"မနက်ဖြန်မိုးလင်းတာနဲ့မပြန်လို့
မင်းတို့ကဒီမှာဘာလုပ်နေမလို့လဲ...."
"အချင်းချင်းတွေစိတ်ဝမ်းကွဲတာမကြိုက်ဘူးကွာ
မင်း ကိုယ်ထိလက်ရောက်လုပ်တာလွန်တယ်..."
"သူပြောတဲ့စကားတွေကငါကိုင်တောင်ပေါက်ချင်တာ
မင်းတို့ကနားထောင်လို့အဆင်ပြေနေတာလား.."
"စကားနဲ့ပဲဖြစ်လေ...မင်းခေါင်းဆောင်ဖြစ်ပြီး
ဂိုဏ်းသားအချင်းချင်းကို...."
"ငါက သူ့ကိုအပေါ်ယံတဲ့ သူ့အစ်ကိုကို
ကြိုက်လို့ ကပ်ခဲ့တာတဲ့.....မွေးထဲက
လေးဘက်ထောက်ထဲကဖင်ပြောင်အရွယ်ထဲက
အတူတူကို ငါကအဲ့အရွယ်ထဲကသူ့အစ်ကိုကို
ကြံနေရမှာလား....သံယောဇဉ်ကိုစော်ကားတာ
လောက်မုန်းတာမရှိဘူး...."
"စကားတတ်တိုင်းစွာတတ်တိုင်းသူပြောချင်တာ
ကိုရှေ့နောက်မကြည့်တတွတ်တွတ်ပြောတတ်တဲ့
အကျင့်က အဲ့လိုလုပ်ပေးလိုက်မှ ပိတ်တာ
အေးတာပဲ...."
"မအေးပါဘူး မင်းလုပ်ပြီးမင်းဟာမင်း
စိတ်မကောင်းနေပြီး ဒီမြို့မှတောင်မနေရဲလို့
လိပ်ပြာမလုံလို့ ချက်ချင်းထွက်ပြေးချင်တာငါတို့က
မသိဘူးမှတ်နေလား"
"ပေါက်ပန်းလေးဆယ်တွေလာမပြောနေနဲ့!!!
ငါအိပ်တော့မယ် မနက်မိုးလင်းတာနဲ့ဆိုးလ်ကို
ပြန်မယ် ငါ့အမိန့် ငါခေါင်းဆောင် ဒါပဲ!!!.."
"အာဏာရှင်ကျနေတာပဲ..."
"ဒီလိုနယ်မြို့သေးသေးလေးမှာ
Clubပတ်ရှာနေတဲ့ ဟိုတစ်ယောက်ပြန်လာလည်း
ပြောလိုက် အကြီးဆုံးဖြစ်ပြီးလေးစားမှုရှိအောင်
ဘယ်တော့မှမနေဘူး..."
"သူမောင်းပို့လို့ရောက်လာရတာကို..."
"တော်တော့!!!ငါအိပ်ပြီ !!!.."
တည်းခိုခန်းတစ်ခု၏အခန်းတစ်ခုထဲက
အသံကျယ်ကျယ်ကြီးသည်ဟိန်းခနဲ။
စောင်ကိုခေါင်းအထိလုံအောင်ခြုံကာ
သူအိပ်ဖို့ခန္ဓာကိုယ်ကိုကွေးလိုက်သည်။
ကိုယ်စီကိုယ်စီအခန်းတွေဆီထွက်သွားတော့ပြီး
ခြေသံတွေငြိမ်သွားတဲ့အခါ ကလေးလေးတွေလို
စောင်ထဲ ဗြဲခနဲငိုချသူသည် မကြီးမငယ်နှင့်။
