn hand.

'Nee.' zegt hij en Frank zucht.

'Waarom had je die jongen geslagen?' Jonas denkt terug aan Merijn. De enige reden die hij zo vlug kan bedenken is omdat hij hem ontzettend stoorden op dat moment maar als je naar de diepere redenen gaat kijken zou het toch wel compleet het tegenovergestelde kunnen zijn.

'Weet ik veel, goede plek verkeerde tijd.' Frank zucht en bijt op zijn lip terwijl hij zijn handen in elkaar vouwt.

'Luister Jonathan.' Jonas rolt zijn ogen.

'Noem me niet zo.'

'Jonas.' 

'Ja.'

'Ik hoop dat je weet dat dit geen goede start is van het schooljaar.'

'Ik ben op de hoogte.

'En dat je je excuses hebt aangeboden aan die jongen.

'Maar hij lokte me uit! En trouwens, hij heeft mij ook geslagen.' Jonas wijst naar de plek vlak bij zijn oog.

'Dat jullie dan op zijn minst er over gepraat hebben.'

'We werden verplicht een schoolopdracht samen te doen dus als dat praten heet dan kun je die aanvinken.' Frank sluit geduldig zijn ogen.

'Wat is er toch met je de laatste tijd?' Jonas denkt na en Merijn lijkt wel de enige conclusie te zijn.

'Ik moet gewoon even wennen aan school.' zegt hij dan zacht. Frank knikt.

'Hopelijk ben je dan snel gewend.' Jonas knikt vaagjes en kijkt zijn vader slaperig aan.

'Goed, ga nu maar gamen of zo.' Jonas staat op en loopt richting de gang.

'Of ga een keer naar buiten. Je weet wel. Voor vitamine D!' Jonas rolt zijn ogen en loopt de trap op. Direct denkt hij aan Merijns huid, hij heeft overduidelijk wel genoeg vitamine D gehad. Jonas niet, hij leeft ongezond maar het maakt hem niet uit. Op zijn kamer aangekomen zet hij zijn computer aan en start hij een spel op. Zijn gordijnen zijn aan de kant geschoven en de zon schijnt naar binnen. Het is warm. Jonas trekt zijn grote zwarte t-shirt uit en geniet iets meer van de zon dan voorheen. Hij legt zijn hoofd in zijn nek en sluit zijn ogen tijdens het opstarten van het spel. Hij laat een hand over zijn borst heen glijden steeds verder naar beneden. 
Plots gaat de deur open.

'Hé, kan ik meespelen? Ja, ik hoorde je thuis komen en ik heb echt niks te doen.' Jonas schrikt op en kijkt zijn broer Philip gestoord aan.

'O, je was aan het. Sorry, sorry.' hij sluit de deur en Jonas kreunt vermoeiend.

'Philip! Kom terug klootzak!' Philip opent de deur al snel en zet zichzelf op een stoel naast Jonas.

'En nee, ik was niks aan het doen.'

'Je weet het maar nooit, met iemand die zo lang maagd begon ik bijna te denken dat je het wel prima hebt in je eentje.' Jonas rolt zijn ogen.

'Ik ben, er nog mee bezig oké. Ik heb een plan bedacht waardoor ze me sowieso leuk gaat vinden.' Philip haalt zijn wenkbrauwen op.

'Ik ben benieuwd.'