"များများစားနော်သား...မေမေတို့ကသားကို
အမြဲဒီကိုလာဖို့မျှော်လင့်နေတာဒီတစ်ခါတော့
ဆိုးလ်ကိုပြန်မနေနဲ့အပြီးသာနေလိုက်တော့...."
အမြဲနွေးထွေးရတယ်။သူတို့ဟာTaeHyung မိဘတွေ
လို့မပြောရဘူး TaeHyung လိုပဲကျွန်တော်ဘယ်လိုပဲ
စိမ်းသက်စိမ်းသက်အမြဲဘယ်အချိန်မဆိုရောက်လာ
တိုင်းကြိုဆိုခဲ့ကြပြီးသားပဲ။
"နေသိပ်မကောင်းဘူးဆို
TaeHyung ကဘာလုပ်နေတာလဲ
သေသေချာချာဂရုမစိုက်ဘဲ...."
"TaeHyung ကဂရုစိုက်ပါတယ်
မိသားစုရေးကိစ္စလေးတွေကြောင့်
ကျွန်တော်နည်းနည်းStressဖြစ်သွားလို့ပါ
ခဏနေပြန်ကောင်းသွားမှာပါ...."
"နင် Gameနဲ့အစားပဲမက်မနေနဲ့
Seok လေးကိုဂရုစိုက် ကြည့်လို့ကိုမရဘူး.."
ထုံးစံအတိုင်းစားပွဲဝိုင်း၏အစွန်ဘက်တွင်
ဟိုမမှီဒီမမှီဖြင့်ညစာနေသူ၏ခေါင်းပေါ်
အမေဖြစ်သူ၏လက်ခေါက်ဒေါက်ခနဲရောက်
လာတဲ့အခါကင်ချီလေးမျက်လုံးလေးတွေ
ဝိုင်းသွားသည်။
"ဘာလုပ်လို့လဲ....."
"ဘာမှမလုပ်လည်းခေါက်ချင်တယ်
နင်ကျပ်ကျပ်သတိထား..."
"ထယ် လုပ်တာမဟုတ်ဘူး Hyung အဖေကြီး
သွေးဆိုးနေတာ ထပ်ပြီးမထိခိုက်အောင်
ကျွန်တော်ဒီကိုရှောင်ခေါ်လာခဲ့တာပါ..."
"ကိုယ့်ယောက္ခထီးကို ဘာသွေးဆိုးတာလဲ
နင်အဲ့လိုစကားပြောတာမပြေပြစ်လို့
ခုထိမတည့်တာ အဆင်ပြေအောင်ညှိနှိုင်းနေဖို့
အစီအစဉ်မရှိဘူးလား..."
"မရှိပါဘူး...Hyung ကိုပင်ပန်းစေရင်
ဘယ်သူ့ကိုမဆိုညှိနှိုင်းဖို့အစီအစဉ်လုံးဝမရှိဘူး"
"နင်ဟာလေ....ဟင်းတွေယူမစားနဲ့ပြန်ပေးစမ်း"
ကင်ချီလေးနှင့်အမေဖြစ်သူ၏ချစ်စရာ
တိုက်ပွဲလေးကိုကြည့်ကာပါးပါးလေးပြုံးနေသူ
သည်သဘောတကျ။
လောကမှာသူ့အိမ်လိုပူပူလောင်လောင်ရပ်ဝန်း
တွေလည်းရှိသလိုခုလိုအေးချမ်းရာရပ်ဝန်းဆိုတာ
လေးတွေသပ်သပ်ရှိနေတတ်ကြတာပဲ။
ဘယ်အချိန်ဘယ်ရာသီမှာဘယ်လိုရောက်လာရောက်လာ
ချစ်ခြင်းမေတ္တာနဲ့အေးချမ်းခြင်းတွေကိုအပြည့်အဝ
ခံစားရသည်။
