Hidden Stars

κεφάλαιο 27

 "Είσαι σίγουρη ; Αν θες μπορώ να κάτσω εδώ για παρέα δεν έχω θέμα" λέω ξανά στην Αθηνά για επιβεβαίωση πως είναι εντάξει. Δεν νιώθω καθόλου καλά που θα φύγω ενώ είναι όλες μαζεμένες εδώ και πιθανότατα θα αναλύουν τον χωρισμό της, όμως μου λέει πως θα κάνω βλακεία αν το ακυρώσω γιατί υποστηρίζει πως είναι μια χαρά.

"Σου λέω δεν υπάρχει θέμα, ξέρεις πως αν ήθελα όντως βοήθεια θα σου ζητούσα να κάτσεις" μου λέει ακουμπώντας την πλάτη της στον καναπέ δίπλα από την Ίριδα.

"Καλά, πάντως αν θέλετε κάτι μπορείτε να με πάρετε τηλέφωνο να έρθω" τους λέω καθώς σηκώνομαι να βρω το μπουφάν μου.

"Ναι ναι Αφροδίτη, μας το έχεις πει ήδη 500 φορές" λέει η Στεφανία στριφογυρνώντας τα μάτια της.

"Καλά καλά" λέω σηκώνοντας τα χέρια μου ως παράδοση. "Πώς είμαι;" ρωτάω χαμογελώντας , αφού είμαι έτοιμη όρθια μπροστά τους.

"Υπέροχη" λέει η Στεφανία χειροκροτώντας χαρούμενα.

"Άντε βγες και δες να περάσεις καλά" είπε η Αθηνά βάζοντας την κουκούλα της. Δεν φαίνεται να είναι χάλια , μα δεν είναι ούτε ο συνηθισμένος εαυτό της. Λίγο πιο ήσυχη.

"Μου έστειλε να είμαστε στο πάρκο στις 7 , είναι παρά δέκα οπότε ξεκινάω" τους λέω και αφού με δω άλλη μια φορά στον καθρέφτη ξεκινάω προς την πόρτα.

"Περιμένουμε τις λεπτομέρειες!" φωνάζει η Εύα πριν βγω από την πόρτα και γελάω.

[...]

7.29 Κλείνω το κινητό μου και το τοποθετώ στην τσέπη μου κοιτώντας τριγύρω για να τον βρω. Πουθενά! Οκ Οκ ίσως να έγινε κάτι, ίσως να μου έστειλε μήνυμα να το ακυρώνει και να μην το είδα. Ξανανοίγω το κινητό μου για να δω αν έχω κάποιο μήνυμα, μα δεν προλαβαίνω μιας και μου έρχεται αμέσως ειδοποίηση πως έχω 5 στα εκατό μπαταρία και την χρειάζομαι σε περίπτωση που με πάρει τηλέφωνο η μαμά μου ή οι υπόλοιπες.

Εννοείται οι γονείς μου νομίζουν πως είμαστε όλοι μαζί στο σπίτι της Αγγελικής και τα κορίτσια έστειλαν φωνητικά μηνύματα στον Νικόλα, ώστε σε περίπτωση που με πάρουν να τους τα βάλω να τα ακούσουν για να με πιστέψουν.

"Έφτασα" ακούω μια σχεδόν λαχανιασμένη φωνή και σηκώνω το κεφάλι μου βλέποντας μπροστά μου τον Νικόλα να έχει σκύψει , στηριζόμενος στα γόνατά του. Σουφρώνω τα φρύδια μου.

"Εμ, γεια;'' χαιρετάω , μα βγαίνει σχεδόν σαν ερώτηση και θέλω να χαστουκίσω τον τόσο άβολο εαυτό μου.